De kwalificatie voor de volgende ronde in de UEFA Cup is voor Anderlecht voldoende geweest om de krijtlijnen voor de toekomst uit te tekenen: Ariël Jacobs moet ten koste van alles voor de club worden behouden. Als het van manager Herman Van Holsbeeck afhangt eerst nog een jaar als trainer en dan als technisch directeur. Het is inherent aan het voetbal dat de meest recente uitslag het beleid bepaalt. En het is onwaarschijnlijk dat Anderlecht dit voornemen kenbaar zou hebben gemaakt indien de ploeg in Bordeaux was uitgeschakeld.
Anderlecht zette vorige week in de Franse wijnstad een sterke prestatie neer. Het toonde niet voor het eerst tot wat deze ploeg in staat is als de collectieve gedachte de neiging naar individualisme bant. In de roes van de euforie werd het wierookvat boven Ariël Jacobs uitgeschud. Het heette dat hij het juiste recept had gevonden om de ploeg naar zijn hand te zetten. Dat klinkt mooi maar de inmiddels 54-jarige Jacobs is te realistisch om plots mee te dansen op de golven van het enthousiasme. Hij wees tussen de vreugdekreten door ook op de slappe manier waarop de ploeg aan de wedstrijd was begonnen. Dat typeert Jacobs, niet echt een trainer die zichzelf opblaast en vergaloppeert met ondoordachte uitspraken. Het neemt niet weg dat de Brabander de communicatieve en psychologische eigenschappen bezit die tegenwoordig voor een trainer van essentieel belang zijn. Jacobs is een teamspeler, die vanuit die invalshoek aan het werk gaat. Dat Anderlecht zich in Bordeaux kwalificeerde zonder Ahmed Hassan en Nicolás Frutos is opmerkelijk. Sterker zelfs: toen de Egyptische virtuoos in de tweede helft op het veld verscheen, liep hij in de weg. En toen Hassan op een gegeven moment de bal niet op tijd inspeelde, schold Jan Polak hem de huid vol. Het was tekenend voor de andere mentaliteit waarvan de ploeg blijk gaf.
Onsterfelijk zal de trainer zijn die er iedere week in slaagt de ploeg met deze beleving te laten voetballen. Aimé Anthuenis, Hugo Broos en Frank Vercauteren struikelden de afgelopen jaar ieder om beurt over de mentaliteit en de tekenen van zelfoverschatting die op geregelde tijdstippen in de ploeg plegen te sijpelen. Na de opsteker in Bordeaux kon Anderlecht zondag de lijn op Zulte Waregem niet doortrekken, ook al voetbalde het niet slecht.
Met de dubbele confrontatie tegen Bayern München in het vizier heeft Anderlecht zijn bleke seizoen opgesmukt. Paars-wit leek in paniek te vervallen toen het de voorbije weken vijf spelers aantrok die niet echt als toppers gelden. Nu blijkt dat voetballers als Thomas Chatelle en Guillaume Gillet het geheel mentaal sterker maken en de balans verhogen. In Bordeaux stond er een blok op het veld, gedragen door een middenveld dat als een perfect geoliede ketting in mekaar schuift. Aan dit Europese succes moet Anderlecht zich optrekken. Ook al verspeelde de ploeg zondag in Waregem wellicht de laatste kans op de titel. Ergens valt dit verlies in deze campagne te kaderen. Anderlecht bleek dit seizoen buitenshuis erg kwetsbaar: 14 op 36. Des te knapper dat het in Bordeaux overeind bleef.
De kracht om telkens weer tot het uiterste te gaan tekent Club Brugge dit seizoen. Iets meer dan één jaar is het geleden dat Marc Degryse en Emilio Ferrera mochten opstappen en blauw-zwart in een diepe crisis verkeerde. Nu staat er weer een ploeg op het veld die mentale sterkte toont en in moeilijke momenten goed reageert. Zoals afgelopen zondag in Lokeren.
Na de opdoffer tegen Standard debiteerde Jacky Mathijssen nu zeker te weten dat Club Brugge alle wapens bezit om kampioen te worden. Dat Mathijssen nadien kregelig reageerde omdat de pers deze uitspraak ongeloofwaardig vond, is eigenlijk vreemd. Trainers moeten daarboven staan. Zeker als ze overtuigd zijn van hun aanpak. En wat dat betreft, mag Mathijssen zich op de borst kloppen: in korte tijd smeedde hij een versplinterd geheel tot een hecht blok met de ouderwetse spirit die Club altijd al kenmerkte. S
Anderlecht werd mentaal sterker.
door Jacques Sys
