Op een zaterdagavond in de Westfalenhalle in Dortmund : ‘Und dann die Hände zum Himmel. Komm, lass uns fröhlich sein.’
D ie Nacht der Nächten. Die goldene Nacht. Voor de zaterdagavond van de Dortmunder 6-Tage-Rennen halen ze in het Ruhrgebied graag de traditionele superlatieven boven. En het werkt : zonder reservatie hoef je niet meer aan te schuiven aan de loketten. Alle kaartjes zijn de deur uit. Vanavond zullen dertienduizend toeschouwers het wieler- en andere spektakel in de Westfalenhalle volgen.
Zoals de naam al aangeeft, liggen de Westfalenhallen (in het meervoud) in het Westfalenpark. Bij de voetballiefhebber, en in het bijzonder de Club- Bruggesupporter, doet de naam allicht een belletje rinkelen. In het park, op een steenworp van de hal waar de wielrenners rondjes afmalen op de ovalen piste, ligt immers ook het imposante Westfalenstadion. Nog niet zo lang geleden speelde het plaatselijke Borussia er voor een plaats in de Champions League tegen de Belgische landskampioen.
Deze week staat het voetbal in Dortmund voor één keer niet onder de grootste schijnwerpers. Koning voetbal heerst even niet, want het wielrennen bezet de troon. Voor de 62ste keer wordt er in de Westfalenhalle een zesdaagse gereden. In het programmaboekje kondigt organisator Ernst Claussmeyer niet weinig fier aan dat Dortmund daarmee de vierde plaats bezet in de all time ranking. Alleen Berlijn, New York en Gent ontvingen al vaker fietsende wielerkoppels.
18.45 uur. Over een kwartiertje gaat de toekomstzesdaagse van start, met Dimitri De Fauw en Iljo Keisse als Belgische blikvangers. De volkstoeloop heeft zich duidelijk al een tijdje ingezet. Voor de toekomstzesdaagse. Daar kunnen ze in Gent voorlopig alleen maar van dromen. “Of we geen kaarten meer hebben”, smeekt een man aan de ingang haast wanhopig. Helaas. Welcome in the Westfalenhalle. The one and only, lezen we bij het binnenkomen. Bescheidenheid kan men de Dortmunders niet aanwrijven, maar ze hebben recht van spreken. Geen enkele van de nog bestaande zesdaagsen kan meer publiek ontvangen.
18.55 uur. Terwijl de beloften zich klaarmaken voor hun eerste rondjes, klinkt door de geluidsboxen de Duitse versie van Pierre Kartners, alias Vader Abraham, hit Hetkleine Café aan de Haven. Met aangepaste (sic) beat. Gevolgd door Heidi en andere Schlagers als Was sollen wir trinken, sieben Tage lang, is de toon meteen gezet. Want drinken, dat zullen ze doen. Weliswaar slechts zes dagen in plaats van zeven, maar toch.
19.45 uur. Niet alle deelnemers aan de toekomstzesdaagse beschikken over evenveel talent. ” Weitere Verlustrunde für die Mannschaft mit der Nummer 9.” Het jonge duo Domenik Arnoldy– Daniel Proske, beiden uit Keulen, maakt ook op de speaker een niet al te beste indruk. Afwisselend met een collega zwengelt Herbert Watterot al enkele jaren het publiek aan in Dortmund. Een goede en bekende stem – Watterot volgde dit jaar voor de 38ste keer de Ronde van Frankrijk voor de ARD, het Duitse tv-net – spreekt zichtbaar aan.
De mensen laten zich ook en vooral door de renners inspireren. Wanneer de Denen Michael Larsen en Michael Berling een spectaculaire aanval inzetten die hen ten koste van De Fauw-Keisse de dagzege oplevert, gaan de talrijke toeschouwers een eerste keer uit hun dak. Tijd om de eerste overwinning van de avond te vieren : de indrukwekkende muziekinstallatie van DJ Hansi Wolff – al negentien jaar trouw op post – gooit een welgesmaakt en melodisch nummer de zaal in. ” Und dann die Hände zum Himmel. Komm, lass uns fröhlich sein.”
