Vanop het heilige gras van The Grounds brengt Karl Vannieuwkerke twee weken lang verslag uit. Over dure hotelkamers, medische wonderen en zwemmen in de fontein.
Maandag 21 juni
Wimbledon is het meest traditionele van alle tennistoernooien. Het meest exclusieve ook. Londen is peperduur. Voor de eerste keer huren we hier een huis in plaats van op hotel te verblijven. Vier mannen onder één dak : Steven Martens, Carl Maes, Lieven Van Gils en ikzelf. Friends, tegen een behoorlijke prijs weliswaar. 3500 euro per week voor de huishuur, 7000 euro voor twee weken. Dat lijkt gigantisch veel, maar het is nog een stuk goedkoper dan op hotel gaan. Een kleine hotelkamer op wandelafstand van The Grounds kost snel 150 euro per nacht. En da’s dan nog een kamertje, een hok. Vijftien nachten van 150 euro maakt 2250 euro voor één persoon op hotel. Voor vier personen zit je dus al snel aan 9000 euro voor het hele toernooi. Dan toch liever in een huis. Goedkoper en gezelliger.
Enige vereiste is dat het klikt tussen de personen die er verblijven. Het begint al bij de kamerverdeling. De grootste kamer met een King Size bed gaat bijna automatisch naar Carl Maes. Hij wil overal en altijd de grootste hebben. Carl is veel luxe gewoon, heeft lang met Kim Clijsters gereisd. First Class en tophotels zijn voor hem als boterhammen met choco voor ons. Discussie is er dus niet. Dat de op één na grootste kamer naar Daviscupkapitein Steven Martens gaat is ook normaal. Een Daviscupkapitein is een mens met aanzien op een grandslamtoernooi. Daar durven wij niet aan raken. Blijft nog een dubbel en een enkel bed over voor Lieven en mezelf. Omdat dit voor mijn fijne collega en vriend zijn eerste Wimbledon is, beslis ik al snel hem de double te laten. Mocht hij overvallen worden door een paar natte dromen na het van dichtbij zien van de Sharapova’s en Hantuchova’s van deze wereld, dan rest er hem voor het vervolg van de nacht nog de droge kant van het bed. Na onderling overleg beslissen we in het huisreglement voorlopig maar één regel op te nemen : maximaal vijf winden per dag. Vijf pond in de pot per overtreding.
Dinsdag 22 juni
Wayne Rooney. De nieuwe ster van het Engelse voetbal verdringt de Wim-bledonbabes van de voorpagina’s van de tabloids. Gisteren was hij na zijn puntgave wedstrijd tegen Kroatië ook bij ons het onderwerp van gesprek. Bijna iedereen wilde ruilen met Rooney. Even goed kunnen voetballen en zijn boeventronie erbovenop. Van Gils zag zichzelf al in de Primera División, Maes zou een leven lang poen scheppen in de Premier League. En eerlijk is eerlijk, met de voetbalkwaliteiten van Rooney zagen we onszelf ook wel wat levensdromen in vervulling brengen. Maar nu ik hem zo gefotografeerd zie op de voorpagina’s van de kranten weet ik het zo goed niet meer. Is me dat een lelijke mens. Een straatkat.
Toch maar liever een paar weken in de huid van Xavier Malisse. Misschien kunnen we dan wat orde scheppen in dat hoofd. Want het begint weer goed hier in Londen. “Een kwartiertje op de baan tegen Jiri Novak, de Wimbledonkassa passeren en dan naar huis”, had Malisse zich voorgenomen. Zijn rug bezorgt hem serieuze last en zijn verdere seizoen hypothekeren doet hij beter niet. In die zin kunnen we hem wel volgen, maar als je hem dan ziet spelen, stel je je wel een paar vragen. Jiri Novak staat zestiende op de wereldranglijst en kan op geen enkel ogenblik tippen aan Malisse. De Tsjech wordt weggetikt. Is die rug er wel zo erg aan toe ? Heeft het met te weinig honger naar de bal te maken ? Is Malisse gezegend met te veel talent ? Ik geloof nog altijd dat hij ooit een grandslamtoernooi zal winnen. Misschien dit. Goed om weten voor Xavier. Toen Pete Sampras zijn laatste van zeven Wimbledontitels won, kon hij geen trap meer op of af. Kapotte rug. Inslaan was er nog nauwelijks bij. Vijf uur massage per dag. Zeven goeie wedstrijden op gras lukten nog net. Hij won ze wel alle zeven !
