Sinds Standard in 2008 de titel pakte en afrekende met frustraties en trauma’s uit het verleden glijdt het met een nog groter aura van arrogantie door de voetbalwereld als vroeger. Het is een vereniging die zichzelf overschat en steeds verder wegglijdt van de volkse eigenheid van de achterban. Standard permitteert zich alles, het zweeft op een wolk van hoogmoed en houdt met niets of niemand rekening. Vorige week werd de uitreiking van de Gouden Schoen geboycot, officieel omdat Axel Witsel in een op de website van de organiserende krant Het Laatste Nieuws doorgevoerde peiling naar de meest verwerpelijke figuur van 2009 op dezelfde lijst prijkte als kindermoordenaar Kim De Gelder. Een zeer ongelukkig gegeven dat terecht voor verontwaardiging en woede zorgt en kadert in een zorgwekkende evolutie van de journalistiek die al lang aan een systematische bezinning toe is.
Vreemd dat er niet eerder openlijk werd gereageerd op de bewuste rondvraag die al één maand geleden werd doorgevoerd en dat dit als drogreden werd gebruikt om niet naar de uitreiking van de Gouden Schoen te gaan. Over de echte motieven van de collectieve afwezigheid blijft het gissen. Was het Milan Jovanovic zelf die niet naar de uitreiking in Oostende wilde gaan? Vreesde de Serviër weer naast de Gouden Schoen te grijpen? Waren er andere incidenten uit het verleden? Wie rond dat soort zaken voor geen duidelijkheid zorgt, geeft voer voor de meest wilde speculaties en insinuaties. Zoals het verhaal dat Jovanovic, toen hij hoorde dat hij had gewonnen, alsnog graag naar Oostende wilde komen, maar het bestuur daar zijn veto tegenover zette. Een knieval was er door de organisatoren eerder al gedaan: de stembulletins werden die avond vroeger geteld dan andere jaren, in Luik stond er een helikopter klaar. Zo veel kronkels en zo veel eerbetoon voor een aantal van zelfgenoegzaamheid blinkende figuren: niet onlogisch dat je je onaantastbaar gaat wanen.
Eén dag na de Gouden Schoen verscheen Milan Jova-novic in Luik alsnog op een persconferentie. Hij kwam drie kwartier te laat. Het is tekenend voor de manier waarop Standard neerkijkt op de media, die dat vreemd genoeg braaf ondergaan.
Nog een dag later reageerde trainer Laszlo Bölöni, die al veel vaker uit de bocht ging met onbeschofte opmerkingen, zeer gepikeerd op vragen van journalisten voor de wedstrijd tegen Anderlecht. Hij duwde de microfoon weg toen even de ontluisterende heenwedstrijd ter sprake kwam. Later onderbrak hij zelf de persconferentie en stapte morrend op. Niemand bij de Luikse club nam er aanstoot aan. Ook de gloednieuwe perschef niet.
Op hetzelfde moment toonde Ariël Jacobs bij de persontmoeting op Anderlecht meer stijl en fatsoen. Hij had eerder na de overwinning van Jovanovic in de Gouden Schoen een sms gestuurd naar de topschutter. Een kwestie van beleefdheid, zei hij. Een gebrek aan klasse zul je de Brusselse club nooit kunnen aanwrijven. Veertien uur was Anderlecht vanuit het trainingskamp in het Spaanse La Manga onderweg geweest om met Mbark Boussoufa en Romelu Lukaku tijdig in Oostende te arriveren.
Standard vertoont op dit moment in vele geledingen een gebrek aan niveau. Het is ook op het veld de pedalen kwijt. Zoals de wedstrijd van zondag tegen Anderlecht aantoonde. De Rouches voetbalden zonder spirit en lagen al onder voor Axel Witsel terecht rood kreeg. De tweede helft groeide voor de Luikse club uit tot een treurmars. Het is de vraag hoe lang Standard in deze omstandigheden nog met Laszlo Bölöni kan doorgaan. Het lijkt er al langer op dat een deel van de groep uitgekeken is op de nukkige Roemeen, ook in de omgang met spelers niet altijd een man met tact en diplomatie. Zolang het goed gaat valt niemand daarover, anders wordt het in momenten van crisis.
Dit Standard is een flauw en lauw afkooksel van de kampioensploeg. Het is nu wachten op de terugkeer van Milan Jovanovic en Steven Defour om in de resterende acht wedstrijden – met nog vijf verplaatsingen – op zijn minst play-off 1 te halen en het verval tijdelijk te stoppen.
door JACQUES SYS
Een deel van de spelersgroep lijkt al langer uitgekeken op Bölöni.
