Vrijdag maakt Guillaume Gillet met Anderlecht de verplaatsing naar zijn ex-club AA Gent. De vooruitgang die Guillaume gemaakt heeft, is voor zijn broer Pierre geen verrassing. ‘In alle jeugdploegen stak hij erboven uit.’

G uillaume Gillet maakt van een vrije halve dag graag gebruik om eens te gaan kijken naar zijn jongere broer Pierre, die op het middenveld speelt van de Luikse eersteprovincialer Herve. De aanwezigheid van de Anderlechtspeler gaat niet onopgemerkt voorbij: vragen om een handtekening, bemoedigende opmerkingen, maar ook een paar scheldwoorden. “Het valt al bij al goed mee,” zegt Guillaume, “ik heb het erger meegemaakt. Er zijn veel Standardspelers uit deze streek afkomstig en als speler van paars-wit krijg ik al wel eens wat te horen.”

Herve verliest de wedstrijd en Pierre wordt gewisseld. “Hij heeft altijd op het middenveld gespeeld, terwijl ik als midvoor begonnen ben”, vertelt Guillaume. “Pierre is een goeie voetballer, die het spel goed leest en graag verzorgde passes geeft. De slechte velden in eerste provinciale zijn dus een handicap voor hem. Fysiek spel, erin vliegen, dat is niks voor hem. Zijn grootste tekortkoming is zijn snelheid: hij is nog trager dan ik …”

De vooruitgang die Guillaume gemaakt heeft, is voor Pierre geen verrassing. “Ik verwachtte wel dat Guillaume op een dag in de eerste klasse zou spelen”, zegt hij. “In alle jeugdploegen stak hij erboven uit. Hij heeft altijd voor zijn sport geleefd, maar dan is het nog een grote stap om bij Anderlecht uit te blinken. In de streek hier trekt onze familienaam wel de aandacht. Het gebeurt geregeld dat een scheidsrechter me vraagt of ik familie ben van die speler van Anderlecht. De reacties verschillen dan naargelang van hun voorkeur …”

“Het is al gebeurd dat Pierre uitgescholden werd, als de persoon in kwestie iets te fanatiek pro-Standard is”, stelt Guillaume met spijt vast.

Minivoetbal

De broers zien mekaar telkens hun agenda dat toelaat. Guillaume: “Als kinderen maakten we vaak ruzie. Wanneer we in de tuin speelden, ging ik vaak in de goal staan. Als Pierre dan de pech had mij te kloppen, dan kon ik dat niet hebben en dan ging ik hem zwaar tackelen. Nu we ouder zijn, zijn die ruzies ook verleden tijd.”

“Guillaume kan niet tegen zijn verlies”, bevestigt Pierre. “’s Avonds speelden we vaak PlayStation. Soms versloeg ik hem tien, vijftien keer op rij, maar hij wilde niet stoppen voor hij ook eens had kunnen winnen. Van tijd tot tijd liet ik hem gewoon winnen zodat we konden gaan slapen, maar daar kon hij niet tegen. Hij wou op een normale manier winnen.”

“Eén ding staat vast: we waren bijzonder actief”, gaat Guillaume verder. “Ze noemden ons de toverballen. Onze pa speelde ook voetbal en hij heeft een minivoetbalclub opgericht. Zijn droom was om ooit samen met zijn zonen te kunnen spelen. Ik had nog maar net mijn vijftien kaarsjes uitgeblazen of ik mocht al mijn handtekening zetten op een aansluitingskaart van de minivoetbalploeg. Op vrijdagavond, na de training bij Wezet, haastte ik me om aan de minivoetbalwedstrijden te kunnen meedoen. Ik heb er een paar gespeeld en mijn pa was de gelukkigste man ter wereld. Een van de mooiste momenten uit zijn leven …”

Buikgevoel

In januari 2008 nam de carrière van Guilaume Gillet een belangrijke wending met zijn transfer naar Anderlecht. “Met AA Gent was ik op stage in Marbella. Ik wist dat Anderlecht interesse had, maar ik dacht niet dat het zo vlug zou gaan. Na een paar dagen mocht ik de stage van de Buffalo’s al verlaten en me enkele honderden kilometer verderop, in La Manga, bij Anderlecht voegen.”

Hij wist dan nog niet dat hij tussendoor nog een voorstel zou krijgen van Dinamo Moskou, de club die ook achter Jonathan Legear aan zat. “Die cijfertjes deden me toch even duizelen. Ik heb rondgebeld naar iedereen van de familie die ik kon bereiken om advies te vragen.”

Zijn broer onder meer. “Het ging om een ronduit astronomisch bedrag”, bevestigt Pierre. “Ik kon hem daar echt geen raad in geven.”

