Willy Reynders werd uit Afrika teruggehaald en het geschil met Paul Put bijgelegd. Wat gebeurt er straks met Franky Van der Elst en Willy Verhoost ? Alleen voorzitter Roger Lambrecht weet hoe het verder gaat met Lokeren.
Twee goals uit twee kansen : Jose Dos Santos, de nieuwste aanwinst van Lokeren, kon zaterdag geen neus voor doelpunten worden ontzegd en daar was trainer Franky Van der Elst na de krappe uitwinst tegen Sint-Truiden uiteraard bijzonder opgetogen over. Detail : Dos Santos is géén Afrikaan, maar een Braziliaan. Dat is opmerkelijk, want riep voormalig sportief directeur Willy Verhoost drie jaar geleden niet dat Lokeren nooit meer een blanke spits zou hebben, tenzij er iemand uit de eigen jeugd doorbrak ?
Dos Santos is niet blank, maar wel een speler die evenmin als de drie andere aanwinsten door Verhoost werd aangebracht. Toeval is dat niet, want tot nader order schort Lokeren zijn Afrikapolitiek op. Van de acht nieuwkomers die dit seizoen arriveerden, stonden er zaterdag nog slechts drie op het scheidsrechtersblad, als invaller dan nog : Ambane, Mbida (die mee op trainingskamp mocht omdat Lokeren nog een poging wil doen om hem elders te slijten) en Bancé (de enige van de acht die al liet zien dat hij wel iets kan : in zeven wedstrijden scoorde hij vier keer).
Niet dat Lokeren geen goede Afrikanen meer heeft. Zaterdag bewezen de verdedigers Doba en Coulibaly dat zij wel degelijk volwaardige eersteklassers zijn. Van de vier spelers die weg zijn naar de Afrikacup, komen ook Zoundi en Conté nog in aanmerking voor een verlengd verblijf in eerste klasse. Muzinga en Syllah echter wacht bij hun terugkeer de B-kern, waar ze in het gezelschap verkeren van een aantal lotgenoten die Lokeren liever vandaag nog dan morgen ziet vertrekken.
Van de vijftien spelers die de laatste twee jaar door bemiddeling van Verhoost en sportief coördinator Willy Reynders de overstap naar Lokeren maakten, zijn alleen Bancé en Doba aanwinsten gebleken. Kameroens topschutter Ekounga kreeg in de voorbereiding de handen wel op elkaar, maar Roger Lambrecht investeert niet in Afrika om vervolgens zo’n Afrikaan alleen te zien uitblinken tegen derdeprovincialer FC Zelzate. En de Burkinees Ouedraogo liet nog niets zien dat het gerucht kan weerleggen dat hij zijn transfer vooral aan familiebanden met de gelijknamige secretaris-generaal van de Burkinese voetbalbond te danken heeft.
Aan de opvang van de spelers in het kleine Lokeren kan het niet liggen. Dag en nacht zijn vrijwilligers in de weer om het hen naar de zin te maken. Allemaal zijn ze voortreffelijk gehuisvest, ze moeten zich niet bekommeren om papieren en hebben een poetsvrouw ter beschikking. Het enige wat er van hen verwacht wordt, zijn prestaties én ambitie. De ambitie van hun voorgangers Keshi, Samson Siasia en Youla om beter te worden, Lokeren mee naar een hoger niveau te tillen en zo voor zichzelf de overstap naar een grotere club in het buitenland af te dwingen.
Die gedrevenheid missen vrijwel alle nieuwkomers, heet het : ze stellen zich tevreden met een gemakkelijk leventje voor de duur van hun contract. En dat was niet de bedoeling.
Toen Youla, in 1999 door Verhoost naar Lokeren gebracht, de club al in januari 2000 voor veel geld ruilde voor Anderlecht (waarna hij even snel naar Turkije verhuisde), wreef voorzitter Lambrecht zich in de handen. Met de Afrikaanse connecties van Verhoost had Lokeren het kanaal gevonden om sportief een stap vooruit te zetten en tegelijk het jaarlijkse gat in de begroting te dichten. Geen enkele Afrikaan, zo verzekerde Verhoost in 2000, zou vertrekken vóór hij, Verhoost, zijn opvolger had gevonden. Vier keer was het bingo : na Youla werden ook Dago, Mabo en Olufade (intussen door Rijsel uitgeleend aan Charleroi) kort na hun aankomst voor een flinke meerwaarde verkocht. Daarom ook werd Verhoost begin 2002 zelfstandig makelaar, al slaagde hij nog niet in het bondsexamen en is hij alleen voor het Vlaams Gewest in orde met zijn erkenning. In het stadion op Daknam hangt twee jaar later ook nog altijd het bordje ‘directeur sportieve zaken’ op de deur van zijn kantoor.
