Voor de vierde en laatste keer organiseert Bob Verbeeck de Proximus Diamond Games Antwerp. ‘Het tennisproject is een beetje uit de hand gelopen.’

Ook benieuwd of Venus Williams zondag het gegeerde diamanten racket mee naar huis mag nemen na een derde zege in de Proximus Diamond Games ? Als het niet lukt, krijgt ze volgend jaar nog een laatste mogelijkheid om het ‘kleinood’ in de wacht te slepen. Wil ze het racket per se uit handen van organisator Bob Verbeeck krijgen, dan is het dit jaar al haar laatste kans. Precies het succes zorgt ervoor dat Verbeeck, die zich in 2000 met sportmarketingorganisatie CIS (opgericht in 1990) aansloot bij Octagon International (sportadviesverstrekking en sportorganisator), straks een stap opzijzet.

Waarom is dit je laatste jaar als toernooidirecteur ? Ben je het tennis beu ?

Bob Verbeeck : “Nee, dit is de gewone gang van zaken binnen het bedrijf waar ik vooral verantwoordelijk ben voor het ontwikkelen van nieuwe projecten. Die zet ik mee op de rails om me een jaar later te focussen op andere projecten. Dit tennisproject is een beetje uit de hand gelopen, dit is mijn vierde jaar. De combinatie met de algemene leiding over Octagon-CIS is niet meer haalbaar.”

Waarom duurde het in het tennis zo lang ? Vind je het zo gezellig ?

“Je kan de Proximus Diamond Games vergelijken met de Memorial, waarbij constante aandacht noodzakelijk is. We praten over een begroting van vier miljoen euro voor één evenement, dat is de omzet van een kleine KMO. Anderzijds is het sportieve lobbywerk bij de WTA, de organisatie van het vrouwentennis, belangrijker dan in andere sporten. De regelgeving die de UCI oplegt voor de ronde van de Benelux gaat niet zo ver als wat de WTA voor het tennis eist. Daarnaast zijn we permanent blijven groeien, van één exhibitiewedstrijd tussen de twee Belgische meisjes naar een evenement dat steeds groter werd. Tennis vormt nu iets meer dan vijf miljoen euro omzet, dat is goed voor meer dan een vijfde van onze jaaromzet. Zo’n percentage is een belangrijk onderdeel van een onderneming, ik wil zeker zijn dat die tak blijft bloeien als ze losgelaten wordt. Vorig jaar kon dat nog niet omdat die tenniscel onvoldoende uitgebouwd was met commercieel talent. Nu zijn we daar volop mee bezig.”

Is tennis een moeilijker sport om in te werken ?

“Qua promotie is het een moeilijke sport omdat je je wedstrijden niet kan programmeren. Wij kunnen zeggen dat we de wereldtop in Antwerpen hebben, maar niet vertellen wie tegen wie speelt en wanneer. De mensen kopen een ticket voor een bepaalde sessie, maar weten niet tevoren wie ze gaan zien. Alleen op de Masters weet je dat wel. Daarom zitten de tribunes op de meeste WTA-toernooien de eerste dagen leeg. Daar zou het tennis iets aan moeten doen. Op de Memorial ken je vooraf ongeveer de line-up. Voor het toernooi hadden we nog 2000 vrije plaatsen voor de finaledag. Dat betekent dat 12.000 mensen al lang tevoren een blind ticket kochten, zonder enig idee wie de finale speelt. Ook het eerste jaar was de finale al uitverkocht voor het toernooi begon.”

Wat een blijk van vertrouwen in jou !

“Mijn verdienste daarin is niet zo groot. Ons succes in het tennis heeft alles te maken met het sportieve succes van Kim en Justine. De Belgische tennisfans wilden Kim en Justine wel eens live aan het werk zien tegen de rest van de wereldtop, die ze tot dan enkel op tv konden volgen. Al één maand na de exhibitiewedstrijd konden we de rechten die een Frans toernooi had, overnemen. Dat het toernooi nu nog aanslaat terwijl Kim en Jus- tine een moeilijk jaar kenden, toont dat het evenement nu op zich kan bestaan.”

