E milio Ferrera kreeg zaterdag de bons als coach van FC Brussels, tot zondagmiddag puntenloos in 2005. Op een wel hoogst ongebruikelijke manier. Nadat hij in de krant allerlei onfraais over zichzelf moest lezen, woensdag opgetekend uit de mond van sterke baas Johan Vermeersch – onder meer dat Vermeersch zelf al een keer de tactiek van een match had bepaald en de pionnen had herzet tijdens een tussenkomst -, had Ferrera zaterdagmorgen contact met zijn grote baas. Alweer, want een dag eerder was er ook al een dispuut. Zaterdag ging het hard tegen hard en kwam het uiteindelijk tot een definitieve breuk, op een originele manier. Ferrera kreeg een telefoontje van Laurent Denis, zijn advocaat. Dat Vermeersch hem gebeld had en dat het voorbij was. Nog later rolde er uit de fax bij de trainer een handgeschreven briefje met drie lijnen. Einde samenwerking.
“Typisch Johan”, zeggen mensen die de club al jaren van nabij volgen. Het drama van een man zonder wie de club niet zou leven, maar die amper de aankoop van een rol toiletpapier kan delegeren. De voorbije weken in de hoek ge-drongen, besefte Vermeersch dat hij fouten maakte en dat daardoor zijn project op een degradatie en dus een failliet afstevende. Impulsief nam hij zijn beslissing, zonder raadpleging van anderen. Frans Hauwaerts, bestuurder en gerechtigd correspondent, vertrok zaterdag voor een al langer geplande vakantie van een weekje naar het buitenland en kreeg alleen een sms’je met het nieuws.
Vermeersch heeft ook weinig geduld, dat is bekend. Zes maanden na de start in het seizoen 2002/03 werd de trainer op de keien gezet, kwam Harm van Veldhoven en kocht de patron een nieuwe ploeg. Toen Brussels na een indrukwekkende remonte uiteindelijk net de derde periodetitel misliep, liet Ver-meersch een paar uur na de match in een opwelling noteren “dat iedereen mocht gaan.” Vorig seizoen stond de ploeg vrijwel de hele competitie aan de leiding, maar diverse keren werd Harm van Veldhoven met ontslag bedreigd. Van Ferrera, die het huis kende, moest Vermeersch, die na de promotie zijn aanvallend potentieel bedankte en slecht verving, aanvankelijk ook maar weinig weten, tot hij dan op een paar uur van mening veranderde. Impulsiviteit is een slechte raadgever, zo vertrok Ver-meersch vorige zomer op scouting naar Noorwegen. Hij ging voor een verdediger en kwam terug met een – inmiddels al naar Eupen doorgestuurde – spits.
Veel discussie was er dit seizoen over het aankoopbeleid. Kwalitatief bleek de ploeg al snel te kort te schieten, wat de trainer – tactisch een kraan, maar communicatief niet altijd makkelijk in de omgang – inspireerde tot cynisme, dat de spelers dan weer niet pikten. Een speler zeggen dat hij niet met zijn vak bezig is omdat hij de uitslag van een Champions- Leaguewedstrijd van Valen-cia niet kent, bij afwerkingsoefeningen van je spits al op voorhand zuchten tegen de volgende “ga ook al maar, het zal er toch wel weer naast zijn”, werkt ook niet motiverend. Er gebeurde te veel opdat de groep het gebrek aan kwaliteit kon camoufleren met inzet en groepsgeest.
Tijdens de tussentijdse transferperiode liep het weer fout. De Brazilianen met wie Vermeersch kwam aanzetten, bleken een fiasco, zodat alsnog Werry Sels en Igor De Camargo werden ingehaald. Omdat de conflicten bleven duren en Brussels blééf verliezen, was er een laatste schokeffect nodig. Dus ging de trainer, een dag later gevolgd door een eerste zege in 2005. Aan de nieuwe trainer om hierop verder te bouwen. (PTK)
PTK
Vermeersch nam impulsief zijn beslissing, zonder raadpleging van anderen.
