Momenteel voetbalt Stefan Van Riel nog bij derdeklasser Red Star Waasland, maar zijn hoofdberoep ligt in de financiële wereld.
“Ik heb mijn studies handels- en financiële wetenschappen nooit willen stopzetten of zelfs maar onderbreken voor het voetbal”, zegt Stefan Van Riel. “Ook al was ik verplicht om gedurende mijn periode bij Eendracht Aalst, waar ik een profcontract had, de meeste cursussen gewoon over te slaan. Toen kreeg het voetbal wel voorrang. Sommige professoren zijn op die momenten genadeloos, andere tonen dan weer veel begrip.
“Ik heb zelfs ooit een examen afgelegd de dag na een Europese uitwedstrijd bij AS Roma. Ik was drie dagen van huis geweest en had tijdens die verplaatsing niet echt de tijd om bij te studeren. Dat ik er uiteindelijk een jaartje extra over gedaan heb, is in die omstandigheden niet meer dan normaal. Van die voetbalmomenten wilde ik echt genieten. Ik had nooit durven dromen dat ik met een club als derde zou eindigen in de competitie en Europees voetbal zou spelen.”
Van Riel maakte als linksachter de glorieperiode van Eendracht Aalst mee in een ploeg met onder meer Koen De Vleeschauwer, Godwin Okpara, Olivier Lamberg, Harold Meyssen, Yves Vanderhaeghe en Gilles De Bilde. “Elke thuismatch zat er 10.000 man op de tribunes en het hele jaar door was het carnaval. Er ging geen feest voorbij of de spelers werden erbij betrokken. Zowel op als naast het veld beleefden we een fantastische tijd. Aalst was een bijzonder warme club, tenminste als het goed ging. Ik heb er ook de andere kant meegemaakt. Tijdens de revalidatie van mijn knieblessure stond ik er zowat alleen voor. Je bent plots nergens meer bij betrokken.
“Twee maanden na mijn operatie trok ik met gezondheidstherapeut Jacques Caluwé en een achttal zakenlui naar de Himalaya. Fysiek en mentaal was het een fantastische ervaring. De sleur van de dagelijkse revalidatie in huize Caluwé werd doorbroken. Al was het ook in de bergen zwaar afzien. Maar na een inspanning konden we dan weer volop genieten van het machtige uitgestrekte landschap met zijn besneeuwde bergtoppen. Gedurende vier dagen maakten we mountainbiketochtjes van tachtig kilometer, waarvan dertig kilometer bergop. Als je dat niet gewoon bent… ( grijnst).” Maar het was een zeer geslaagde expeditie. Drie maanden na mijn operatie was ik opnieuw speelklaar.”
Na zijn periode bij Aalst verbleef Van Riel een tijdje in Zweden, waar hij bij het noodlijdende Trelleborg een contract voor vier maanden kreeg. “Meer kon de club zich niet veroorloven. Ik werd ingehaald om de ploeg, die op dat moment op een degradatieplaats stond, mee in de hoogste klasse te houden. Financieel was het nochtans interessant. In verhouding was het zelfs beter dan wat Aalst in zijn beste periode kon betalen. Trelleborg is een klein stadje in het uiterste zuiden van Zweden met dertigduizend inwoners. Veel viel er niet beleven. In de voormiddag was ik vrij, zodat ik me inschreef voor een cursus Zweeds.
“Dankzij mijn taal heb ik later in Antwerpen ook mijn huidige vrouw leren kennen. Die is half Grieks, half Zweeds. Toen ik haar met mijn Zweeds confronteerde, zal ik allicht voldoende indruk gemaakt hebben om de vonk te doen overslaan. Gezien Trelleborg toch maar een verloren gat was, trok ik ’s avonds naar Malmö of naar Lund, een sfeervolle studentenstad. Mijn Zweeds avontuur werd alleszins een succes, want de ploeg wist zich te handhaven in de hoogste klasse.”
Van Riel keerde terug naar België in de veronderstelling dat hij weer bij Eendracht Aalst aan de slag kon, maar trainer Barry Hulshoff bleek hem niet nodig te hebben waarop de Antwerpenaar op vraag van kersvers eersteklassetrainer Jean-Marie Pfaff naar KV Oostende trok. “De aanstelling van Pfaff was een heuse mediastunt van voorzitter Vergeylen“, zegt Van Riel. “Dat wisten wij allemaal wel, maar van ons, spelers, kreeg Pfaff een eerlijke kans. Sommige oefeningen dateerden nog van zijn tijd bij Bayern en waren echt wel interessant. Het feit dat we gezakt zijn, ligt heus niet aan hem. We waren als groep gewoon niet goed genoeg.”
Nadien legde hij nog een test af bij het Engelse Wolverhampton Wanderers en ook de Nederlandse tweedeklasser TOP Oss toonde even interesse maar uiteindelijk belandde Van Riel bij Schoten, dat toen nog in derde klasse speelde. “Eerste klasse was een afgesloten hoofdstuk. Spijt ? Och, het voetbal is zo vergankelijk. Bij Red Star Waasland, het vroegere Haasdonk is het heel leuk spelen. We hebben een club met een gezonde ambitie. Dat betekent dat ze op termijn een plaats in tweede klasse beogen. We hebben met spelers als Hervé Van Overtvelt, Kenny Verhoene, Michael De Meyst, Kevin Budts en de talentvolle Gentse keeper Tom Hofman heel wat ervaring in de ploeg. Door het faillissement van nogal wat ex-eersteklassers zoals Lommel en KV Mechelen is derde klasse echt geen makkelijke reeks.”
Door de transfer van Jerry Poorters, ex-Lierse en ex-KV Tienen, krijgt Van Riel er komend seizoen zelf een serieuze concurrent bij op de linksachter. “Intussen kan ik me wel uitleven in mijn relatief nieuwe job die ik sinds een jaar of twee uitoefen. Nadat ik een tijdje bij een vermogensbeheerder heb gewerkt, doe ik nu aan financial planning : het doorlichten van financiële dossiers op het vlak van fiscaliteit, pensioenplanning en verzekering. Niet dat ik zelf die doorlichting doe. Ik tracht de bedrijven ervan te overtuigen hun doorlichting door onze firma te laten uitvoeren. En hoe zwaar het soms ook is geweest, ik ben nu heel blij dat ik mijn studies nooit voor het voetbal heb opgegeven.”
door Stefan Van Loock
‘Bij Aalst ging er geen feest voorbij of de spelers werden erbij betrokken.’
