ENGELAND ’66, dat was nog voor de tijd van de kleurentelevisie. België deed niet mee wegens uitgeschakeld na een testmatch tegen Bulgarije. Thuisploeg Engeland werd op een schandalige manier bevoordeeld door de refs, ten nadele van de smaakmakers Brazilië en Portugal. Pelé werd genadeloos uit het toernooi getrapt, en in de finale tegen Duitsland kreeg Engeland een goal van Hurst cadeau, die nooit werd gescoord.
MEXICO ’70 was in een kleurrijk en zonnig land het mooiste WK van allemaal. De schitterend omringde Pelé won er zijn derde trofee. Het was makkelijk om de spelers te benaderen aan de rand van het zwembad in de sjieke hotels. Brazilië scoorde 19 keer in 6 wedstrijden en 4 keer in de finale tegen Italië. België overleefde de eerste ronde niet, uitgeschakeld door Mexico en de Sovjet-Unie en geveld door interne ruzies als gevolg van een veel te lang verblijf ter plaatse vóór het toernooi.
DUITSLAND ’74 luidde de begin in van de strenge veiligheidsmaatregelen. Twee jaar eerder werd tijdens de Olympische Spelen in München een aanslag gepleegd tegen de Israëlische ploeg. De pret was er af. Pelé was van voetballer reclameman voor een frisdrank geworden. Nederland en Cruijff waren veruit de sterkste, de Braziliaanse spelers verfden hun haren blond om de schijn te redden. Nederland verloor onverdiend de finale tegen de thuisploeg.
ARGENTINIE ’78 was het treurigste aller WK’s. Het was winter en koud in Buenos Aires en de politieke hand van dictator Videla hield de beker in een ijzeren greep. Weer was Nederland het sterkst, maar Argentinië moest winnen. Om in de finale te geraken was een ruime zege nodig tegen Peru. Het werd 6-0. Na de finale vluchtte iedereen snel weg uit Argentinië.
SPANJE ’82 begon met een triomf voor de Belgen, die het nieuwe Argentinië van Maradona in de openingsmatch met 1-0 aftroefden. Het was oorlog op de Falkland-eilanden en de sfeer in het Argentijnse kamp was grimmig – de broer van aanvoerder Ardiles was gesneuveld. Door hun zege mochten de Rode Duivels in Nou Camp blijven spelen, Argentinië moest uitwijken naar het kleine Español om Brazilië en Italie te bekampen. Bondsvoorzitter Louis Wouters weigerde te switchen, zodat België tegen Polen speelde in een leeg stadion. Italië won de finale tegen Duitsland dankzij topscorer Paolo Rossi.
MEXICO ’86 werd een one-man-show van Diego Maradona, die in zijn eentje achtereenvolgens Engeland, België en (in de finale) Duitsland versloeg. De Rode Duivels bereikten de halve finales dankzij de inbreng van een lichting jongeren ( Vervoort– Demol) die op een schitterende manier het trio Pfaff– Ceulemans– Scifo aanvulde.
ITALIE ’90 was een zwak WK, waarin de Belgen uitstekend draaiden tot ze door een doelpunt van Platt in de 118de minuut van de wedstrijd tegen Engeland werden gewipt. Met een in topvorm verkerende Preud’homme zouden de Duivels het in de strafschoppenreeks hebben gehaald en wellicht daarna ook Kameroen in de kwartfinales hebben verslagen. Duitsland won de zwakke finale tegen een gefrustreerde Maradona.
VS ’94 was niet veel beter, hoewel de Yankees een geweldige sfeer maakten en de stadions vol zaten. Brazilië won zonder glorie zijn vierde titel tegen Italië. België ging in de achtste finales tegen Duitsland de boot in – met de groeten van de schaamteloos leidende Zwitser Kurt Rothlisberger.
FRANKRIJK ’98 bezorgde het thuisland een verdiend succes. Het steunde op een harde defensie, een technisch en fysiek sterk middenveld en een paar koele tegenaanvallers. Wat er met Ronaldo gebeurde, die enkele uren voor de finale een aanval van epilepsie kreeg en sindsdien nooit meer op niveau voetbalde, zal voor eeuwig een mysterie blijven. België maakten ophef door Nederland met laf voetbal tot 0-0 te dwingen. Daarna gleed het helemaal af.
KOREA/JAPAN ’02 wordt de eerste, en wellicht ook laatste duo-organisatie van een WK. Voor de winst worden Frankrijk, Argentinië en Portugal geciteerd. Outsiders zijn Brazilië, Spanje, Italië – en de Engelsen, die altijd in zichzelf geloven.
door Mick Michels, ,
