Tegen Slovenië was het even bibberen, maar de droom van Oguchi Onyewu blijft duren. De VS zijn een vaste waarde geworden op het WK.

Aanwezig in 1990 (voor het eerst in veertig jaar), 1994 (als gastland), 1998, 2002, 2006 én 2010. De Amerikaanse nationale voetbalploeg is een zekerheid op het WK. Toegegeven, in de Concacaf heten de tegenstanders ook Barbados, Guatemala of Cuba, maar toch. Soms deden ze het heel goed in het toernooi, zoals in 2002, toen de VS tot in de kwartfinales doordrong. Soms was het minder, zoals in 2006 toen het al in de eerste ronde fout liep. Ook nu zijn er grote ambities. Of dat lukt, zien we deze namiddag, als de VS aantreden in hun derde groepswedstrijd, tegen Algerije. In het Amerikaanse kamp geloven ze allemaal in de goeie afloop: “Dit is de meest getalenteerde generatie uit de geschiedenis”, zegt Nathaniel Baker, van AmericanSoccerNews.net. ” Tim Howard, Landon Donovan, Oguchi Onyewu en Michael Bradley zijn spelers die op het hoogste niveau in Europa meekunnen. Op elke plaats in het team hebben we een ster.”

De grote rivaal van de VS in hun zone is Mexico. Daar werd gevoetbald, in de VS werd gebasket en gebaseballd. Zo was jarenlang de perceptie, bekrachtigd door nu en dan een rammeling in een onderlinge confrontatie. Maar dat is de laatste jaren anders. Acht jaar geleden klopte de VS op het WK Mexico in de achtste finales. In de jaren erna nam de ploeg geregeld de maat van de buren en in de voorbije kwalificaties was de VS beter dan Mexico, niet alleen in de onderlinge duels, ook in de eindstand. Baker: “De Mexicaanse suprematie heeft lang gewogen op de schouders van de Amerikanen. Iedereen leed eronder: bond, spelers, supporters, zelfs de media. Niemand verwachtte dat het zou veranderen, omdat we allemaal dachten dat we er de wapens niet voor zouden hebben. Mexico telt nog steeds meer deelnames aan het WK, maar dat is louter statistiek. Op andere domeinen zijn wij beter, is mijn indruk. Er zit veel volk in onze stadions, er zijn financieel ongelooflijke mogelijkheden, de media volgen en we hebben meer internationale vedetten dan Mexico.”

Vader en zoon Bradley

In andere landen zetten ze er al eens vraagtekens bij, maar dat de bondscoach zijn eigen zoon selecteerde, vinden ze in Amerika “een sprookje”. De kwaliteiten van Michael Bradley, middenvelder bij Borussia Mönchengladbach, staan dan ook buiten kijf, ook voor vader Bob. Die liet Michael al op zijn zeventiende debuteren, toen hij New York coachte. En later werd Michael ook de jongste Amerikaan die naar Europa (Heerenveen) werd getransfereerd.

Na het WK 2006 stopte de samenwerking tussen de Amerikaanse bond en bondscoach Bruce Arena. Iedereen verwachtte dat Jürgen Klinsmann zou worden aangesteld als opvolger, maar de kans ging naar Bob Bradley. Een kansje, in feite, vermits hij slechts een interim-contract kreeg.

Bradley begon evenwel sterk, met tien wedstrijden op rij zonder nederlaag, onder meer met Mexico als tegenstander. Waarop Bradley een contract voor lange duur kreeg. En hij bleef het goed doen: hij won in 2007 de Gold Cup (finale tegen Mexico) en zijn team verraste op de Confederations Cup in 2009, door in de halve finale verdiend te winnen van Spanje en in de finale een gekke match te spelen tegen de Brazilianen. De VS leidden op een gegeven moment met 2-0, om vervolgens alsnog te verliezen.

MLS

Van de 23 Amerikanen die in de WK-selectie zitten, zijn er maar vier die nog in de Major League Soccer (MLS) spelen. Daaronder Landon Donovan, zes keer Amerikaans Voetballer van het Jaar. Hij voetbalt nu bij Los Angeles, maar was eerder al aan de slag bij Bayern München en Everton. De anderen voetballen in Mexico of overal een beetje in Europa (Frankrijk, Duitsland, Denemarken, Schotland, Noorwegen, Italië).

Volgens Baker zoekt niet iedereen noodzakelijk naar een Europese club. “Voor sommigen is dat een kinderdroom, maar anderen wegen voor en tegen af. In de MLS kan je immers ook goed geld verdienen en is het levenscomfort uitstekend. Het gemiddelde jaarloon van een speler bedraagt 113.000 euro, en daar moet je nog diverse bonussen (tekengeld, publicitaire inkomsten en premies) aan toevoegen.

Het niveau van de competitie blijft relatief zwak, maar daar wordt aan gewerkt. De publieke opkomst is belangrijk tot goed en de media volgen. De match tussen de VS en Engeland werd door 14,5 miljoen Amerikanen gevolgd. Dat is relatief in een land van 300 miljoen inwoners, waar de Super Bowl en de NBA door veel meer mensen worden gevolgd, maar ook weer niet slecht voor een land dat de voorbije tien jaar op de FIFA-ranking zelfs even vierde stond (in 2006), maar ook 29e (in 2007) en sindsdien weer is opgeklommen naar de top 15.

Onyewu

De man die in het kamp van de Amerikanen het minst onopgemerkt voorbijgaat, is Oguchi Onyewu. Niet alleen vanwege zijn baard, of zijn indrukwekkende lijf, ook vanwege zijn impact op de groep, getuigen zijn ploegmaats. Maurice Edu (Glasgow Rangers): “Hij is dominant, dat mag je zeggen. Als hij in de kleedkamer zijn mond opendoet, zwijgt iedereen. Hij spaart niemand, maar zegt wat hij denkt. Gezien zijn parcours in Europa wordt dat makkelijk aanvaard. Toen hij de eerste keer na zijn blessure terugkeerde, zei hij: vertrouw me maar, ik zal er staan op de wereldbeker. Voor hem was die wedstrijd tegen Engeland de belangrijkste van het jaar. Voor ons is hij de rots in de verdediging. Traag? Van de ene wordt gezegd dat hij een slecht karakter heeft, de andere is niet snel genoeg. Misschien zal Onyewu niet alle spitsen in de spurt verslaan, maar heb je zijn positiespel al gezien?”

Clarence Goodson (Start Kristiansand) treedt Edu bij: “Samen met Donovan en kapitein Carlos Bocanegra is Onyewu een van de drie gidsen in het team. Hij draagt de aanvoerdersband niet, maar zijn rol is minstens zo belangrijk. Hij heeft in Frankrijk, België, Engeland en Italië heel veel geleerd.”

Engeland was nochtans geen succes, weet ook Bradley Guzan (Aston Villa). “Newcastle was een tussendoortje, ja. Het was er misschien niet super, maar zijn overgang naar Milan was a very big move. Tijdens de Confederations Cup was hij heel sterk en hier wil hij maar een ding bewijzen: dat hij fysiek terug is en klaar is om zich ook in het calcio door te zetten.”

door pierre danvoye

De Mexicaanse suprematie heeft lang gewogen op de schouders van de Amerikanen.

Nathaniel Baker