De winnaars van vorig jaar, Andreas Kappes en zijn voornaamgenoot Beikirch, kunnen tijdens de ploegvoorstelling van de profs op veel enthousiasme rekenen. Maar de luidste aanmoedigingen vallen Telekomrenner Rolf Aldag te beurt. Op 14 deelnames in Dortmund toonde de man die tijdens de voorbije Tour nog met de bolletjestrui l’Alpe d’Huez opreed, zich 6 keer de beste. Samen met de legendarische Australische pistier Danny Clark won hij in 1991 als drieëntwintigjarige zijn debuutzesdaagse. Een huzarenstukje. Tot voor twee jaar vormde hij in de Westfalenhalle een succeskoppel met Erik Zabel, maar het nummer twee van de UCI-ranglijst zal net als vorig seizoen heel waarschijnlijk geen zesdaagse rijden. Maar met Scott McGrory aan zijn zijde, mag Aldag evenmin klagen.
20.30 uur. Na de klassementssprinten als gebruikelijke opwarmer staat de ploegafvalling op het programma. In de finale neemt het onafscheidelijke duo Bruno Risi– Kurt Betschart – de Zwitsers rijden voor 111de keer samen – het op tegen Kappes-Beikirch. Risi zet zijn reputatie als koning van de piste kracht bij in een beklijvende slotsprint tegen Kappes. ” Und dann die Hände zum Himmel. Komm, lass uns fröhlich sein.” Risi gehoorzaamt de muziek. Al 31 maal pakte hij samen met Betschart een zesdaagse-overwinning – een record als koppel – maar genieten doet hij nog altijd met volle teugen.
20.45 uur. “Draai die gashendel maar open, Joop.” Achter de derny (en de brede rug) van Joop Zijlaard is het altijd goed toeven. Matthew Gilmore weet dat en port de schoonvader van werelduurrecordhoudster Leontien van Moorsel aan wat meer vaart te maken. Nóg meer. Zijlaard verzorgt graag het spektakel en maakt zich gespeeld boos op een collega-gangmaker. Met vier naast elkaar vlammen ze de laatste twee rondes in.
Dit hebben zelfs de grootste zesdaagseliefhebbers en -kenners nog maar zelden gezien. De toeschouwers zijn door het dolle heen. ” Das ist die Stimmung, die man sich wünscht zu der Goldenen Nacht“, roept Watterot. Uiteindelijk mag Risi, al voor de tweede keer vanavond, de handen in de lucht steken. Want jawel, hoor, binnensmonds beginnen we het al mee te zingen : ” Und dann die Hände zum Himmel. Komm, lass uns fröhlich sein.”
20.10 uur. De disciplines volgen elkaar in sneltempo op. Stefan Löffler, met zijn 21 de jongste man in het veld, mist in de kilometer sprint de snelste tijd op dat moment op 3 honderdsten. Een spontaan en collectief ” Aah” galmt door de Westfalenhalle. Marty Nothstein mag als laatste de baan op. “1,93 meter vliegt over de baan”, kent Watterot de fysiologische eigenschappen van de snelle Amerikaan. Gepiloteerd door Gilmore maakt hij zijn favorietenrol op dit onderdeel waar.
Voor de foto mogen Gilmore en Nothstein nog even poseren met een reuzenglas tot aan de rand gevuld met blondschuimend bier. Gilmore toont zich solidair met de toeschouwers en neemt een grote slok van het gerstenat. “Die man komt dan ook uit België”, ontlokt de Australische Gentenaar de omroeper van dienst een huizenhoog cliché. “Daar hebben ze wel 183 verschillende biersoorten.” En wij die dachten dat het er meer waren…
Nothstein bekoopt zijn inspanning blijkbaar : hij komt niet meer in actie tijdens de eerste ploegkoers van de avond. “Last van een opkomende bronchitis”, verduidelijkt Watterot. Ook Robert Hayles is – in tegenstelling tot wat de meeste mensen in de Westfalenhalle plannen – vroeg onder de wol gekropen. Door het forfait van Nothstein en Hayles mag Gilmore zich in de jachten laten bijstaan door Bradley Wiggins, die net als vorig jaar ook vanaf 18 november weer met hem koppel zal vormen in de Gentse Six.
