Twee operaties aan de achillespees in twee jaar tijd: de toekomst van de Argentijnse goleador oogt onzeker, maar zelf blaakt hij van optimisme, én van ambitie.

Ja, waarom niet? Ik heb zeker de capaciteiten en ik denk dat het de droom van elke speler is”, zo beantwoordt Nicolás Frutos de vraag of hij zich ooit voor de nationale ploeg ziet uitkomen. De interviewer van het Argentijnse sportkanaal TyC Sports heeft een zuivere voorzet gegeven: “We hebben bij ons een paar aanvallers rondlopen die ‘anderhalve’ meter groot zijn ( Messi en Agüero, nvdr) en er ontbreekt toch een spits die in de kopduels mee kan. Hoe groot ben jij exact?”

Frutos moet geen seconde nadenken. “Eén meter vierennegentig.”

“Een meter vierennegentig”, herhaalt de interviewer. “En wat zou je ervan denken als er een uitnodiging voor de nationale ploeg in je bus zou vallen?”

“Fantastisch. Meteen. Ik ga geen enkele uitdaging uit de weg.”

Virus

Het is dinsdagnamiddag 17 maart. Frutos zit ontspannen in de tv-studio. Zijn gips is pas verwijderd door orthopedist Sanguinetti die hem eind februari opereerde en die hem nu een brace aangepast heeft waarmee hij de dag erop terug naar thuisstad Santa Fe kan.

Over de blessure van Frutos is al veel inkt gevloeid. Zijn gewrichten zouden zijn uitgerokken lijf niet kunnen torsen, hij zou mismeesterd zijn door de artsen, hij heeft te veel vertrouwen in een obscure masseur-genezer, hij zou beter stoppen …

Het lijkt wel of de speler er zelf alles aan doet om te blijven sukkelen. In december ging hij met vakantie in eigen land en liep hij er een buikvirus op, waardoor hij plots vijf kilo vermagerde en dan te laat op de winterstage verscheen. Eens op Europese bodem begonnen de problemen aan de enkel opnieuw en een paar weken later stond hij terug in Argentinië. Voor een operatie.

“Het is een lang verhaal, maar eigenlijk niet zo ingewikkeld”, zegt Frutos over zijn blessure. “Drie jaar geleden kreeg ik een probleem aan de hiel, maar ik ben er zes maanden mee blijven spelen. Daarna kreeg ik in dezelfde zone een verrekking waarmee ik vijf maanden heb gespeeld. Ik heb me dus geforceerd en als gevolg daarvan kreeg ik een aangroeiing naast de achillespees. Ik ben daaraan geopereerd in België, maar die operatie heeft niet de gewenste resultaten opgeleverd. Integendeel, ik heb twee jaar met verschrikkelijke pijn gespeeld en langzaam raakte de achillespees overbelast. Het virus dat ik opliep rond Kerstmis heeft de boel versneld.”

Dat verhaal is bekend: “Ik kreeg in het ziekenhuis iets toegediend dat ik juist niet mocht nemen voor mijn enkel. Het heeft de ontsteking weer aangewakkerd. Ik heb besloten niet meer te wachten voor een nieuwe operatie. Nu is die aangroeiing chirurgisch verwijderd. Ik ben nog minstens twee maanden out, maar ik hoop nadien weer normaal te kunnen voetballen. Dat is iets dat ik me bijna niet meer kan herinneren.”

Kamperen

Frutos lijkt helemaal niet gehaast om terug te keren naar de Belgische velden. Hij kwam altijd al graag op vakantie in het warme Santa Fe en is hier in zijn geboortestad op zijn gemak. De trekpleister van Santa Fe is ongetwijfeld de brede Paraná en haar litoral of zandstrand, dat in de zomer bezaaid is met restaurantjes en terrasjes. Hier komt de Anderlechtspeler graag iets drinken, of hij trekt met vrienden voor een paar dagen met een motorboot de rivier op om te gaan vissen, zijn geliefkoosde bezigheid.

“We blijven dan kamperen op een van de vele eilanden in het midden van de rivier”, zegt een van zijn vrienden. “Elke keer dat Nico naar Argentinië komt, staat zo’n uitstap verplicht op het menu. We missen hem erg, want hij is een beeje de centrale figuur in de vriendenkring en een pleziermaker.” Het is overigens opvallend dat de beste kameraden van Frutos niets met voetbal te maken hebben: de ene verkoopt computerhardware, de andere is filosoof.