Deed je aan de WTA al suggesties om de pijnpunten van het vrouwentennis aan te pakken ?

“Ja. De eerste fase wordt het inkorten vanaf het seizoen 2007. Nu is de lichamelijke druk op de atletes zo groot dat ongeveer de helft geblesseerd is. Er is een meer uitgebalanceerd seizoen nodig. Dat viel me meteen op toen ik met tennis geconfronteerd werd. In atletiek, waar ik vandaan kom, is een maand volledige rust op jaarbasis het minimum, gevolgd door een opbouwfase en dan een piekperiode. In het tennis heb je in november nog de Masters, in januari begint al de Australian Open. Waar zit dan die rust ?”

Treft de speelsters zelf ook schuld ?

“Zij moeten voor zichzelf ook een bepaalde discipline opleggen. Dit jaar duurde het seizoen al iets langer, maar als je dan ziet dat Venus Williams en Sharapova nog gauw een exhibitiewedstrijd spelen in Hongkong, is dat geen goede zaak.”

Als je tennissters op persconferenties hoort klagen en zuchten, zou je bijna medelijden met ze krijgen.

“Topsport ís zwaar, de zwaarste arbeid die er bestaat.”

Dat zal een bouwvakker graag lezen.

“Ik meen het. Topsport is de moeilijkste job die er is. Je hebt ongelooflijk veel discipline nodig. Je hele dag wordt georganiseerd om en rond de training. Je moet enorme inspanningen leveren wat je sociaal en maatschappelijk leven betreft. Daarnaast volg je strikt een medisch en voedingsprogramma en heb je talent nodig. Zijn al die dingen honderd procent, dan word je voor de leeuwen gegooid. Verlies je een paar wedstrijden, dan ben je snel een loser in plaats van een winnaar. Bouwvakker of professor zijn is niet moeilijker dan topsport. Het zakenleven, merk ik nu, is veel makkelijker dan topsport. Ik kan me bij wijze van spreken elke dag een paar fouten veroorloven terwijl het bedrijf het goed stelt. In topsport kom je daar niet zo gemakkelijk mee weg.”

Wat bewonder je het meest aan de tennissters met wie je te maken krijgt ?

“De manier waarop ze met de druk van de wereldranglijst omgaan. Elke dag word je als tennisser beoordeeld op de plaats die je die week inneemt. In atletiek kan één topprestatie je seizoen goed maken. Een tennisser die een toptoernooi wint en er vervolgens twee weken later in de eerste ronde uitgaat, is die topprestatie gauw vergeten. Dat geeft een immense druk. Dat je maar zo goed bent als je laatste wedstrijd, geldt in tennis nog meer dan in andere sporten.”

Dikwijls wordt denigrerend over vrouwentennis gedaan.

“Ik vind dat allemaal mannenpraat. Topsport moet een vitrine zijn waar de besten elkaar bekampen en waarnaar jongeren opkijken om dat ook te gaan doen. Als Justine en Kim tienduizenden jongeren van achter hun PlayStation naar het tennis lokken, is dat voor mij goed. Hoe die sporten zich tot elkaar verhouden, vind ik niet belangrijk.”

Hang je in het vrouwentennis meer af van grote namen ?

“Het publiek wil herkenbare gezichten. Vandaag spreekt Jelena Dokic meer tot de verbeelding dan Alicia Molik, die nummer tien staat. Maar de meeste bezoekers van het Antwerps toernooi zijn tennisliefhebbers en -kenners.”

Je stak wel je nek uit door tevoren aan te kondigen dat wie voor de dinsdagsessie van Kim Clijsters betaalde, zijn geld terugkreeg als ze niet kwam opdagen.