23 uur. De bel voor de laatste ronde klinkt, terwijl een vrolijke Duitser met matig succes voor vijf euro toeters probeert te verkopen. Letterlijk toeters en bellen, dus. Een uur aanvallen, jagen en opnieuw aanvallen levert publiekslieveling Rolf Aldag en Scott McGrory de zege op. Het publiek bedenkt hen met een oorverdovend applaus.
Voor het eerst wordt de renners een ogenblik rust gegund. De randactiviteiten gaan wél gewoon door. Na een fraaie lasershow krijgt een wielerfan twee tickets voor de Formule-1-wedstrijd in Hockenheim. Niet zomaar. Hij slaagde er in 90 seconden in 41 rondjes te fietsen in een tonconstructie die op het volgepropte middenplein opgesteld staat. De licht aangeschoten toestand van de tevreden winnaar in ogenschouw nemend, gebeurde dat ongetwijfeld een stuk vroeger op de avond.
In de gangen achter de piste worden niet alleen de dorstigen gelest. Ook voor minder vloeibaar voedsel bevinden we ons op de juiste plaats. En niet alleen voor – het dient gezegd heel lekkere – Bratwurst. Een assortiment aan, tot onze verbazing, soms zelfs zeer verfijnde delicatessen staat op het menu. Westfalenhalle 2 biedt dan weer vertier van een andere soort. Tussen elf uur en middernacht treden er de Bella Vista 4 Complete aan. ‘ Nationale Schlagerpop‘ verraadt het programmaboekje het genre van dit ensemble.
Sommigen laten zich er niet door afleiden. In dezelfde hal reageren stevige bonken zich op een hamer af om een belletje te doen rinkelen. Volksvermaak ten top, hoewel de echtgenotes en vriendinnen het stoere gedrag van hun mannen maar weinig lijken te appreciëren. Geef hen maar de Bella Vista 4 Complete. En straks om half twee wacht nog de Fiesta Brasil Show. Daarvoor zullen de mannen de hamer wel even aan de kant leggen.
B ijna middernacht. Danny Stam lanceert zijn teammaat en specialist ter zake Robert Slippens voor de baanronde : 10 seconden 70 honderdsten. Slippens haalt op zijn Eddy-Merckxfiets een gemiddelde snelheid van meer dan 67 kilometer per uur. ” Und dann die Hände zum Himmel. Komm, lass uns fröhlich sein.” Even later weerklinken de woorden van een andere klassieker, Skandal im Sperrbezirk van de Spider Murphy Gang : ” Und draussen im Hotel d’Amour langweilen sich die Damen nur. ” Inderdaad want binnen in de Westfalenhalle is het nog steeds volle bak.
0.30 uur. Nadat het deelnemersveld onder aanvoering van de meest ervaren zesdaagserenner Gerd Dörich de wave inzette, gaat de tweede ploegkoers van start. Als de Oostenrijker Franz Stocher een ronde pakt, draait DJ Hansi Wolff toepasselijk Anton aus Tirol. Aldag zet het publiek nog een keer in vuur en vlam met een ultieme demarrage, maar zijn aanvalslust wordt niet beloond. Kappes-Beikirch zegevieren. En zo hebben alle topduo’s wat gewonnen. Iedereen tevreden.
1.40 uur. Dertienduizend mensen keren nog lang niet huiswaarts en zingen uit volle borst : ” Und dann die Hände zum Himmel. Komm, lass uns fröhlich sein.”
door Roel Van den broeck
Want drinken, dat zullen ze doen. Zes dagen lang.’Komm, lass uns fröhlich sein.’
