Brian Lynch en Travis Conlan loodsten Bree naar de play-offs. Maar buiten een aardig potje basketten blijkt het Amerikaanse duo ook muzikale talenten te verenigen.

Donderdag 13 uur, training van Bree. Niet in de Expodroom, maar in de Gemeentelijke Sporthal. De Expodroom is bezet wegens een concert van de Nederlandse charmezanger Frans Bauer. “Is dat geen landgenoot van jou ?” roept Travis Conlan naar assistent-coach Johan Roijakkers.

Na de training staat hoofdtrainer Chris Finch nog wat naar de extra shottraining van kersverse aanwinst Roger Huggins te turen. We vertellen hem dat we voor Travis Conlan (29) en Brian Lynch (26) komen. Finch glimlacht : ” Two crazy guys ! Een tijdje geleden waren we met de hele ploeg mijn verjaardag gaan vieren in een cafeetje hier vlakbij. Travis en Brian hadden hun gitaren mee en brachten een soort van medley van klassiekers uit de jaren 80. Het was… speciaal.”

Inderdaad, het Amerikaanse muzikale duo waar de Breese succescoach het over heeft, pleegt zichzelf The Garbage Men te noemen. Met zelfs al een eerste cd op de palmares. “Omdat we zo goed zijn, hebben we onze cd de toepasselijke titel Straight to the garbage meegegeven”, zegt Brian Lynch – de gitarist – schertsend. Waarop Travis Conlan – de singer/songwriter – zich meteen verontschuldigt : “Eigenlijk zijn we gewoon zó slecht dat we het puur van ons imago moeten hebben. Vandaar ook onze belachelijke kleren. Hoewel, Brian kan wel een aardig potje gitaar spelen en hij heeft een sterk muzikaal gehoor. Ik denk dat hij heimelijk van een carrière op Broadway droomde ( lacht). Toen we samen in Griekenland actief waren bij Panionios Athene deelden Brian en ik dezelfde kamer, het is daar dat we ontdekten dat we beiden gitaar spelen. Om niet altijd met basketbal in ons hoofd rond te lopen zitten we vaak bij elkaar om wat met muziek te knoeien. We schrijven over onze ervaringen in het buitenland, over de dingen des levens die we tijdens onze basketcarrières meemaken. Just one thought, Destination, Stay with me en Lost zijn enkele voorbeelden van songtitels.”

Die laatste titel zal dan wel op het leven van Brian Lynch geïnspireerd zijn. Amper 26 lentes jong, maar wel al in negen (!) verschillende landen gespeeld. Eerst in zijn vaderland, dan naar Europa getrokken en in Polen verzeild. “Daar bleef ik één jaar. Daarna volgden drie warrige jaren”, vertelt hij. “Het begon in Israël, ik was wat homesick en vertrok weer snel, ik speelde er zelfs geen wedstrijd. Ik keerde terug naar mijn thuisstad in New Jersey, maar maakte het seizoen uiteindelijk af bij een Portugese club. Het seizoen daarna volgde Panionios in Athene, waar ik Travis voor het eerst ontmoette. Maar hij was veel slimmer en pakte vlug zijn koffers toen bleek dat de club niet volgens het contract betaalde. Ik bleef omdat mijn manager dat vroeg en omdat ik door mijn roots een Italiaans paspoort had verkregen. Ik verwachtte dat men mij daarom beter zou behandelen dan Travis. Niet dus.”

Conlan : “Om goed basketbal te kunnen spelen, moet je je als speler op je gemak voelen in de club. Daarom is Bree zo’n succesverhaal tot nu toe. In Griekenland verandert de handelwijze elke wedstrijd.” Lynch : “Ik herinner mij nog goed de eerste competitiewedstrijd van dat seizoen bij Panionios. We verloren, de voorzitter liep langs in de kleedkamer en vertelde doodleuk dat er die maand niet betaald werd. Ik dacht : kan iemand die vent vertellen dat er nog 30 wedstrijden volgen ? ! We kregen dat jaar vier verschillende voorzitters.”

Conlan neemt het op voor zijn makker. “Brian heeft veel pech gekend bij het kiezen van zijn clubs. Hij kwam steeds in situaties terecht waarin de clubs je veel geld beloven, maar je uiteindelijk niet betalen. Als je dan een ploeg als Bree kan vinden, ben je extreem gelukkig. Daarom verlengden we onlangs allebei ons contract, hoewel we aanbiedingen uit andere landen hadden. Weet je, het is voor ons beiden de eerste maal dat we ergens langer dan één jaar blijven.” Lynch pikt in : “Vorig jaar alleen al speelde ik in drie verschillende competities : Italië, Frankrijk en Duitsland.”

Vorig seizoen kwamen zowel Brian Lynch als Travis Conlan in de Duitse competitie uit. Eerstgenoemde bij Giessen, waar hij al Chris Finch als coach had, en Conlan bij Karlsruhe. Ook Conlan kende eerder al successen met zijn Amerikaanse landgenoot Finch als coach. Dat was bij de Sheffield Sharks. “Zijn grootste kwaliteit is dat hij een ploeg kan samensmelten tot een geheel. Hij haalde met Travis meteen een slimme floorleader in, dat was de eerste belangrijke stap”, weet Lynch.

Volgens Conlan hanteert Finch bij Bree dezelfde aanpak als drie jaar geleden in Engeland. “Hij laat je ruimte om jezelf te ontplooien, maar hij zorgt er ook steeds voor dat hij een team bijeenkoopt van persoonlijkheden die bij elkaar passen. Een speler moet bij hem leren wat kan en wat niet, maar ik vind hem een heel makkelijke coach om voor te spelen. Ook het samenspel met Brian vergemakkelijkt mijn taak, ik weet dat ik de bal altijd veilig bij hem kwijt kan. Brian tekende eerst in Bree, dat was voor mij een belangrijke reden om naar hier te komen. Ik had elders meer kunnen verdienen, maar nu beleef ik ten minste fun aan mijn werk. Omdat we ons zo goed amuseren, lijkt het haast alsof we betaald worden om niets te doen.”

De goedlachse Lynch wordt er zowaar emotioneel van : “Halfweg het seizoen zei ik tegen Travis dat ik nooit meer in een team wilde spelen zonder hem. Half om te lachen, maar eigenlijk meende ik het. En toen pakten we onze gitaren en begonnen muziek te maken ( lacht).”

Het seizoen zit er bijna op, de play-offs starten volgende week dinsdag (10 mei) en Euphony Bree zit bij die laatste vier. In grote mate te danken aan het fantastische speldoorzicht en de dito passing van spelverdeler Conlan, bovenop het verdedigende hondenwerk en de allround capaciteiten van Lynch. Een opsteker na de ontgoochelende campagne zonder play- offdeelname vorig jaar.

Travis Conlan blijkt goed op de hoogte te zijn van de Breese clubgeschiedenis. “Het is de eerste maal dat Bree op de tweede plaats kan eindigen, daar mogen we fier op zijn. Bovendien weten we dat we Charleroi kunnen kloppen, zowel uit als thuis. Alle druk ligt bij hen. Charleroi is wellicht het meest getalenteerde team, maar Bree is veruit het team met de beste chemistry. Soms wint talent, soms wint de ploeg. Ik beloof je hier en nu : als we de titel winnen dan geven The Garbage Men een knalfeestje. We kunnen misschien een miniconcert houden op het marktplein in Bree : The Garbage Rock Jam.” En hij geeft er meteen een gratis tip bij : ” People put your garbage out !

Matthias Stockmans

‘Als we de titel winnen, dan houden we misschien een miniconcert op het marktplein in Bree.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content