“In zakelijk perspectief vind ik dat consumenten die niet tevreden zijn, hun geld terug moeten krijgen. De mensen zijn zoveel mondiger geworden sinds internet. Zij laten zich horen. Dat is een goede zaak, waarvan wij als sportorganisatoren alleen maar kunnen leren. Als wij veel gelijklopende reacties krijgen, negeer ik dat signaal niet. Als wij geen toegevoegde waarde kunnen leveren naar de sportfan die centraal staat, kunnen we dit bedrijf beter sluiten.”

Is het gemakkelijk om toppers te strikken ?

“Na Wimbledon beginnen we uit te kijken. Makkelijk is dat ons zusterbedrijf in de VS een aantal atleten vertegenwoordigt en een aantal tennistoppers onder contract heeft : Henin, maar ook Mauresmo, Dementieva, Molik, Kournikova en Hingis. De besprekingen doen we meestal met de managers, niet met de speelsters.”

Zijn toptennissers diva’s ?

“Nooit kregen we extravagante vragen voor speciale voorzieningen, eten of drinken. Alleen wat betreft de trainingsfaciliteiten op Center Court zijn de speelsters veeleisend. We bieden ook faciliteiten aan naast het sportieve, voor wie eens lekker Japans wil gaan eten of inkopen doen. Maar dat is enkel voor wie het wil. Verder merk ik niets van grillen. Ook de pers kan niet klagen. In andere sporten vind ik het contact met de pers vaak amateuristisch georganiseerd. Daar komt een trainer of atleet die na een wedstrijd geen zin heeft om te praten daar makkelijk mee weg. In het tennis respecteert men het recht van de sporter om af en toe nee te zeggen, maar zijn ze contractueel wel verplicht na elke wedstrijd de pers te woord te staan.”

Is Lei Clijsters een moeilijk man om mee te werken ?

“Velen vinden van wel, ik niet. Vanaf het eerste moment klikte dat, was er een groot wederzijds respect. Ik had nog nooit een probleem met Lei. Ik heb iets tegen mensen die niet rechttoe rechtaan zijn, die langs omwegen hun doel proberen te halen. Met Lei weet je op elk moment waar je aan toe bent.”

Is dat met de entourage van Henin anders ?

“Ik kan dat niet zeggen. De relatie tussen de entourage van Justine en onze organisatie is van zakelijke aard, daar was nooit de vriendschapsband die er met Clijsters wel is.”

Is het normaal dat het einde dreigt voor speelsters die amper de twintig voorbij zijn ?

“In tennis moet je op je vijfde op het terrein staan, op je twaalfde bij de besten ter wereld zijn, met zeventien bij de wereldtop aansluiten. Dat toont het verhaal van Hingis, Henin, Clijsters en Sharapova. Kom je op je zeventiende in de spotlights, dan heb je het op je vierentwintigste wel allemaal gezien. Hoe lang duurt een sportcarrière aan de top ? Misschien is tien jaar de maximale druk die een lichaam op het vlak van topsport aankan.”

Hoe vaak lag je de afgelopen weken wakker van de toestand van Kims pols ?

“Ik was vooral bezorgd of Kim nog een normale carrière zou hebben, niet over haar aanwezigheid hier. Op een dag moest dit toernooi toch op eigen benen kunnen staan, zonder Kim en Justine.”

Waarom dacht je dat ?

“Omdat er in België 900 goed georganiseerde tennisclubs zijn met meer dan 200.000 leden. Als dat al geen voedingsbodem is voor één grote manifestatie per jaar, weet ik het niet.”

Voor de eerste editie rekende je uit dat je met 40.000 toeschouwers breakeven zou draaien, maar het werden er 75.000 en later 98.000 en vorig jaar 120.000.

“Mijn stoutste verwachtingen werden al het eerste jaar overtroffen. Dat is niet onze verdienste, maar die van Kim en Justine. Elke sport heeft sterren nodig.

De prijzen stegen in die vier jaar nauwelijks. Voor 25 euro kan je tot de kwartfinales binnen.