Naast het vissen gaat hij af en toe een wedstrijd bekijken van Unión de Santa Fe, de club waar hij als jeugdspeler begon. Van hier werd hij getransfereerd naar San Lorenzo, een van de grote clubs van Buenos Aires. In die periode kreeg hij van een radiojournalist zijn bijnaam la garza, de reiger. Vervolgens versleet hij met wisselend succes nog een half dozijn clubs, onder meer eentje in Spanje, Las Palmas. Ondanks een kampioenstitel en een paar deelnames aan de Champions League, kan zijn verblijf bij Anderlecht ook niet als een sprookje beschouwd worden.

“Ik ben 27 en ik ben al drie en een half jaar in Europa, een periode waarin ik amper zes maanden in normale fysieke omstandigheden heb kunnen functioneren. Tijdens mijn blessures heb ik veel nagedacht en mijn conclusie is dat blessures je mentaal sterker maken. Ik wil nu zeker niet te vroeg herbeginnen: ik wil tiptop in orde zijn om zonder pijn te kunnen trainen. Dan is het nog kwestie van vier of vijf maanden om topniveau te halen.”

Lange joker

Door zijn blessure slonken ook zijn kansen om geselecteerd te worden voor het nationale elftal. “Dat is wel mijn grootste ontgoocheling”, zegt Frutos. “Ik heb geen kans gekregen om voor een plaats te knokken in het nationale team. Spijtig genoeg moest de operatie nu plaatsvinden en wanneer ik er weer zal staan – ik schat tegen augustus – dan zijn er niet veel matchen meer te spelen voor Argentinië.”

Toch heeft Frutos de hoop om ooit het blauw-witte shirt van de Argentijnse ploeg aan te trekken nog niet opgegeven. Wanneer spelers als Lisandro López (Porto) en Jonas Guttiérez (Newcastle) het voorbije jaar opgesteld werden, dan zou hij ook zijn kans kunnen krijgen, denkt hij. “Ze hebben al zo veel aanvallers geprobeerd dat ik ook opgeroepen kan worden. Op voorwaarde dat ik mijn oude vormpeil weer haal.”

Bondscoach Diego Maradona kent immers geen onaantastbaren (dat mocht Riquelme onlangs ondervinden), experimenteert graag en reist continu Europa rond om Argentijnen aan het werk te zien. Misschien hoopt Frutos stiekem dat hij in 2010 mee naar Zuid-Afrika mag – als lange joker.

Hoe zou hij het vinden om door Maradona gecoacht te worden? “Met eender welke bondstrainer zou het fantastisch zijn,” zegt hij, “maar met Maradona een droom.”

Topscorer

Door Frutos’ verblijf in Argentinië kwamen de geruchten op gang over een mogelijke transfer naar een club uit zijn thuisland. Naar Unión de Santa Fe zal dat zeker niet zijn. “Om naar een match te komen kijken in de tribune wel”, zegt hij. “Of later om in de club te werken. Maar als speler zeker niet.”

Als Frutos ooit al naar Argentinië terugkeert als speler, zou het bij een topclub moeten zijn zoals Boca Juniors. In 2008 waren er besprekingen met de ex-club van Maradona. Niet toevallig omdat Carlos Ischia trainer is van Boca en Ischia is de man die Frutos na een mislukt avontuur in Spanje een nieuwe kans gaf in de Argentijnse eerste klasse, bij Independiente (waar Frutos op weg was om topscorer te worden voor hij naar Anderlecht verhuisde).

“Vorig jaar was Martín Palermo net geblesseerd uitgevallen”, vertelt Frutos. Palermo is een grote kopbalsterke spits, idool van de club en historisch topscorer van Boca. “Maar financieel was het onoverkomelijk”, gaat hij verder. “Ik lig immers nog drie jaar onder contract bij Anderlecht en de club heeft al te kennen gegeven dat ze geen intenties hebben om mij te laten gaan. Tenzij er een héél interessant voorstel komt van een andere Europese club, zie ik me niet uit Anderlecht vertrekken.” S

door tom dieusaert in buenos aires en alberto sánchez in santa fe