De (jonge)man die zowel Anderlecht als de nationale ploeg moet laten draaien, ligt onder vuur. Zijn ouders en zijn manager verdedigen ‘hun’ Walter Baseggio.

Setting: een eenvoudig arbeidershuisje in Clabecq, in een door het gps-systeem van de wagen niet op te sporen straat. Vergeten straat, vergeten wijk, in de schaduw van de Forges de Clabecq, ooit de trots van de regio.

Hoofdrolspelersin dit drama : AdolorataBrancia. Dora voor de vrienden. Napolitaanse van origine, klein, pezig, vastberaden. LaMamma. Verder : GianniBaseggio. Geboren in Halle, afkomstig uit Venetië, rustiger, introverter. De pappa.

De oudste zoon, Antonio, speelt bij de lokale vierdeprovincialer, waar vader en moeder helpen in de buvette. De tweede, Walter, verdient zijn boterham bij eersteklasser Anderlecht, Met de ene gaat het goed – een eerste nakomeling dribbelt de hele tijd opgewonden door het huis -, met de andere op dit moment wat minder. En dat zorgt voor pijn ten huize Baseggio, waar ze elke dag de kranten lezen. Dora: “De toon wordt almaar agressiever. Dat is onze stijl niet.”

Lezen ze ook de Vlaamse kranten? Gianni: “Wij niet. Ik heb wel familie in het Genkse, in Zwartberg. Zij signaleren wat er in Vlaanderen gebeurt.”

Dora: “Hebt u dinsdag La Dernière Heure gezien? Zijn trainer verdedigt hem tenminste nog. Dat vind ik mooi. Bertrand Crasson ook, alle spelers steunen hem. Ik zou graag eens een hartig woordje spreken met de Vlaamse journalisten die ons dit aandoen, want het doet pijn.”

Gianni: “Ik bekijk het wat rustiger. Kritiek zal er altijd zijn. Ook dit waait wel over.”

Dora, vurig : “Kan best. Misschien trek ik het me te hard aan, maar waarom komt het altijd op Walters rug terecht?”

Gianni: “Zijn start in het kampioenschap was toch goed? De kritiek begon na Gent. Ik was daar : iedereen voetbalde slecht, maar hem pikten ze eruit.”

Dora: “Wij gaan altijd kijken. Nu alleen nog naar de thuiswedstrijden, vroeger ook naar de uitmatchen. Tot er in Brugge eens onlusten uitbraken op de tribune en de stoeltjes langs mijn oren vlogen.”

Gianni: “Dat was verschrikkelijk.”

Dora: “Walter scoorde in die wedstrijd, maar dat doelpunt hebben we niet eens gezien. We doken net weg voor die stoeltjes.”

De interland tegen Bulgarije woonden ze bij. Gianni: “De Bulgaren verdienden de zege. Veel voetbal in één tijd. Bij ons kunnen ze dat niet. Walter wel, maar de rest ? Ik vind wel dat ze die jongens wat krediet moeten geven. Het klikt duidelijk nog niet.”

Dora: “Ik weet niet of u die wedstrijd goed hebt gezien. Ze spelen weinig samen met Walter, er staat geen groep op het veld. Heel voorspelbaar allemaal, altijd op dezelfde manier.”

Voelt hun zoon zich wel goed in de nationale ploeg? Gianni: “Daar heeft het nog nooit geklikt, terwijl hij verdorie toch goed kan voetballen. Veel in één tijd, en een bal over dertig, veertig meter in de voeten geven : daarin is hij sterk.”

Dora: “Hij voelt er zich minder goed dan op Anderlecht, dat klopt. Ik weet niet waarom. Accepteert de ploeg hem niet? Ze zouden met elf moeten zijn, maar ik merk dat ze niet als ploeg spelen. Ik weet dat hij jong is, maar ze moeten hem in de groep opnemen. Aan hem kan het niet liggen, Walter heeft geen dikkenek. Integendeel, hij is vriendelijk.”

Iets té soms? Dora: “Moet hij dan een wildeman worden? Misschien hebben we hem te goed opgevoed, ( schamper) dan krijg je dat verwijt. Dit verdient onze jongen niet.”

Gianni: “Ik vind hem wel te braaf op het veld, zeker bij Anderlecht, ja. Het nummer tien moet de boel bevelen en sturen, vind ik. En dat doet hij niet.”

Dora: “Hij moet de andere spelers duidelijk maken dat hij daar staat. Maar veel hangt af van de opdrachten. Als je niet naar voor mag gaan, lukt het niet.”

Gianni: “Walter luistert naar de trainer. Veel mensen vragen me waarom hij niet wat vaker oprukt, maar dan moet ik antwoorden dat hij dat niet mag van de trainer. En Walter is een gehoorzaam man. Dat er achter de spitsen een gat is, mag je hem niet verwijten. Is het u ook opgevallen dat het gat bij Anderlecht veel minder groot isdan bij de Rode Duivels ?”

Dora: “Je kan je daar zo moeilijk in mengen. Zoals mijn man net zei : veel hangt af van de opdrachten van de trainer. Broos ziet de kwaliteiten van Walter anders. Maar af en toe zeg ik het hem, dat hij best wat agressiever te keer mag gaan. Maar dan antwoordt hij: waarom? Ik ben wie ik ben.”

Is hij gevoelig voor de kritiek? Gianni: “Neen, hij trekt zich er niet te veel van aan. Laat ze maar doen, zegt hij dan. Wat hij diep in zichzelf voelt, weet ik niet, daarover lost hij weinig.”

