Coach Dominique Baeyens (Roeselare) is strijdlustig.

Het 3-2-verlies van Roeselare bij Halen heeft amper gevolgen bij de huidige stand van zaken en competitieformule. Impactrijker was de geïncasseerde 3-0-uppercut in de bekerfinale tegen Maaseik en de uitschakeling in de Champions League tegen Panathinaikos. “De eerste ploeg in jaren waar ik met verbazing en bewondering naar keek”, zegt trainer Dominique Baeyens. “Toen ik het eerste beeldmateriaal van hen doornam, vergat ik soms te analyseren. Dat is me de laatste vijf seizoenen niet overkomen.”

Tevreden over jullie Europese campagne?

Dominique Baeyens: “Over het eindresultaat wel. De tweede ronde halen wordt almaar moeilijker. Ik vrees dat wij geen hoger doel meer kunnen nastreven. Enkele jaren geleden kwamen wij dichter bij de top. Nu moeten wij de rol wat lossen. Het volleylandschap verandert. Je zit met een economische realiteit waarbij in sommige landen geldt: the sky is the limit. Zo beland je in een situatie waarbij je naar een budgetverhoging met een derde of de helft moet. Dat lijkt me niet realistisch in België.

“De enige uitzondering is Friedrichshafen. De Duitsers zitten in een maatschappelijk vergelijkbare situatie – niet zoals in Italië, waar clubs veel geld krijgen van de staat – en stonden enkele jaren geleden sportief, structureel en financieel op gelijke voet met ons. Ik ga er alles aan doen om daar eens een kijkje te nemen.”

Hebben jullie nog veel werk in de aanloop naar de play-offs?

“Die bekerfinale sloeg diepe wonden. Míjn zwarte zondag in Antwerpen. Zoiets doet fysiek pijn. Niet slapen, last van de maag, niet eten …

“We hebben Maaseik zeker niet onderschat. In een bepaalde fase in de eerste set crashen we. Zes keer niet scoren bij side-out ondanks vijf perfecte recepties. Daar schrikken we van, en dat in combinatie met onze – misschien te grote – zelfverzekerdheid. We kraken, verliezen de set en gaan compleet onderuit. Surrealistisch.

“Ik verplichtte mijn spelers na de wedstrijdanalyse ook naar de beelden te kijken van de feestende Maaseikspelers. Twee tot drie minuten. Ik ben van plan ze elke week opnieuw te laten zien. Ook voor mezelf. Want het is menselijk om te zeggen dat het voorbij is.

“Uit iets heel negatiefs moet je extra energie halen om te stellen: ‘Geen twee keer, we slaan dubbel zo hard terug.’ Terugvechten, dat is sport.

“We komen daar sterker uit. Ik ben ervan overtuigd dat we eenzelfde situatie nu kunnen opvangen. Het is verwerkt.

“We mogen niet teren op eerdere successen. Nederig zijn, elke dag weer.”