Precies één jaar geleden speelde RC Genk thuis tegen Sporting Charleroi. De Limburgers wonnen met 1-0, twee minuten voor tijd scoorde Jelle Vossen de bevrijdende treffer. Van de veertien spelers die toen in actie kwamen, zijn er acht die inmiddels niet meer in Genk voetballen. Ook de invallersdoelman die negentig minuten aan de bank gekluisterd bleef, mocht al een paar weken later andere oorden opzoeken. Het was Sinan Bolat.
Nu hangt er rond dezelfde Bolat een aureool van onsterfelijkheid nadat hij Standard ten koste van AZ naar de volgende ronde van de Europa League kopte. Vooral in de Waalse media swingden de superlatieven de pan uit en werd de 21-jarige doelman tot volksheld gekatapulteerd. Maar zaterdag, na de uitschuiver tegen Roeselare, was de euforie bij de Rouches alweer opgedroogd. En moest de nukkige trainer Laszlo Bölöni nog maar eens de vraag beantwoorden of hij voor zijn positie vreest.
Standard maakte tegen Roeselare zowel mentaal als fysiek een vermoeide indruk. Het verspeelde ook vorig seizoen na Europese wedstrijden te veel punten. Dat zet aan het denken. Standard is in de competitie nog maar een karikatuur van zichzelf. De kern is te beperkt, sleutelspelers kunnen niet worden vervangen. Er schort ook iets met de mentaliteit. Jonge spelers worden soms te snel opgeblazen en gaan zich een pedante houding aanmeten. En de aankopen brachten nauwelijks een meerwaarde.
Standard moet zich bezinnen over de toekomst en de financiële bonus gebruiken om zich straks op de transfermarkt te storten. De terugkeer van Steven Defour alleen zal niet volstaan om het schip weer recht te trekken.
Het is verbijsterend dat Standard in deze competitie achttien punten achterstand telt op Anderlecht, dat in dit kampioenschap niet echt swingt. Anderhalve week geleden, op Cercle Brugge, ergerde Ariël Jacobs zich mateloos omdat een aantal afspraken niet werden uitgevoerd. Dat was niet de eerste keer. Hij zat er op de persconferentie bij als een groggy gemepte bokser. Overschatting leidt bij vlagen tot solo-optredens en een afbrokkeling van het groepsgevoel. Welke trainer je voor de groep zet, het is verweven met de cultuur van dit bastion. En welke spelers er ook komen, ze laten zich op een gegeven moment meedrijven in de mallemolen van de arrogantie: net geen 40 transfers in goed drie jaar en toch steeds dezelfde kwalen.
Anderlecht laat zich niet verblinden door de successen in deze competitie, zoals verderop in dit blad blijkt uit een interview met een opmerkelijk open manager Herman Van Holsbeeck. Het wil en moet donderdag op Ajax Europees overwinteren. Er zal Anderlecht in de AmsterdamArena weinig anders overblijven dan massaal achter de bal te kruipen en te speculeren op de counter. Maar een garantie op succes is ook dat niet.
Precies één jaar geleden speelde Club Brugge Europees tegen Kopenhagen. Het had genoeg aan een gelijkspel. Trainer Jacky Mathijssen voedde zich aan de bron van de voorzichtigheid: hij begon met één enkele spits aan de match. Club werd door de beweeglijke en technisch knappe Denen overtroefd. Op de Europese uitschakeling volgde een 5-1-nederlaag op Moeskroen, het absolute dieptepunt van een zware decembermaand.
Nu heeft Club vandaag/woensdag tegen Toulouse aan een gelijkspel weer genoeg. Af te wachten valt of Adrie Koster aan zijn aanvallend concept vasthoudt. De subtiliteit uit het spel van Club is weg, verschillende spelers – zoals bijvoorbeeld Ivan Perisic – kampen met een terugval, het vlotte circulatievoetbal maakt plaats voor ongeduld en krampachtigheid. Zaterdag slaagde Club er nauwelijks in het defensief ingestelde KV Mechelen te ontmantelen. Een veeg teken.
Ook Club staat voor een belangrijke periode. Europees en in de competitie. Het kan zondag op Anderlecht de achterstand zien groeien tot tien punten. Zelfs met een halvering van de punten dreigt paars-wit straks de play-offs overbodig te maken. En dat met efficiënt maar klinisch voetbal: slechts in vier van de achttien competitiewedstrijden scoorde het meer dan twee keer.
door JACQUES SYS
Straks worden de play-offs nog overbodig.
