De Servische middenvelder Milan Jovanovic wil zijn loopbaan weer in de lift zetten. Bij Standard krijgt hij die kans.

Hij logeert in Hôtel Mercure, in het centrum van Luik, en daar voelt hij zich al goed thuis. En de lokale voetbalclub heeft de Servische middenvelder Milan Jovanovic bijzonder aangenaam verrast. “Ik wist niet dat alles bij Standard zo goed georganiseerd was. Natuurlijk kende ik de club van reputatie. Ivica Dragutinovic is international geworden bij Standard. En de club is ook bekend via Vedran Runje. Zelfs van de coach had ik al gehoord : bij RWDM heeft Johan Boskamp nog samengespeeld met Sead Susic. Plus, als coach van Anderlecht heeft hij faam verworven. Bovendien is deze club tweede geworden in de Belgische competitie en speelt ze in de Champions League. Op training heb ik al vastgesteld hoeveel mogelijkheden deze groep heeft. Als je al die kwaliteit ziet, besef je dat de titel een logische ambitie is.”

Want eigenlijk belandde Jovanovic een beetje bij toeval bij Standard. “Ik werd aan de meniscus geopereerd in Duitsland, maar dat hebben ze daar zeer slecht gedaan. Ik wou het advies van dokter Nebosja Popovic van Standard. Tijdens dat gesprek ging het ook over mijn sportieve toekomst. Ik had geen verplichtingen meer in Rusland, ik was totaal vrij. RS Belgrado had belangstelling. Daar kennen ze me al lang, ik kon er zo tekenen. Maar ik wilde liever in West-Europa voetballen. Dokter Popovic sprak erover met het bestuur van Standard. Zo is het gebeurd.”

Jovanovic is een linksvoetige middenvelder. Komt hij dan niet Milan Rapaic de weg versperren ? Zo ziet hij het zelf niet. “Ik ben zijn ploegmaat, niet zijn concurrent. Rapaic is een formidabele voetballer, zijn technisch register benadert de perfectie. Over veel goede spelers beschikken is een weelde en weelde is geen probleem, hooguit een positief probleem. Door een of andere pion te verplaatsen vind je altijd een plaats voor een voetballer met kwaliteiten. Het is waar dat ik het liefst links op het middenveld acteer, maar ik heb al meer in de aanval gespeeld, om daar rond een centrumspits te bewegen. Maakt mij niet uit. Ik ben al blij dat ik deze kans krijg. Ze zeggen wel dat er altijd zonneschijn na regen komt, maar ik heb toch wel heel lang in de regen rondgelopen. Ooit was ik een van de grootste beloften van het Servische voetbal. Helaas, ik ben nu 25 jaar en niet alles is verlopen zoals ik hoopte.”

Met tegenzin rijk

Milan Jovanovic is afkomstig uit het oosten van Servië. In Bajna Basta zit hij op een voetbalschool ( Cosmos), die wordt geleid door een voetballer die is teruggekeerd uit de Verenigde Staten. In de regionale kampioenschappen voor jeugdelftallen ontpopt Jovanovic zich als uitblinker, net overigens als Nemanja Vidic, momenteel verdediger bij Manchester United. Op zestienjarige leeftijd wordt Jovanovic het hof gemaakt door de Servische topclubs. Iedereen verwacht dat hij voor Rode Ster Belgrado zal kiezen, maar hij vertrekt richting Vojvodina Novi Sad.

Jovanovic : “Ik heb daar goed over nagedacht. De topclubs van Belgrado zijn natuurlijk interessant voor een voetballer, maar de hoofdstad is vol gevaren voor een jongere. Te veel verlokkingen. Ik leerde goed op school en ik wilde absoluut mijn secundaire studies afwerken. In Belgrado zou ik veel tijd verliezen met het vervoer tussen club en school. Bovendien staat Rode Ster niet bekend als een club die jonge voetballers opleidt. Als ze daar een speler willen, kopen ze hem. Ze brengen te weinig geduld op om een jeugdelement van eigen kweek te laten rijpen en doorbreken. Na het uiteenvallen van Joegoslavië, hebben twee clubs zich gespecialiseerd in de vorming van jonge voetballers : Hajduk Split in Kroatië en Vojvodina Novi Sad in Servië. Ik heb vernomen dat een van de grote sterren van Vojvodina Novi Sad ook nog bij Standard heeft geschitterd. Zijn naam ? Sylvestre Takac.”

