Heeft de geboorte van Olivia, twee maanden geleden, jullie leven veranderd ?

Veel meer dan we hadden verwacht, ook al speelden we vroeger veel met de kinderen van onze families. Olivia is elke dag een enorme bron van vreugde. Als ik vroeger van de training thuiskwam, gingen we nog eens langs bij de familie, we aten en brachten de avond door bij de een of andere vriend. Nu moeten we haar de fles geven en een badje. Om negen uur gaat ze in haar bedje, want ze slaapt pas als het donker wordt. ’s Nachts wordt ze nog twee keer wakker en dat zijn vooral voor Francesca lastige momenten. Weggaan wordt een heuse onderneming : in het begin hadden we een uur nodig om haar tas te maken, nu gaat het al in vijf minuten. Voor haar geboorte gingen we ook geregeld fietsen, volgend jaar zal ik haar achterop de fiets kunnen meenemen.

Wil je nog kinderen ?

Francesca wilde er eerst twee en ik één. Nu is het omgekeerd. De bevalling gebeurde met een keizersnede en verliep niet van een leien dakje. Ik was erbij, dat is werkelijk indrukwekkend, vooral als ze de buik weer dichtnaaien. We willen nu eerst Olivia zien opgroeien.

Je blijft trouw aan de streek van Charleroi. Waarom ?

Mijn familie is erg belangrijk, ook al zien mijn broer en ik elkaar door het werk alleen zondagnamiddag. Charleroi is voor mij erg belangrijk. Ik zeg altijd dat ik in België twee clubs heb : Westerlo en Charleroi. Ik was nog maar elf toen Dante er debuteerde in het eerste elftal. Ooit zou ik er graag zelf spelen.

Zou je graag in Italië wonen ?

Dat zouden we niet kunnen, wij zijn immers Belgen. De twee jaar die ik in Sedan speelde, waren een goede ervaring, maar ik zou nooit in Frankrijk willen wonen. We hebben nog steeds familie wonen in het zuiden van Italië. De mentaliteit is er totaal anders dan hier. De mensen leven er van dag tot dag en hechten er enorm veel belang aan gezonde voeding. Ze maken zelf pasta, worsten en olijfolie. Ze zijn met weinig tevreden, de vrouwen gaan er niet uit werken buitenshuis, er is veel minder stress dan hier in België.

Je blijft ook trouw aan je roots.

Mijn vader is 57 en werkt nog altijd in de fabriek. Hij moet elke dag naar Namen en werkt bovendien in ploegen. Ik heb dat ook vier jaar gedaan, voor erg weinig geld. Daarom heb ik er geen enkele moeite mee om ’s ochtends vroeg op te staan. Profvoetballer is het mooiste wat er is, maar ik ben bevriend gebleven met mijn vroegere collega’s. Ik voel me niet meer waard dan zij. Ik heb vrienden uit allerlei milieu’s : één is zelfs een beetje op het slechte pad geraakt, maar ik blijf hem zien. Ik denk dikwijls aan onze supporters : een vader die 1250 euro per maand verdient en twee keer per maand met zijn zoon naar de wedstrijd komt, geeft bijna 40 euro per wedstrijd uit als hij ook nog eens een glas drinkt en een hamburger eet. Het zijn dus vooral wij die respect moeten hebben voor hen, en niet omgekeerd.

Wat doe je in je vrije tijd ?

Ik hou nogal van tuinieren. Ik heb grotendeels zelf de tuin aangelegd en ik onderhoud hem ook. Het ontspant me als ik de vogels hoor fluiten. Ik hou vooral van groene planten, minder van bloemen want die gaan maar één seizoen mee. Toch plant ik ze, voor Francesca. Voorts hou ik van tennis, Playstation en ik kijk ook vaak voetbal op televisie.

Hou zou je Francesca omschrijven ?

Nogal maniakaal. Alles in huis moet werkelijk tiptop op orde zijn. Soms begint ze om elf uur ’s avonds nog te stofzuigen. Ze kan het huis niet uit als er nog ergens een vuil glas staat. Ze haalt ook van alles over zich heen : als ze ’s nachts opstaat neemt ze de dekens mee of ze loopt tegen de deur. Maar ze kan ook twee keer sneller schoonmaken dan om het even wie. Ze draagt het hart op de tong, maar is absoluut niet koppig. We hebben bijna nooit ruzie, want ze is buitengewoon lief – zelfs een beetje te veel. Ze zou zich werkelijk dubbel plooien voor anderen.