Dora: “Walter is een gevoelige jongen, maar hij laat dat nooit zien. Ook niet aan ons.”

Denken ze dat een transfer naar Italië een oplossing kan zijn? Gianni: “Volgens de planning moet hij nog één jaar hier blijven. Daarna zien we wel. Veel hangt af van zijn seizoen bij Anderlecht.”

Dora: ” Walem kreeg hier veel kritiek, maar in Italië ging het plots beter.”

Gianni: “Walters opgang is nu wat afgebroken. Misschien dat zijn carrière weer gelanceerd kan worden in een ander land.”

Dora: “Op voorwaarde dat hij kan spelen. Op de bank zitten kan hij niet. Hij is zo zenuwachtig!”

Veel zien ze hun zoon sinds zijn huwelijk ook niet meer. Langzaam weekt zich los uit de omarming van de familie.

Gianni: “( Denkt even na) Vandaag is het acht dagen geleden dat we hem zagen. Hij belt wel af en toe.”

Dora: “Ik begrijp dat, het voetbal neemt hem in beslag. En dan zijn er nog de supporterssclubs. Veel tijd hebben die jongens niet.”

Gianni: “Als we hem zien, wordt er niet altijd over voetbal gepraat. Dat is zijn zaak. Ik ga hem de les niet spellen.”

Dora: “Er wordt ons nu verweten dat we te beschermend zijn. Ik vind van niet. Dat ik hem goed heb opgevoed, is dat niet normaal? Elke ouder zorgt toch voor zijn kinderen? Maar op voetbalvlak zijn wij kritisch. Zelfs als hij goed speelt, zeggen wij nog dat het slecht is. Dan wordt hij kwaad en vraagt ons wat wij ervan kennen.”

Gianni: “Antonio is heel kritisch.”

Dora: ‘Zelfs hier, in zijn eigen dorp, bekritiseren ze Walter. Ik heb me al kwaad moeten maken. De mensen in Clabecq zijn zoals de Vlaamse journalisten. Als hij geblesseerd is, kan hij het toch niet helpen?”

Maar soms is de waarheid gewoon hard. In drie jaar tijd twaalf wedstrijden met de nationale ploeg : het is te weinig voor een speler die al jaren een topbelofte is.

Gianni: “Veel heeft te maken met blessures. Telkens als hij naar een toernooi moest, raakte hij geblesseerd. Het WK met de beloften in Maleisië miste hij door een operatie aan de adductoren, en nu moest zijn knie onder het mes. In Anderlecht wisten ze dat. Eigenlijk had die operatie zelfs vroeger moeten gebeuren. Weet je, andere internationals die ook geblesseerd waren, hebben gezwegen.”

Dora: “Walter is te eerlijk, hij heeft de waarheid gezegd toen de bondscoach hem apart nam. Het voetbal lijkt wel de omgekeerde wereld: hoe eerlijker je bent, hoe slechter ze je behandelen. Blijkbaar moet je altijd liegen. ( Windt zich nu helemaal op) Een journalist heeft zelfs durven schrijven dat hij zijn vrouw verlaten heeft.”

Niet dat hij gescheiden is, wel waren er wat problemen.

Dora: ‘ Non, non, non ! ( Tot haar schoondochter) Walter is toch nog gewoon bij Rosalba?”

Maar er is wel een probleempje : zij woont niet graag in hun nieuwe huis.

Dora: “Het ligt misschien wat afgelegen, ja. Maar houdt u van uw huis? ( Wijst op het hare) J’aime pas cette maison, Rosalba vindt het hare ook niet zo goed. Zij was gewend veel mensen rond zich te hebben. Ze werkte, woonde omringd door haar familie, en plots stond ze er alleen voor.”

Gianni: “Ze wonen in een buurt met andere villa’s, maar inderdaad wat weg van de familie. In de velden, hé.”

Dora: “Zij is de hele dag thuis, de buren werken. Maar een probleem mag dat niet zijn : in een wip is ze bij haar mama, die hier net om de hoek woont. De wereld verandert : een jong meisje is na een huwelijk nu eenmaal alleen, daar moet je aan wennen. Maar haar verlaten ? Hij houdt te veel van haar. Zij wilde graag blijven werken, om onder de mensen te zijn, maar dat had Walter niet graag en dat begrijp ik. Mij vragen ze ook geregeld: waarom wil u nog werken met een zoon die bij Anderlecht voetbalt ? Ik ben dat gewoon. Een jaar geleden had ik kanker, een tumor tussen keel en hersenen, ik zweefde tussen leven en dood. Ik was een jaar lang thuis, afwisselend zes dagen in het ziekenhuis en drie weken thuis. Man, ik werd gek ! Wat ben ik blij dat ik weer kan werken ! Misschien had dat ook invloed op hem vorig jaar.”

Walter woonde toen nog thuis, op dat vlak is Dora een Italiaanse principe. Dora: “Hier gaat niemand buiten zonder getrouwd te zijn. Ik ben niet voor samenwonen, of alleen hokken. Antonio vertrok als gehuwde man, Walter ook. Onze dochter is achttien, maar ook zij zal zo het huis verlaten.”

Een huis waar goed wordt geleefd en lekker gegeten. Dora: “Walter at héél graag, maar zijn gewicht heeft hij inmiddels onder controle. Op dat vlak is er geen probleem meer.”

door Peter T’Kint

‘Walter is gehoorzaam. Hij luistert naar de trainer.’ (zijn vader)

‘Misschien hebben we Walter te goed opgevoed. Dan krijg je dàt verwijt.’ (zijn moeder)