Begin oktober overleed in Kaapstad Sanele, de 19-jarige broer van Anele. “Door een messteek in de hals”, vertelt Anele. “Hij zat met wat vrienden in een bar. Een groepje kwam binnen en wilde alcohol van hen. Zij verzetten zich. Buiten is er dan gevochten. Een van zijn vrienden is ook stervende, hij ligt nog altijd in coma. Het gaat altijd om macht. Ik ken mensen die stierven voor een sigaret. Iemand vraagt je om een sigaret, je hebt er geen en ze steken je neer. Met zoiets kleins kan het beginnen. We leven in een zieke, wrede wereld. It has no mercy. Hij was zo jong, maar had een sterk karakter. Ze brachten hem naar het ziekenhuis, maar hij was niet meer te redden. Hij had te veel bloed verloren.”

Anele reisde naar Kaapstad voor de begrafenis en miste twee oefeninterlands met Zuid-Afrika, tegen IJsland en Noorwegen, allebei nog met Joel Santana als bondscoach. Toen hij veertien was, stierf zijn oudste broer Craig. Die zat aan de drugs. Zijn 58-jarige moeder is alleen nu. Twee nichten zijn bij haar ingetrokken, met hun vier kinderen. “Ik ben ook opgegroeid tussen alleen maar vrouwen, op mijn broers na. We zijn een close family nu. Het was erg moeilijk voor haar om opnieuw een zoon te verliezen, maar ze is hier sterker uitge-komen. Ze heeft hem losgelaten.”

Ook voor hemzelf was het een moeilijke tijd, zegt Anele. “Het is moeilijk zoiets te aanvaarden, maar op het vliegtuig al dacht ik: het is gebeurd, je kunt het niet veranderen. Natuurlijk huil je en er zijn de herinneringen, hij lachte altijd, maakte grapjes, maar nu is het tijd om hem te laten gaan. Hij rust in vrede nu.”

Hij bleef maar kort en keerde snel terug naar Genk voor de wedstrijd tegen KV Mechelen. ” Back to business. Mensen zeggen: hoe doe je dat? Maar ik heb een groot, sterk hart. Ik heb mijn respect betuigd, hem begraven, voor hem gebeden en voor mezelf dat ik terug veilig in België zou raken. Ik was zo goed bezig dat ik dat door niets wilde laten verstoren. Ik was blij dat ik weer op het veld stond. Als ik ginder was blijven zitten, zou ik kapot zijn gegaan van de stress. Hoe langer ik bleef, hoe meer pijn het zou doen. Ik vroeg mijn moeder: laat me gaan, ver weg. Na zijn dood ben ik weer van scratch begonnen. Achter elke deur die sluit, gaat er weer een open. Ik voel me super nu. Dit is niet het einde van de weg.”