The American Dream, aflevering twee : Kathy Wambé wil zich op het EK in de kijker spelen.

Het nationale vrouwenteam dat vanaf vrijdag in Griekenland deelneemt aan het EK, draait rond twee spilfiguren : de onvermijdelijke Ann Wauters en spelverdeelster Kathy Wambé. Die is met Villeneuve d’Ascq actief in de Franse competitie en heeft een teleurstellend en ingekort Amerikaans avontuur (in Detroit) achter de rug.

Voor de Belgische vrouwen staat er in Athene een ticket voor de Olympische Spelen van 2004 op het spel. Het zou een stunt zijn. Ten eerste omdat het van 1976 en Montreal dateert dat België nog eens een sportploeg naar Olympische Spelen delegeerde – de mannelijke hockeyploeg. En ten tweede, omdat er op de Spelen in Athene slechts drie Europese deelnemers plus gastland Griekenland worden toegelaten. “Het wordt uiterst moeilijk”, beseft Wambé. “Dat we aan dat EK deelnemen, is al een exploot: onderweg hebben we toch topteams als Italië en Litouwen uitgeschakeld. Misschien onderschatten de tegenstanders ons en kunnen we daaruit profijt halen. In onze groep zijn Rusland en Spanje een maat te groot. Dus moeten we tegen Hongarije, Oekraïne en Slovakije proberen te winnen. Raken we bij de eerste vier van onze groep, dan stoten we door naar de kwartfinale en dan bekijken we het wel wedstrijd per wedstrijd.”

De resultaten van de oefenmatchen waren niet briljant.

Kathy Wambé : “We hebben dan ook gespeeld tegen Australië, de olympische vice-kampioen, en tegen Frankrijk, de Europese kampioen van 2001. Oké, we verloren een oefenpot tegen Slovakije, maar ik was toen geblesseerd. En al deze wedstrijden werkten we af zonder Ann Wauters.”

Je eigen Amerikaans avontuur was geen succes.

“Ik ben maar anderhalve week in Detroit gebleven. Omdat ik de finale van de beker van Frankrijk had gespeeld, kwam ik er ook al iets te laat aan. Het team was toen eigenlijk al gevormd. De meisjes waren me liever kwijt dan rijk en lieten dat merken. De coach was ook niet dezelfde als de man die me in 2002 had gekozen. Op training negeerde hij me straal. Bovendien is Detroit een industriële stad, ik voelde me er niet op mijn gemak. Ik heb niet eens de beslissing over mijn al dan niet opstelling afgewacht : die moest op dinsdag vallen, maar op zondag zat ik op het vliegtuig naar huis.”

Heb je er iets uit geleerd ?

“Dat ik het nog eens wil proberen in de VS als ik wat rijper geworden ben. Nu ben ik nog te gevoelig voor de omstandigheden rond het basket. Eerst wil ik wat hoger opklimmen in Europa. Villeneuve d’Ascq is al een veel betere club dan wat ik in België heb meegemaakt, maar het is nog niet de Europese top. Ik heb al een paar aanbiedingen op zak, het EK kan de belangstelling voor mij slechts verhogen.”

De eindbestemming is : terug naar Amerika.

“Absoluut. Het financiële aspect is belangrijk in een carrière. In België valt er met vrouwenbasket geen rooie duit te verdienen. In het buitenland wel en Amerika is qua geld de top. Dus wil ik per se een tweede Amerikaanse kans versieren.”

Zoals je het zegt, klinkt het meer als een opoffering dan een zegen.

“Voor een tweede Amerikaanse passage zal ik mezelf geweld moeten aandoen. Dat korte verblijf in Detroit heeft me de ogen geopend. Ik heb daar meisjes gezien voor wie basket hun hele leven was. Dat is niet mijn geval. Het moet nog een beetje plezierig blijven. Maar als ik met basket een spaarpotje opzij kan zetten, zal ik het niet laten. Ik heb ook geen zin om na mijn carrière elke dag om zeven uur op te staan en me ergens naar een kantoor te begeven.”

door Daniel Devos

‘Na mijn carrière wil ik niet elke dag om zeven uur opstaan.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content