Denis Menchov wint de Giro.
Het was nog even nagelbijten voor de ploegverantwoordelijken bij Rabobank, maar Denis Menchov hield stand op Blockhaus én de Vesuvius. Daarna was de korte afsluitende tijdrit in Rome slechts een formaliteit, al was het even schrikken toen de Rus in de laatste kilometer ten val kwam. Menchov won afgelopen zondag op 31-jarige leeftijd voor de eerste keer de Ronde van Italië, nadat hij vorig jaar bij zijn eerste deelname vijfde werd.
Voor Denis Menchov, wiens commentaar meestal beperkt blijft tot een nors yes of no, is het al de derde grote ronde die hij op zijn naam schrijft. Eerder won hij twee keer de Vuelta, in 2005 en 2007. In 2005 werd hij pas in november uitgeroepen tot winnaar nadat Roberto Heras positief testte op epo. Het was het eerste jaar dat de stugge Rus – tot dan altijd de poulain van José Miguel Echavarri, de man die Miguel Indurain groot maakte bij Banesto – uitkwam voor Rabobank. Zijn eerste Tour in Nederlandse loondienst draaide dankzij een verkoudheid uit op een kleine ramp: Menchov werd pas 85e.
Denis Menchov herpakte zich en met zijn zege in de Vuelta van dat jaar leek hij echt door te breken als ronderenner. In 2006 waren de verwachtingen voor de Tour dan ook hooggespannen. Tot dan toe was een elfde plaats in 2003, goed voor de witte jongerentrui, zijn beste prestatie in de Tour. Mede dankzij berenwerk van Michael Rasmussen en vooral Michael Boogerd won Menchov in de Tour van 2006 de rit naar Pla de Beret en behaalde hij de vijfde plaats in het eindklassement.
Vervolgens draaide de Vuelta van dat jaar uit op een regelrecht fiasco. Eerst moest Menchov meemaken dat hij tijdens de ploegvoorstelling alsnog tot winnaar van de editie 2005 gekroond werd (“Ik had liever vorig jaar op het eindpodium ge-staan”), daarna werd hij er in de eerste bergrit genadeloos af gereden door Danilo Di Luca. Mentaal en fysiek leeg ging de Rus niet meer van start in de 11e rit.
Toen ploeggenoot Rasmussen in de Tour van 2007 zijn ambitie van de bolletjestrui naar de gele trui verlegde, moest Menchov zich al snel schikken in een rol als meesterknecht. Wat de introverte Rus met de dood in het hart deed. Het vervolg kent u: Rasmussen werd vier dagen voor het einde van de Tour door zijn eigen ploegmanager uit de Tour gezet en Menchov stapte ’s anderendaags af. Mentaal aan diggelen. Alweer.
Goed een maand later veert Menchov nog maar eens op in de Vuelta. Hij duldt geen tegenstand van Carlos Sastre, Samuel Sánchez of Cadel Evans, pakt in de negende etappe de leiderstrui van Stijn Devolder over, wint de koninginnenrit op Arcalis en staat de gouden trui niet meer af tot in Madrid, waar hij ook nog het bergklassement en de combiné wint.
Vorig jaar reed Menchov zijn beste Tour tot nog toe. Officieel is hij nog steeds vierde, maar eens de op doping betrapte Bernhard Kohl uit de tabellen wordt geschrapt, krijgt hij bijna een jaar na dato toch nog een podiumplek toebedeeld. Zonder franjes, alweer. De tragiek van de tsaar van de wisselvalligheid. S