“In vergelijking met gelijkwaardige en zelfs grotere toernooien zijn wij zeer democratisch. Als een gezin met twee kinderen naar de finale komt, zijn ze 180 euro kwijt en hebben ze nog niets gegeten en gedronken. Ik vind 180 euro een groot bedrag. Sport moet betaalbaar blijven voor wie erin geïnteresseerd is. Wij werken met mensen die hun tickets zelf betalen. Dat zie je ook aan de gevulde zitjes. Daarmee zijn we het meest bezochte indoortoernooi ter wereld. Als we de volgende tien jaar gemiddeld 90.000 mensen voor een tennistoernooi naar Antwerpen lokken, is dat heel goed. Dat kan, op voorwaarde dat je elk jaar de wereldtop naar hier brengt.”

Kan dat ?

“Octagon organiseert niet enkel Antwerpen en Hasselt, maar ook Zürich, Moskou, Luxemburg. Wij hebben ook een vertegenwoordiger in de raad van bestuur van de WTA. We worden daar zeer au sérieux genomen, maar ook dat is mijn verdienste niet.”

Heb je echt geprobeerd om Hingis tot een comeback aan te sporen ?

“Ik hoorde dat ze overwoog een aantal exhibitiewedstrijden te spelen en speelde daar onmiddellijk op in. Had ze me een wildcard gevraagd, dan had ze die gekregen. Maar ze vroeg die niet.”

Wie had je graag nog naar Antwerpen gehaald ?

“Sharapova. Omwille van haar leeftijd kon ze deze periode maar twee toernooien spelen. Parijs en Tokio zijn twee toernooien waar IMG in participeert, Sharapova wordt gemanaged door IMG. Ook Serena Williams wil ik graag. Nu ben ik blij met Anastasia Myskina. Af en toe moet je nieuwe namen presenteren.”

Voor een paar weken was heel wat te doen rond dopingcontrole op tennissters in Charleroi. Hoeveel speelsters informeerden vooraf bezorgd over wat ze hier te wachten stond ?

“Mijn persoonlijke opinie is dat er absolute nultolerantie moet zijn voor welk dopinggebruik ook. De excuses die je soms in de pers leest, dat een atleet zich zonder doping nauwelijks kan verzorgen, zijn grotendeels uit de lucht gegrepen. Als de nultolerantie verdwijnt, verdwijnt het educatieve voor jongeren. Daarom mag er absoluut geen ruimte zijn voor enige tole-rantie.”

Sporters langdurig schorsen is broodroof.

“Dat klopt, maar je mag niet vergeten dat die persoon zich oneerlijk heeft gedragen in een eerlijke competitie. Wie doping neemt, vervalst het spel en is een bedrieger, maar heeft niemand vermoord. Die moet gestraft worden, maar met mate. Niemand heeft nood aan meer gevallen zoals Pantani. Een groot deel van de fout ligt bij de omkadering van de atleet. Die moet zwaar aangepakt worden. Neem een arts die een atleet toegang verschaft tot doping desnoods een jaar of twee zijn licentie af.”

Ben je even streng voor tennissers ?

“Ik vind het normaal dat tennisspeelsters op regelmatige basis in en buiten competitie gecontroleerd worden. In Charleroi sprongen ze onzorgvuldig om met alle aspecten van die controle, wij werken al jaren probleemloos samen met de dopingcontrole van de Vlaamse gemeenschap. Vorig jaar gebeurden er 50 dopingcontroles op het toernooi. Zonder positieve resultaten. Sport wordt door de toegenomen controles meer uitgemest. Het is zoals met zwartgeld en zwartwerk in België : vroeger was dat algemeen aanvaard. Tegenwoordig is topsport zuiverder dan voorheen. Dat geloof ik echt.”

door Geert Foutré

‘Je bent maar zo goed als je laatste wedstrijd en dat geldt in tennis nog meer dan in andere sporten.’

‘Tegenwoordig is topsport zuiverder dan voorheen. Dat geloof ik echt.’