“Het ging niet meer om voetbal, maar om geld”, zegt Guillaume. “Ik was helemaal ondersteboven van dat bedrag. Toch heb ik mijn buikgevoel gevolgd en voor Anderlecht getekend. Ik heb er nooit spijt van gehad, integendeel. We speelden in de heenronde niet altijd geweldig, maar we staan daar toch maar mooi. Ik denk ook dat het beter is om hier eerst te passeren vooraleer hoger te mikken. Ik wil later graag naar Duitsland. Bayern München is de club van mijn dromen, maar ik zou al blij zijn met een andere club uit de Bundesliga of uit een andere grote competitie …”

Bij Anderlecht kwam hij in de ploeg op een moment dat de ploeg in een dipje zat en zich moest herpakken. “Eigenlijk was dat een ideaal moment voor mij”, vertelt Guillaume. “Zodra ik in La Manga aankwam, vertrouwde Ariël Jacobs me toe dat ik misschien wel als rechtsachter gehaald was, maar dat hij wist dat ik liever op het middenveld speelde. Toen was ik meteen op mijn gemak. Tien dagen later, toen de ploeg bekendgemaakt werd die de terugronde zou aanvatten, zag ik mijn naam bij de middenvelders staan. Ik was in de wolken. Wat een contrast met mijn debuut bij Gent! Daar zag ik mijn naam op de rechtsachter staan en was mijn eerste reactie om naar Georges Leekens te stappen en te zeggen dat hij zich vergist had. Momenteel word ik algemeen gezien als een middenvelder en mijn volgende doel is om op die positie een plaatsje te verwerven in de nationale ploeg. Dat zal niet eenvoudig zijn, want de concurrentie op het middenveld is groot.”

Geen kille club

Guillaume Gillet is de enige speler van Anderlecht die geen minuut van de heenronde miste. “Dat doet op twee manieren deugd”, zegt hij. “De coach heeft vertrouwen in mij en ik ben nooit geblesseerd. Hout vasthouden … Ik heb een sterk lichaam en ik ben ook niet kleinzerig. Als ik zou uitvallen, zou niet de fysieke pijn me het meest raken, maar het feit dat ik dan niet kan voetballen.”

Met zeven goals is Guillaume ook topschutter van paars-wit. “Nog negen en ik zit aan mijn seizoensrecord van bij Eupen”, weet hij. “Ik denk daar wel eens aan. In de terugronde zou ik toch zeker even goed moeten kunnen doen, dan zit ik al aan veertien. En waarom zou ik er met een beetje meer geluk of concentratie geen twee kunnen bijdoen? Ik sta vaak op de goeie plek, dat is mijn sterkte.”

Er loopt in de kleedkamer van Anderlecht een wedstrijdje wie de topschutter van de club gaat worden. Nicolás Frutos heeft er al zes en Mbark Boussoufa en Legear vijf. “Zulke spelletjes geven aan dat de sfeer erg goed is”, zegt Guillaume. “Dat verhoogt de motivatie nog en daar profiteert iedereen van, op voorwaarde dat de ego’s geen voorrang krijgen op het collectief. Men zegt wel eens dat Anderlecht een kille club is, maar ik heb nooit die indruk gehad.”

Guillaume Gillet is ook een van de gangmakers geworden in de kleedkamer. Hij haalt geregeld grappen uit met zijn ploegmaats. “Ik lach eigenlijk vooral met de grappen van anderen. De enige grap waar ikzelf helemaal verantwoordelijk voor was, is dat ik Dmitri Bulykin heb leren ‘goeiendag’ zeggen in het Frans ( met woorden die niet voor publicatie vatbaar zijn, nvdr). Hij is erin getrapt en is met die woorden ‘goeiendag’ gaan zeggen tegen de materiaalmeester …”

Midvoor

Twee zwarte bladzijden staan er voor Guillaume in het boek van 2008: zijn niet-selectie voor de Olympische Spelen en de uitschakeling voor de Champions League door BATE Borisov. “Vooral dat laatste”, pikt hij meteen in. “De Spelen, daar zat ik niet zo mee. Ik had toch weinig zin om naar China te reizen als het vijfde wiel aan de wagen. Mijn relatie met Jean-François de Sart? Onbestaande. Nochtans riep hij me ook op voor de min 21-jarigen toen ik nog bij Eupen in de tweede klasse speelde. Maar toen was ik een aanvallende middenvelder. Misschien heeft hij zijn mening herzien toen ik bij Gent rechtsback werd? Ik weet het niet, hij heeft me nooit uitleg gegeven.”

Heeft hij een verklaring voor de nederlaag tegen Borisov? “In de heenmatch zat alles tegen”, zegt hij. “Frutos was geblesseerd en we hadden vooraan alleen Kanu en Matías Suárez. Zij kwamen net uit Zuid-Amerika. Ik heb me even afgevraagd of ikzelf niet van nut zou kunnen zijn als midvoor, een positie die ik tot mijn achttien jaar gewend was, maar ik heb het niet durven voorstellen aan de trainer.”

Volgens sommigen zat de te lichte voorbereiding er ook voor iets tussen. “Litex Lovech en Roda JC waren de enige tegenstanders van niveau”, geeft Guillaume toe. “Ik denk wel dat Anderlecht daar in de toekomst rekening mee gaat houden en zwaardere tegenstanders zal uitzoeken.”

Verbaast Guillaume Gillet zichzelf nog wel eens? “Al wat ik doe, lijkt vaak vanzelf te gaan, maar toch: het gebeurt dat ik zelf nog verwonderd ben. Ik heb het nog niet aan mijn vriendin verteld, maar toen ik tegen Genk het doelpunt scoorde dat een formidabel jaar bezegelde, had ik wel kunnen wenen van blijdschap.” S

door daniel devos