Novi Sad valt een pak rustiger uit dan Belgrado, en bij Vojvodina ligt het accent op technisch voetbal. Milan Jovanovic beseft vlug dat hij een goede keuze heeft gemaakt. “Ik had nog tijd genoeg om hogerop te klimmen. Met Vojvodina Novi Sad speelde ik vier jaar in de eerste klasse. In 2003 klopte Rode Ster weer aan de deur. Ik was klaar voor de grote sprong. Maar een voetballer heeft niet altijd de vrije keuze. Zeker niet in een arm land. Het leven neemt soms rare kronkels, ik kan er uit ervaring over meespreken.”

Want : Vojdovina Novi Sad vraagt anderhalf miljoen euro voor Jovanovic en daar deinst Rode Ster Belgrado voor terug. Plots verschijnt het Oekraïense Shakhtar Donetsk in beeld. Een club waarvoor geld amper een probleem vormt. Vojdovina Novi Sad ziet de centen blinken en Jovanovic vertrekt richting Oekraïne. Met een vet contract op zak. En met tegenzin. “Ik was hoegenaamd niet met geld bezig. Ik wilde vooral een carrière als voetballer uitbouwen. Veel liever was ik naar Rode Ster Belgrado vertrokken. Dat was trouwens quasi een garantie voor de nationale ploeg. Natuurlijk, in financieel opzicht was Donetsk fantastisch.”

Geblesseerd

En viel het voetbal wat mee bij Shakhtar Donetsk ? Jovanovic : “De voorzitter, Rinat Ahmetov, is eigenaar van steenkoolmijnen in het industriële bekken aan de Don. Die man is zo rijk als de zee diep is. Shakhtar is een topclub, die ieder jaar om de landstitel strijdt met Dynamo Kiev. Ik heb er gespeeld met Stipe Pletikosa. En getraind onder Bernd Schuster. De coach was tevreden over mij. Tot ik geblesseerd raakte aan mijn knie. En pas was ik hersteld of ik brak een teen. Ik verloor veel tijd, intussen was Schuster vervangen door Mircea Lucescu. Logisch dat die het team opnieuw lanceerde met de spelers die hij ter beschikking had. En weinig aandacht schonk aan een op dat moment kreupele voetballer.”

In die omstandigheden wil Milan Jovanovic niet blijven. Hij ontdekt evenwel dat er nog veel erger bestaat dan Shakhtar Donetsk. Lokomotiv Moskou. “Die club betaalde opnieuw anderhalf miljoen euro voor mij. Ik kreeg het gevoel dat ze me in Moskou echt wilden. Alleen werd ik daar weinig van gewaar, eens ik daar was. Lokomiv Moskou werd verscheurd door een intern conflict. Een deel van het bestuur wou me in de ploeg, een ander deel niet. Het ging niet om geld of om voetbal. Het ging om invloed en macht. Ik heb daar geleerd dat er mensen zijn voor wie geld geen enkele rol speelt. Ze hadden me voor veel gekocht, ze hadden me een schitterend contract aangeboden. En vervolgens mocht ik niet spelen. Qua geld door het raam gooien kan dat tellen. In anderhalf jaar tijd speelde ik er vijf wedstrijden. Daar wordt een mens gek van, temeer omdat hij geen enkele verklaring krijgt. Ik was wel bij Lokomotiv Moskou, maar ik bestond er niet.”

In februari 2006 verwerft Milan Jovanovic zijn vrijheid. Hij traint enkele maanden mee met Novi Sad. Op een dag maakt hij een afspraak met dokter Popovic van Standard. Of die niet eens naar zijn knie wil kijken. En tijdens dat onderhoud …

PIERRE BILIC