De carrière van Emile Mpenza, teruggekeerd bij Standard, heeft met de jaren mythische proporties aangenomen. De aanvaller haalde even vaak het nieuws met blessures en snelle wagens als met zijn doelpunten.
5Het geduld van manager Rudi Assauer met Emile Mpenza was gewoon op. Schalke 04 was al een tijd niet meer van plan om zijn in 2004 aflopend contract te verlengen. Met de belofte van een percentage op de latere doorverkoop van Mpenza kreeg Luciano D’Onofrio de speler voor 1,2 miljoen euro mee naar Luik. Drie jaar geleden had Standard nog 8,75 miljoen euro voor de spits geïncasseerd. Al die tijd was Emile bij elk probleem naar Luik blijven vluchten. In Gelsenkirchen had hij wel een huis, maar niemand van de verantwoordelijken bij Schalke die met hem kon communiceren. Nog altijd begrijpt Mpenza nauwelijks Duits. Nog altijd ook vinden Assauer en co hem een potentiële topper in Europa. Maar geen enkele topclub heeft een peperduur contract klaar voor een speler die maar tien wedstrijden per seizoen afwerkt.
Bij Standard vangt er weer een nieuw hoofdstuk aan in de woelige loopbaan van de intussen 25-jarige Mpenza. Die begon toen zijn moeder hem en zijn broer Mbo inschreef bij de Henegouwse provincialer Mesvin. Hun vader, op dat moment in het buitenland, was in alle staten. In 1989 trekken ze op aanraden van de voorzitter van Mesvin naar KV Kortrijk. Niet naar het geïnteresseerde RWDM of Anderlecht, namens wie Jean Dockx zijn naamkaartje had achtergelaten. Terwijl ze in 1996 met Kortrijk nog volop in de eindronde verwikkeld zijn, tekenen de beide Mpenza’s (de een voor drie, de ander voor vijf jaar) al voor de latere winnaar, Excelsior Moeskroen. Dat neemt hen via een tijdelijke C-transfer spotgoedkoop over en helpt hun vader aan een baan.
Al aan het eind van het seizoen 1996/97 ‘ontdekt’ de van het arrest-Bosman bekende advocaat Luc Misson dat Mbo en Emile door die tijdelijke C-transfers in feite nog altijd aan Kortrijk toebehoren en dat het geïnteresseerde Standard dus zelfs geen transfersom hoeft te betalen. Bij Standard, dat uit 35 gegadigden de voorkeur van pa Mpenza wegdroeg, tekenen ze voor vijf jaar. In een clausule staat dat ze na twee jaar gratis naar Lazio kunnen, dat met Standard de Italiaanse voedingsgigant Cirio als hoofdsponsor gemeen heeft. Dat jaar ook veranderen de Mpenza’s van makelaar. John Evers wordt ingewisseld voor de Italiaanse advocaat Vicenzo Rispoli, die goede contacten heeft met Parma, Genoa, Inter en Sampdoria.
Drie dagen heeft Emile zijn Porsche (waarde 100.000 euro) nog maar, als hij er midden augustus 1998 mee tegen een boom knalt. Als bij wonder blijven hij en zijn passagier ongedeerd. Voordien al verzamelde Emile op het traject Moeskroen-Luik zoveel verkeersboetes, dat de club het opgeeft ze nog langer te betalen. Standard mort ook omdat de broers door herhaalde blessures verre van optimaal renderen. Hun tot 2002 lopende contract wordt opengebroken voor één jaar. Maar zijn toekomst, aldus een in augustus 1999 wegdromende Emile, ligt elders : “Als ik het voor het zeggen krijg, wil ik naar Engeland.” In december zegt hij dat hij weg wil : “Een sterke terugronde moet me aan een mooie transfer naar het buitenland helpen. Ik zou graag tekenen bij die nieuwe club vóór Euro 2000 begint.”
Sneller dan verwacht wordt hij op zijn wenken bediend. Standard weet dat de broers na het seizoen weg kunnen, maar is toch verbaasd als Schalke 04 en Sporting Lissabon met Kerstmis elk voor een Mpenza flink wat geld neertellen. De 8,75 miljoen euro van Schalke voor Emile is op dat moment een Belgisch transferrecord ; in Duitsland is hij na Ze Roberto (Leverkusen) de duurste transfer ooit. Hij verdient er 55 miljoen frank bruto per jaar plus tekengeld. Trainer Huub Stevens jubelt : “We halen hem voor de neus van Inter en Real weg.” Ook Emile jubelt : “Als ik hier slaag, staat de deur naar de Serie A wijd open. Ik wil op een dag naar Italië. Hopelijk blijf ik gespaard van blessures.” Minder gelukkig is Standard met de uitspraak van de rechter, die Moeskroen in het gelijk stelt met zijn claim op zeven miljoen frank voor de twee Mpenza’s.
