Francky Dury is geen trainer meer van de Buffalo’s.
Met een glimlach en een vriendelijk woord voor iedereen die hem een vraag wou stellen, nam Francky Dury zaterdagavond afscheid van het Ottenstadion. Onberispelijk tot het eind, wat van de Gentse spelersgroep niet kan worden gezegd. Dat vergt een aanpak die Preud’homme als geen ander beheerste en die spelers scherp hield, op hun hoede voor fouten. Francky Dury daarentegen keek al eens de andere kant op of reageerde minder gevat. Het zette voor spelers die zich uit eigen wil geen geweld aandoen om tot het uiterste te gaan de deur open naar gemakzucht. In een spelersgroep die van in het begin niet genoeg openstond voor ‘het verhaal’ dat Dury probeerde over te brengen in zijn analyses zorgde dat er in de finale fase van de competitie voor dat AA Gent iets extra’s miste.
Alle vakmanschap van Dury ten spijt slaagde hij er maar niet in om het aantal tegendoelpunten terug te dringen, ondanks aankopen als César Arzo en Jesper Jørgensen die na het vertrek van Azofeifa werden gedaan om de verdedigende balans in de ploeg te herstellen. Daar, zo hoor je, trainde Dury misschien nog te weinig op. Zoals óp Genk, toen de backs maar naar voren bleven lopen en de trainer verbazend genoeg niet ingreep.
Dury moet, luidt de conclusie, meer doorwegen op de transferpolitiek, in de tactische bijsturing, in de spelersgroep, waar rond Thijs, Coulibaly en Suler machtsgroepen waren gevormd die in de clinch gingen en waarbij Thijs krediet verloor. Spelers kregen op den duur het gevoel dat de trainer bleef schipperen tussen bestuur en kern in plaats van in te grijpen. Waarom bijvoorbeeld werd Chris-tophe Grondin, die vorig seizoen de kapitein neersloeg, dit seizoen niet uitgerangeerd en sloot de trainer de ogen voor een sluimerend ongenoegen dat nooit verdween en hooguit ‘beheersbaar’ werd genoemd? De trainer moest, net als een deel van de spelersgroep, hoor je, eerst nog een omslag maken voor hij de top aankon.
Of dat volgend seizoen zou lukken, wilde zowel Gent als de trainer evenwel niet afwachten. AA Gent zit daardoor net als na het vertrek van Preud’homme met de opgave opgezadeld om alsnog een trainer met “een zekere renommee” aan te werven, maar deze keer wel zonder dat het die voorrondes van de Champions League als troef kan voorhouden.
Namen als Hugo Broos werden vorig seizoen, in weerwil van geruchten in de media, binnen de club niet ernstig overwogen. AA Gent wil een club zijn met een opwaartse dynamiek en daar passen nu eenmaal geen trainers in wier carrière de top al heeft gerond. De volgende trainer, zo liet voorzitter Ivan De Witte na Gent-Genk verstaan, moest aansluiten bij het rebelse karakter van de stad.
Na Michel Preud’homme werden pistes om voor een ervaren buitenlandse trainer te kiezen verlaten omdat, zo viel toen intern te horen, een echt gerenommeerde trainer zonder werk misschien wel naar AA Gent zou willen komen, maar evenzeer na luttele maanden de ploeg alweer zou kunnen verlaten voor een vrijgekomen positie bij een club in de echte top.
Zaterdag omschreef Francky Dury AA Gent quasi terloops als een club die zich opmaakt om van crisis- naar structuurmanagement te gaan. Veelbetekenend was dat wel: zonder de machtspositie van Michel Louwagie bij naam te noemen geeft het aan waarom functioneren er voor trainers zo moeilijk blijkt. Dury kan zichzelf nu opmaken om naar een club te gaan die die stap al heeft gezet en voor zijn vakkennis een vertrouwenwekkende structuur biedt.
De volgende trainer moet aansluiten bij het rebelse karakter van de stad.
DOOR RAOUL DE GROOTE