Woensdag 23 juni
Swimbledon. Het is van 1999 geleden dat Wimbledon nog een hele dag zonder tennis meemaakte. Vandaag wordt een van die vervelende dagen. Lezen en roddelen zijn dan de aangewezen bezigheden om de verveling tegen te gaan. In het mediagebouw zie je overal kleine samenscholingen. Journalisten die wat bijkletsen over vrouw en kinderen, wat aanpappen met de schaarse vrouwelijke collega’s of gewoon op zoek zijn naar gossip. Want ook na een regendag moeten de bladzijden gevuld raken. Zo ontstaan vaak de wildste verhalen, de smerigste roddels.
Het meest ongelooflijke en ongeloofwaardige heb ik hier vijf jaar geleden gehoord. Andre Agassi en Steffi Graf hadden net Roland Garros gewonnen en zich geout als koppel. Een sprookje. Sommigen vonden dit te mooi om waar te zijn en maakten er een totaal ander verhaal van. Zij meenden te weten dat Agassi eigenlijk homofiel was en Graf lesbisch. Agassi had een Duitse vriend en had er dus alle baat bij om zogezegd ook een Duitse vriendin te hebben. Een relatie met Steffi Graf zou internationaal alle aandacht opeisen en vooral alle aandacht wegzuigen van een mogelijke publicitair minder interessante vriendschap. De perfecte cover-up story. Het ging snel de perszaal rond en een paar tabloids zullen het in de voorwaardelijke wijs ook wel gepubliceerd hebben. Wie verzint zoiets, vraag je je af. Ontsproten aan een pervers brein, een ziekelijke geest is het enige mogelijke antwoord. Graf en Agassi hebben ondertussen een schattige zoon Jaden Gil en zijn in blijde verwachting van een tweede kind. Regen is behalve voor het gras en de planten nergens goed voor.
Donderdag 24 juni
Dit wordt de zwartste dag in het leven van Ted Watts. Ted is een ge- respecteerde Britse umpire. Vier keer heeft hij de stoel gedaan tijdens een Wimbledonfinale. Hij was er onder meer bij toen Jana Novotna in 1993 net niet won van Graf en na de wedstrijd op Centre Court stond uit te huilen op de schouder van de hertogin van Kent. Mooie tijden voor Ted. Hij kon er heldhaftige verhalen over kwijt op het Britse platteland. Hoe hij nadien buiten beeld de hertogin afdroogde met zijn nog niet gebruikte zakdoek. Maar na vandaag zal hij zelfs in zijn eigen dorp als een pestlijder worden nagekeken. Hij wordt gebannen op Wimbledon. Toch al zeker voor de rest van deze editie, misschien voor de rest van zijn leven.
Waarom ? Hij heeft in de wedstrijd tussen Venus Williams en Karolina Sprem verkeerd geteld in de tie-break van de tweede set. Hij heeft welgeteld één punt te veel aan de lieftallige 19-jarige Kroatische toegekend. 2-2 in plaats van 2-1. Een punt zonder spelen. Iedereen voelde op het moment zelf aan dat er iets fout was, niemand kon zeggen wat. Williams zou desalniettemin drie setballen krijgen, maar die jammer genoeg voor Ted Watts niet benutten. Karolina Sprem wint van Venus Williams. De schok van Wimbledon ’04. Williams neemt de nederlaag sportief op en schuift de schuld niet door naar Watts. Het belet toernooireferee Alan Mills niet om Watts naar huis te sturen. De arme man betaalt zijn black-out van 5 seconden zwaar, wordt door iedereen afgebrand. We hopen voor Ted dat het morgen niet regent. Wie weet welke geruchten dan ontstaan : “Umpire heeft al 4 jaar een buitenechtelijke relatie met 40 jaar jongere tennisspeelster !”
Vrijdag 25 juni
4-6 4-6 6-3 6-6 en 9-9 in die tie-break. Dat is de score waarbij onze landgenoot Gilles Elseneer zijn wedstrijd tegen Ivo Karlovic gisteren onderbroken zag door de duisternis en de gladde toestand van baan 17. Wacht hen vandaag allebei de moeilijke taak om verder te moeten voor minimaal twee punten. Hoe breng je de nacht dan door ? Al woelend allicht. Stel je voor dat de umpire verkeerd telt. Dan lig je uit het toernooi voor je het weet. Vergissingen gebeuren er deze keer niet. Elseneer verliest met 16-14 en verdwijnt van de tabel. Jammer, want we hadden het hem wel gegund. Gilles is een hardwerkende prof met de goede mentaliteit en een echt strijdershart. Het zal voor een volgende keer zijn. Iets verder wordt ondertussen weer een hoofdstukje van de ‘Bijbel der Medische Wonderen’ geschreven. Na Novak klopt Malisse nu ook Tommy Haas. Zijn rug heeft het nog altijd niet begeven. Five to go, Xavier !