Bij Schalke krijgt Emile wéér een Porsche. Last van de pers heeft hij niet : “Ik versta hen niet en zij mij niet.” Marc Wilmots vangt hem op. “Mijn boodschappenlijstje maakt Marc. Bij het binnenkomen van de supermarkt geef ik mijn briefje af. Zodra ik kan, rij ik naar België. Soms voel ik me eenzaam.” De Duitse kranten noemen hem Magic Mpenza, voor Bild is hij de beste buitenlandse spits in de Bundesliga. Van een bod van Napoli dat na Euro 2000 415 miljoen frank biedt, zijn ze in Schalke niet onder de indruk. Na het vertrek van Wilmots wil Mpenza ook weg. Newcastle en Glasgow hebben meer dan 500 miljoen voor hem veil, maar de deal gaat niet door.
Begin september krijgt Emile een privé-chauffeur die hem tussen Luik en Gelsenkirchen op en af rijdt – 180 kilometer enkel. Een noodmaatregel, nadat hij weer eens een nieuwe wagen (Ferrari) in de prak reed. “Ik heb altijd gezegd dat ik niet weg ga zonder een prijs,” zegt hij in april 2001 in volle titelstrijd, “ik wil blijven. Pas op mijn 27ste is het moment daar om naar Italië te gaan.” Schalke is niet onder de indruk van de belangstelling van Juventus. Voor minder dan één miljard frank laat het zijn Belg niet gaan.
In mei sneuvelt Mpenza met Schalke op de tweede plaats, maar hij wint wél zijn prijs : de Duitse beker. Met zijn club onderhandelt hij over contractverlenging tot 2006, tot Schalke hem oktober 2001 voor onbepaalde tijd schorst en een boete oplegt. Manager Assauer : “Emile leeft al een tijd niet als een prof. Hij moet volwassen worden. Zoniet mag hij Schalke verlaten. Het blijft een kind dat voortdurend aandacht nodig heeft. Een speler van zijn niveau kan geen genoegen nemen met vijf goede wedstrijden op een seizoen. Dat is veel te weinig voor wat hij gekost heeft en wat hij verdient.”
In België laat Emile zich opereren aan de dij. “Vóór die operatie kon ik maar aan 70 procent spelen,” zegt hij, “altijd had ik pijn.” Eind januari 2002, na drie maanden, speelt hij weer. En geeft meteen zijn visitekaartje af tegen Bayern : twee assists en een goal, 5-1. Huub Stevens is in de wolken : “Emile is een jongen met schitterende kwaliteiten. Deze terugronde moet in het teken staan van zijn eerherstel. Iedereen moet voor Mpenza spelen.” Assauer : “Ik zag de oude Emile terug, de Emile die ik wil zien.” Wilmots : “Als Emile hier drie jaar top heeft gespeeld, kan hij overal naartoe.”
Helaas, in februari blesseert hij zich alweer aan de bil. Ook het WK in Azië gaat aan zijn neus voorbij. Pas in augustus doet hij zijn wederoptreden met Schalke. Met de Rode Duivels speelt hij op 7 september tegen Bulgarije, maar loopt daar een spierscheur op. Pas op de 14de speeldag (eind november) scoort hij zijn eerste competitiegoal. Januari 2003 verklaart Assauer : “Het is niet onze bedoeling Emile te verkopen. We zijn erg tevreden over de ontwikkeling van onze speler die zich nu als een echte prof gedraagt. Emile is één van de beste spelers in de Bundesliga.”
In de voorbereiding op het huidige seizoen viel hij weer geblesseerd uit. Zaterdag tekende Emile Mpenza voor drie jaar bij Standard. Een week geleden nog vroeg Assauer drie miljoen euro aan Newcastle en Monaco. Over zes weken zou hij alweer kunnen spelen.
door Geert Foutré
Over zes weken zou hij alweer kunnen spelen.
