Urbain Braems (87) won prijzen in België, maar werd ook op handen gedragen in Griekenland en Turkije.
Nog geen uur is de reporter van dit blad begin december 1991 in Trabzon wanneer hij beseft: dit worden waanzinnige dagen. Hij wordt samen met de fotograaf beneden aan het vliegtuig opgewacht door de directeur van de luchthaven die hem naar een zaaltje brengt waar Urbain Braems en zijn echtgenote Eliane hen opwachten. In de hal op weg naar buiten scanderen tientallen Turken: ‘Urba-in, Urba-in!’
Wanneer het gezelschap later die dag door de binnenstad wandelt, raken ze amper vooruit. Honderden Turken scanderen opnieuw Braems’ voornaam, kloppen hem op de schouder en zorgen dat de één kilometer lange tocht door de winkelstraat ruim een uur duurt. ‘Weet je wat voor mij hier het moeilijkste is?’, vraagt de trainer. ‘Om zelf iets te mogen betalen. Alles wordt hier voor je geregeld.’ Hij nodigt het gezelschap uit voor een lange maaltijd in het chicste restaurant van de stad. Betalen mag niet. Na het eerste jaar aan de Zwarte Zee legde de voorzitter Braems een nieuw contract voor. Hij mocht de cijfers zelf invullen. Verbijstering alom toen de trainer aankondigde dat hij niet kon blijven omdat zijn verlof zonder wedde op was.
Na een operatie in Leuven stond plots het bestuur van Trabzon aan zijn bed. Met een nieuw contract. Zijn laatste. Braems eindigde als trainer in schoonheid met de Turkse beker.
Al gauw ontdekte de Zottegemnaar dat hij over het vermogen beschikte om met mensen om te gaan. Hij merkte al vroeg dat hij over een natuurlijke autoriteit beschikte. Het bespelen en stimuleren van voetballers vond hij de prioriteit, maar Braems kon ook een ploeg zetten. ‘De juiste spelers vinden om het niveau van je ploeg op te tillen vond ik één van de meest boeiende dingen in het vak. Ik wist precies hoe een bepaalde speler zich zou inpassen, en trok ook vaak naar het buitenland om leemtes op te vullen: goedkoop spelers vinden voor iemand anders ze ziet. Maar clubs moeten je wel willen volgen. Bij Cercle miste ik maar één schakel om de aansluiting met Club Brugge te maken: een scorende spits. Ik kende er één, Dick van Dijk die bij Ajax speelde, maar die bleek te duur.’
Bij Beveren lanceerde hij de jonge vleugelbacks Eddy Jaspers en Marc Baecke. Die laatste bedankte voor een eerste kans omdat hij de avond voordien een feestje had. Op het middenveld liet hij de onbekende Heinz Schönberger openbloeien.
Voor Filip De Wilde was Braems de man met wie alles begon; ‘Toen Beveren aankondigde dat Jean-Marie Pfaff naar Bayern ging, zei hij: dan zet ik gewoon De Wilde, die is er klaar voor. ‘Je moet het maar doen, na het vertrek van zo’n monument een zeventienjarige in doel zetten en hem vertrouwen geven.”
Het strafste vond De Wilde de titel met Beveren in 1984, nochtans een semi-amateurploeg: ‘Heel dat seizoen maakten we vol met vijftien man. Niemand raakte geblesseerd. Zijn trainingen waren goed gedoseerd.’ De Wilde kreeg af en toe privétraining van Braems die ook andere spelers extra training gaf.
Braems had, op Standard na, overal een goed contact met de clubbestuurders, waardoor hij ook perfect wist wanneer het tijd was om weg te gaan, wanneer hij voelde dat ze hem niet meer zouden volgen. De Wilde: ‘Toen hij wegging bij Beveren, zei hij: ‘Verschiet niet mocht Anderlecht je binnenkort bellen.’ Kort nadien rinkelde de telefoon. Anderlecht aan de lijn.’
Risico’s nemen lag niet in Braems’ aard. Hij combineerde zijn voetbalpassie met een zekerheid biedende job als licentiaat lichamelijke opvoeding. Omdat hij die niet wilde opgeven weigerde hij ooit het trainerschap bij Club Brugge. Ook als trainer bij Anderlecht bleef hij deeltijds les geven. Pas op zijn 52e nam hij verlof zonder wedde en trok drie jaar naar het Griekse Panionios.
Na een tweede seizoen met Trabzonspor zette hij in 1992 een punt achter zijn 30-jarige trainerscarrière. Slechts één keer botste hij met iemand in het voetbal: in de voorbereiding op zijn tweede seizoen bij Standard met manager Roger Henrotay. Braems is met twee landstitels (één met Anderlecht, één met Beveren) en vier bekers (één met paars-wit, twee met Beveren en één met Trabzon) één van de meest succesvolle Belgische trainers ooit.
geert foutré
