Het einde van de transferperiode is voor de Germinal Beerschotsupporters het begin van een nieuwe lijdensweg geworden.

Het bestuur is erin geslaagd om niet één deftige versterking naar de club te halen. Terwijl pakweg Lierse de ene na de andere speler aantrok en Standard op één dag zomaar eventjes drie spitsen naar Sclessin haalde, was er op het Kiel niets anders te horen dan een oorverdovende stilte. Het kinderlijk gejammer van Gunther Hofmans buiten beschouwing gelaten uiteraard. Volgens de schoonzoon van Jos Verhaegen lag het namelijk allemaal aan de andere clubs en de spelers die niet naar het Kiel willen komen. Hoe is het in godsnaam zover kunnen komen?

In december 2009 stond Germinal Beerschot op een derde plaats in eerste klasse maar daarna ging het bergafwaarts. Van januari 2010 tot en met nu heeft Beerschot slechts één keer gewonnen (Charleroi uit), hebben ze 12 doelpunten gemaakt en er 41 tegen gekregen. In de huidige competitie hebben ze 1 doelpunt gemaakt en er al 7 binnengekregen. Dat zijn niet bepaald cijfers die uitnodigen tot een vreugdedans. Je zou dan denken dat er in het tussenseizoen van alles zou veranderen en het begon goed met de aanstelling van Glen De Boeck, een jonge dynamische trainer. Jammer genoeg was het een onemanshow van Herman Kesters en was het ook de start van een gênante ruzie binnen het bestuur. Het ontslaan van Patrick Vanoppen, de man die een stadion alleen voor Beerschot wou en niet wou deelnemen aan de Grote Reddingsactie Van FC Antwerp – een plan gesmeed door Jos Verhaegen, don Eddy Wauters en Patrick Janssens met op de achtergrond minister Muyters, notoir rood-wit supporter – was de volgende stap.

Verder vonden de heren bestuursleden het ook belangrijk om tijd en moeite te steken in het grote verjaardagsfeest van Deurne in plaats van uit te kijken naar enkele secure verdedigers, een diepe spits en deftige wingers. Versterkingen die ook beloofd werden aan trainer Glen De Boeck toen hij naar het Kiel werd gelokt. Ook hij was vol verwachting over de transferperiode en liet geen enkele gelegenheid onbenut om te zeggen dat hij hoopte dat het bestuur werk ging maken van versterkingen. Maar helaas: niets is minder waar. Hij was ook verbaasd dat een club als Germinal Beerschot zo weinig slagkracht heeft. Zolang dit bestuur met zijn poldermentaliteit en interne verdeeldheid aan het roer blijft staan van onze club, stevenen we regelrecht af op een drama en waarom niet, een nieuwe fusie … Die wordt ons willens nillens door de strot geduwd.

Tene Quod Bene was ooit de lijfspreuk van het oude Beerschot: behoud dat wat goed is. Nog nooit is een spreuk zo verkracht geweest als de laatste jaren.

Kris Voskamp, Mortsel

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content