Na de wedstrijd tussen Anderlecht en Germinal Beerschot stelde Frankie Vercauteren vast dat de ploeg zich niet aan bepaalde afspraken had gehouden. Het is niet de eerste keer dat de trainer van paars-wit dat constateert, net zoals ook tal van voorgangers zich steeds weer ergerden omdat niet werd uitgevoerd wat vooraf was gevraagd. Het hoort kennelijk bij de stijl van het huis, welke spelersgroep je ook formeert. Het hertekende Anderlecht wilde zich zaterdag met allure aan zijn publiek presenteren, maar in de 90 minuten tegen Germinal Beerschot viel er nauwelijks een wervelende actie te zien en was er een geschenk van scheidsrechter Colemonts nodig om de drie punten thuis te houden.
In zijn zoektocht naar een nieuwe stijl heeft Frankie Vercauteren nog veel werk. De trainer lijkt over veel techniek en combinatievermogen te beschikken, maar zag zijn ploeg zaterdag constant naar het wapen van de lange bal grijpen. Maar het moet Vercauteren vooral zorgen baren dat er van achteruit totaal geen voetballend vermogen is. De niet bepaald elegant ogende centrale verdedigers Jelle Van Damme en Roland Juhasz brengen offensief helemaal niets bij en het valt voor de Brusselaars te hopen dat de nu geblesseerde Argentijn Nicolas Pareja daar een oplossing biedt. Zonder Nicolas Frutos mist Anderlecht vooraan ook gestalte en balvastheid en de met veel bombarie aangekondigde middenvelders Ahmed Hassan en Lucas Biglia kunnen voorlopig hun stempel niet drukken. De Egyptenaar, die zich duidelijk als de nieuwe leider wil profileren, valt alleen op door de aanwijzingen die hij geeft, en Bigila kon nog niet één sprankelende actie uit de voeten schudden. Het is overigens vreemd dat er van de Argentijn steeds weer wordt benadrukt dat hij uitblonk op het WK voor min-20-jarigen, terwijl hij veel mensen die het toernooi volgden, nooit was opgevallen.
Anderlecht moet op dit moment constateren dat stijlbreuken soms te resoluut kunnen zijn. Het heeft nog een goeie maand om voor het begin van de Champions League nieuwe vormen te vinden en geblesseerde spelers te recupereren. Die tijd is er bij Standard niet. De Rouches beginnen woensdag aan hun Europees karwei. Standard leek vorig seizoen in zijn beleid eindelijk stabiliteit te prediken en struikelde in de race naar de titel slechts in de laatste rechte lijn. Ronduit onbegrijpelijk is het dat er geen enkele inspanning kon worden gedaan om het raamwerk te behouden en te verstevigen. Standard liet tien spelers gaan en trok er elf aan.
Het krijgt nu de rekening gepresenteerd van dit hapsnap beleid : 0 op 6 en een elftal dat als los zand aan mekaar hangt. Zo dreigt Johan Boskamp ooit de prijs te zullen moeten betalen voor beleidsfouten die hijzelf niet heeft gemaakt. Bizar is wel dat de Nederlander, zelf een vat vol passie en vuur, vanaf de bank moet constateren dat het de ploeg aan mentaliteit ontbreekt. Terwijl dat in het verleden altijd het handelsmerk was van de Rouches.
Herbeginnen is in vele clubs het credo dit seizoen. Dat vraagt tijd en kost punten. Ook bij Zulte Waregem ervaren ze dat je niet ongestraft een steunpilaar als Salou Ibrahim kan laten vertrekken. Veel nijpender is de situatie bij AA Gent, dat zich graag bij de grote clubs rekent en straks via een nieuw stadion zijn budgettaire slagkracht wil verhogen. In afwachting daarvan wordt de sportieve slagkracht verminderd om oude schulden af te betalen. Als de impasse blijft duren, dan leidt dat gegarandeerd niet tot een gewetensonderzoek. Maar wordt het hoofd van de trainer op de guillotine gelegd.
Beleidsvragen moeten ze zich in Roeselare niet stellen. Met elf Belgen werd Club Brugge verslagen. Na de wat overdreven euforie die op de 5-0-zege tegen AA Gent volgde, is de ontnuchtering daar teruggekeerd. Ook voor blauw-zwart valt er nog een lange weg te gaan.
Jacques Sys
