Schalke 04, de club van Sven Vermant (31), stootte na de 3-1-winst tegen Hannover 96 door naar de halve finales

van de Duitse beker. Ook de competitie opent perspectieven, want de ploeg uit Gelsenkirchen strijdt met Bayern München om het kampioenschap. De eerste titel sinds 1958 ligt voor de Königsblauen binnen handbereik.

De uitschakeling in de zes-tiende finales van de Uefacup tegen Shakhtar Donetsk werd blijkbaar goed verteerd ?

Sven Vermant : “Het heeft inderdaad het moreel niet aangetast. We hadden trouwens niet veel tijd om er-bij stil te staan. Daarvoor volgen de wedstrijden elkaar te snel op. Strijden op drie fronten was misschien iets te veel van het goeie. Onze kern is niet breed genoeg om mee te dingen voor de titel, de beker én de Uefacup. Ik denk dat we in de titelstrijd de komende weken mentaal en fysiek frisser zullen zitten dan Bayern München, onze voornaamste concurrent. Die jongens spelen ook nog voor de Champions League. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we bewust slecht speelden tegen Shakhtar. We hadden de Europese stunt van 1997 graag nog eens overgedaan. Die Oekraïners hebben gewoon een hele stugge ploeg.”

Leeft het voetbal in Gelsenkirchen extra nu jullie nog in de running zijn voor titel en beker ?

“Het voetbal leeft hier sowieso sterk. Voor elke thuiswedstrijd zitten er vijftigduizend supporters en die duels zijn meestal maanden op voorhand uitverkocht. Dat zegt genoeg. Maar natuurlijk, een titel is al van 1958 geleden. Als we dat met deze ploeg kunnen realiseren, maken we onszelf onsterfelijk bij de supporters.”

Je haalde zelf aan dat jullie kern niet zo breed is. Kan de vermoeidheid de titel niet in gevaar brengen ?

“Normaal niet. Er zijn momenteel nog veel geblesseerden. Als die terugkeren, staan we een stuk sterker. IK hoop wel dat Ailton op niveau blijft : hij speelt en scoort momenteel weer. Die jongen is belangrijk voor ons, maar mentaal kwetsbaar. De kranten schrijven dat hij zich niet goed zou voelen in Gelsenkirchen, maar in de derby tegen Borussia Mönchengladbach maakte hij wel nog drie goals.”

Nadat je in de heenronde vaak op de bank zat, sta je nu plots in basis. Heb je definitief de concurrentiestrijd van de Deen Christian Poulsen gewonnen ?

“Ik heb zelf geen verklaring waarom ik nu weer speel. Onder

Jupp Heynckes was ik ook nooit een vaste waarde. Ik denk dat de huidige trainer nu wel zag wat hij aan me heeft. Ralf Rangnick ziet me vooral als een rustpunt in de ploeg. Als verdedigende middenvelder moet ik vooral de concur-rentie aangaan met Christian Poulsen. Maar ik kan evengoed offensiever spelen, achter de spitsen. Voor die stek lig ik in balans met LevianKobiashvili en Lincoln. Dat kan ik evengoed. Tegen Gladbach gaf ik op die positie nog twee assists. Rangnick kiest vaak voor een speler naargelang van een tegen-stander, vandaar dat je niet kan zeggen dat ik de concurrentiestrijd nu definitief heb gewonnen. Ik kom voor drie posities in aanmerking. Die polyvalentie is een extra troef. Samen met mijn ervaring. Ik speel meer beredeneerd dan vroeger. Ik was dit seizoen zelfs al in enkele wedstrijden de oudste Schalkespeler op het veld. (Lacht.) Schrijf maar meest ervaren.”

Keer je ooit nog terug als Rode Duivel ?

“Daar kan ik nu niet op antwoorden. Zolang AiméAnthuenis de keuzes maakt niet. Het probleem is dat er geen lijn meer zit in de nationale ploeg. Er is een zekere hiërarchie nodig en die is er op dit ogenblik niet. Dan moet de bondscoach misschien zijn verantwoordelijkheid maar eens nemen en conclusies trekken. Na Litouwen vielen er zes spelers plots uit de selectie. Zoiets kan je toch moeilijk consequent noemen ? Zo kan je nooit op elkaar ingespeeld raken. Ik denk dat die samenhang het voornaamste pijnpunt is van de nationale ploeg. Iedereen kijkt te veel eerst naar zichzelf. Als je enige streefdoel is om bij de selectie te blijven, ben je verkeerd bezig. Als je na een EK opnieuw een groot toernooi dreigt te missen, moet de bond reageren, vind ik. Als er een nieuwe bondscoach komt, sluit ik een terugkeer niet uit.”

Marc Wilmots ?

“Waarom niet ? Als speler kon die al als geen ander voor samenhang zorgen, dan moet hem dat als coach ook lukken.”

door Bert Boonen

Strijden op drie fronten was misschien iets te veel van het goede.