Op Centre Court beleven we een emotioneel afscheid. Goran Ivani-sevic bezorgt miljoenen mensen kippenvel. Vandaag niet met zijn tennis, want kansloos tegen Lleyton Hewitt, maar met zijn ereronde na een nederlaag. Kroatisch voetbalshirt om de schouders. Bye bye Wimbledon, bye bye tennis ! Of gaat hij het België nog één keer lastig maken ? In september in de Daviscup. Steven Martens heeft er al een paar nachten nachtmerries van. Met dit soort vogels weet je nooit wanneer een afscheid definitief is. Net zo met de 47-jarige Martina Navratilova. Ze verliest in de tweede ronde van Gisela Dulko, van wie ze ook al ver-loor in Parijs. Het zou ons echter niks verbazen als Navratilova volgende maand in Athene samen met Lisa Raymond een olympische medaille pakt. Waarom niet de gouden !
Zaterdag 26 juni
Na een week vragen we ons af waarom Carl Maes absoluut de grootste kamer wou. Hij gaat als laatste slapen en is ’s morgens als eerste weg. Hij blijkt een echte workaholic, werkt hier voor de LTA, de Britse tennisbond. ‘Perfor- mance manager under 14’ luidt zijn officiële titel. Groot-Brittannië heeft de tennistoekomst dus in handen gegeven van een Belg. Als over tien jaar een landgenoot op een grandslamtoernooi gewipt wordt door een Brit, knopen we Maes op op de Grote Markt in Brussel. Landverraad ! Het vertrouwen in het werk van Carl is groot. Overal wordt hij met de nodige égards behandeld. Zo was hij gisteren te gast in de ontbijtshow van de BBC. Met openvallende mond hebben we zijn prestatie bekeken. Hij spreekt veel beter Engels dan Allan Hansen en Ian Wright samen. Meer nog. Hij spreekt beter Engels dan Nederlands.
Hoe hoog de functie van Carl Maes hier ook is, een speelvogel zal hij altijd blijven. We herinneren ons nog zeer goed een legendarisch zwempartijtje in een Australische fontein. De avond voor Kim Clijsters haar wedstrijd in de vierde ronde van de Australian Open afwerkte, hadden we het afscheid van Sabine Appelmans gevierd. Gezellige bedoening in de botanische tuinen van Melbourne. Een toneelstuk van Shake-speare in de open lucht overgoten met champagne, broodjes en aardbeien binnen handbereik. Op de terugweg naar het hotel botsten we vlak naast een van de invalswegen naar Melbourne op een enorme fontein. Carl, al lichtjes in de wind, vatte meteen grootse plannen op. “Ik veeg hier alle records van Ian Thorpe van de tabellen !” Iets verder stond een Australische politieagent het verkeer te regelen. Met man en macht hebben we hem toen proberen te overtuigen om zijn recordrace uit te stellen. Maar zelfs het allerlaatste argument – “Stel je voor dat je in de gevangenis belandt en Kim morgen zonder coach tegen Lindsay Davenport de baan op moet !” – kon hem niet overtuigen. Zo komt het dat er in het privé-archief van de familie Appelmans foto’s bestaan van Carl Maes in onderbroek zwemmend in een Australische fontein. De agent had het gelukkig te druk. Maes is een superkerel zonder kapsones. Behalve als het op het kiezen van de slaapkamer aankomt.
Zondag 27 juni
1991, 1997 en 2004. Pas voor de derde keer in de geschiedenis van The Championships wordt er op zondag getennist. We hadden grootste plannen voor een barbecue, maar bergen die noodgedwongen op. Werken op de dag van de Heer. De bisschop van Canterbury had het verboden, maar ’t zal deze keer wel moeten !
door Karl Vannieuwkerke
Ook na een regendag moeten de bladzijden gevuld raken. Zo ontstaan vaak de wildste verhalen, de smerigste roddels.
Hoe hoog de functie van Carl Maes hier ook is, een speelvogel zal hij altijd blijven.