Om de opvolging te verzekeren besliste de club om een vertrouwensman ter plaatse te sturen. Raymond Mommens en Barry Hulshoff bedankten voor de eer en na Valère Billen werd in maart 2002 Willy Reynders naar Afrika gezonden. Reynders zou er naar eigen zeggen vooral op toezien dat het door Lambrecht geïnvesteerde kapitaal in Kameroen, Ivoorkust en Guinee ook daadwerkelijk ter plaatse werd benut, dat de scouting meer op kwaliteit en op de noden van Lokeren werd toegespitst, en hij zou er meewerken aan de vorming van trainers.
Vorige week werd Willy Reynders, bedacht met een slecht rapport, naar Lokeren teruggeroepen. Omdat zijn contract nog loopt tot 2005, moet Roger Lambrecht nu in zeven haasten een nieuwe job voor hem vinden. Aan Reynders’ kwaliteiten als veldtrainer en voetbalkenner twijfelt niemand, maar geoordeeld wordt dat wat hij de afgelopen drie jaar vanuit Afrika aanbracht, een onvoldoende krijgt.
Natuurlijk is de Afrikaanse markt de laatste jaren grondig veranderd zodat Lokeren alleen nog kan uitkijken naar derde keus. Evenmin kan Reynders het helpen dat de internationale transfermarkt stilviel op het moment dat Lokeren zijn koers helemaal afstemde op de verkoop van Afrikaans talent. Uiteraard speelde het evenmin in zijn voordeel dat er ruzie uitbrak tussen Willy Verhoost en de Ivoriaanse vertrouwenspersoon van vele Afrikanen, Al- fred Raoul. Raoul, een jeugdvriend van Patrice Zeré die Verhoost altijd geduldig hielp om Lokeren aan de betere Afrikanen te helpen, liet vorig jaar met het gratis vertrek van Sambegou Bangoura duidelijk aanvoelen dat Afrikanen Verhoost niet nodig hebben om hun zaakjes te regelen. Uit wraak werd Zeré prompt naar de B-kern teruggezet met het excuus dat hij ernstig ziek was. Niemand in de club die daar toen een opmerking over durfde te maken.
Dat Van der Elst erin is geslaagd Zeré weer in de A-kern op te nemen, waardoor hij eigenlijk tegen de kar van Verhoost rijdt, is opmerkelijk. Tot vorig jaar waren de door Verhoost gebrachte spelers onaantastbaar, want ze vertegenwoordigden het kapitaal van de club en haar voorzitter. Het leidde er onder meer toe dat kinesist Stany Rogiers opstapte toen hij na een handgemeen met Bangoura nergens een luisterend oor vond. Nu is het zover gekomen dat Lambrecht beseft dat het hem vooral geld kóst blind te varen op zijn voormalige sportief directeur.
Om winst te maken op de verkoop van zijn Afrikanen mocht er nooit meer één einde contract en dus transfervrij zijn, zei Verhoost in 2000. Het gevolg is dat Lokeren nu met spelers met langlopende contracten zit, die het niet verkocht krijgt en waar het zelf ook niets aan heeft. Dat zit Lambrecht niet lekker. De zes die straks einde contract zijn, moeten zich dus geen begoochelingen maken. Voor een handvol anderen, die nog één of twee jaar te gaan hebben, is er alleen uitstel.
Door wie ze zullen worden vervangen, staat nog niet vast. Voorop staat het behoud. Pas daarna zal de voorzitter een nieuwe politiek uitstippelen. Dan wordt ook duidelijk welke rol Willy Verhoost bij Lokeren nog te spelen heeft : of hij opnieuw inhoud geeft aan het bordje ‘directeur sportieve zaken’, of hij als makelaar nieuwe wegen bewandelt voor Lokeren en of hij anders gewoon zijn eigen weg gaat.
door Geert Foutré
Straks wordt duidelijk welke rol Willy Verhoost nog heeft bij Lokeren.
