“Die zouden ze beter beschermen tegen zichzelf.” De eerste woorden van Carla Galle, op de pier in Kailua-Kona, waar Marc Herremans zat te bekomen van een moordende Ironman. Hij kon nauwelijks iets uitbrengen, leek even van de wereld, tien keer was hij onderweg gestorven. Duizenden mensen hadden hem naar de finish geschreeuwd, krop in de keel, tranen in de ogen. En achteraf, staande ovatie, schouderklopjes, bewondering vooral voor zo veel moed. Mevrouw Galle van Bloso stond erbij, bekeek de emotionele taferelen, sigaretje in de hand, en het eerste wat in haar opkwam : “Die zouden ze beter beschermen tegen zichzelf.”

Er zijn er die veel verder gaan. Paul De Haes uit Boom, bijvoorbeeld, zelf al veertig jaar in een rolstoel. Hij kon de “MH-docusoap” niet meer aanzien en uitte zijn ongenoegen in een e-mail naar de VRT. “Wat die mens nodig heeft, is een goeie psychiater in plaats van opgefokte sportdoktoors“, schreef hij. Herremans moet maar eens wakker worden en niet in een hoekje zitten grienen dat hij ooit wel weer zal lopen. Aanvaarden dus, die harde realiteit.

Hadden Dick en Judy Hoyt uit Massachusetts de harde rea-liteit gewoon aanvaard, dan zat hun oudste zoon Rick nu weg te kwijnen in een instelling. Navelstreng rond de nek bij de geboorte, gebrek aan zuurstof, alleen zijn hoofd kan hij nog gecontroleerd bewegen. Dit wordt een plantje, voorspelden de dokters, er is geen hoop, steek hem maar gewoon weg. De Hoyts weigerden, namen Rick mee naar huis en wilden hem zo normaal mogelijk opvoeden. Bleek al snel dat hij wel degelijk wist wat er rondom hem gebeurde, en eerst met letters, later met een interactieve computer leerde hij communiceren.

Rick aanvaard krijgen in de maatschappij, dat was misschien wel de zwaarste strijd voor de Hoyts. Pas op zijn dertiende werd hij eindelijk toegelaten in een gewone school. Twee jaar later wilde hij deelnemen aan een loopwedstrijd voor een verlamde jongen. Zijn vader was niet echt sportief, maar zou hem wel duwen. Ze werden voorlaatste, maar veel belangrijker : Rick voelde zich voor één keer niet gehandicapt.

Team Hoyt was geboren. Vader en zoon schreven zich in voor meer loopwedstrijden. Eerst 5 mijl, dan 10, later zelfs marathons. Overal in Amerika zijn ze intussen geweest. De tegenstand was nochtans groot in het begin. Stilaan groeide de tolerantie en daarmee ook de bewondering.

Rick stimuleerde zijn vader om de grenzen te blijven verleggen. Waarom niet eens de Ironman van Hawaï, dad ? Dick moest daarvoor wel eerst leren zwemmen. En fietsen had hij niet meer gedaan sinds zijn zesde. 1989 was het jaar van de titanenstrijd tussen Mark Allen en Dave Scott. Maar zes uur later was dat vergeten, want Team Hoyt bereikte de aankomst, in hun eerste Ironman. 3,8 kilometer in zee, een harnas rond Dicks lichaam en een bootje met Rick erachter. 180 kilometer met de fiets, met Rick vooraan in een kuipzetel. En dan nog een marathon, terwijl Dick zijn zoon voortduwt in een rolstoel.

Dick is intussen de zestig voorbij, Rick is 41, maar ze blijven deelnemen aan marathons en triatlons. Rick woont in Boston, alleen op een appartement. Universitair diploma op zak en een job in een computerlab. Eagle Eyes heet zijn project, bedoeld voor verlamde personen die door oogbewegingen mechanische hulpmiddelen kunnen controleren. Hadden ze die twee ook tegen zichzelf moeten beschermen ?

Team Hoyt is een voorbeeld, een bron van inspiratie, net als Marc Herremans, ongewild nochtans. Herremans doet het niet voor die Victor of dat Sportjuweel, hij vraagt niet om al die aandacht. Dit is gewoon zijn manier van overleven. Soms meer geest dan lichaam, zoals zijn vriendin Martine zegt. Maar nooit opgeven, zo veel mogelijk uit het leven halen, zijn familie trots maken en helpen bij het zoeken naar een oplossing voor hem en mensen in dezelfde situatie. Kunnen meneer De Haes en al die anderen dát niet gewoon aanvaarden ?

Inge Van Meensel werkt als sportjournalist voor Eurosport en de VRT en is medewerker van Sport/Voetbal Magazine.

door Inge Van Meensel

Marc Herremans vraagt niet om al die aandacht.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content