S tephanie Steenput, vriendin van Martin Kolar (Anderlecht) : “Mijn moeder runt een taverne-restaurant recht tegenover het stadion van Anderlecht (The Green Park, nvdr). Martin is daar eens komen eten met zijn leraar Frans en… ja… zoals dat overal gaat… (lacht). Omdat hij vrij verlegen is, is het meer die leraar die een woordje is komen doen bij mijn moeder. Zo is hij dus aan mijn telefoonnummer geraakt, zo hebben we eens afgesproken. Eerst eens iets gaan drinken, dan eens naar de cinema. Dat is nog niet eens zes maanden geleden en ik woon ondertussen al drie, vier maanden bij hem (lacht).
“We komen goed overeen, maar het is nog nieuw ook natuurlijk (lacht). Ik blijf wel nuchter. Martin is gewoon mijn vriend, zoals mijn vorige vriendjes dat ook waren. Voorheen was hij mij nog niet opgevallen en er was ook geen vonk de eerste keer dat ik hem ontmoette, maar voor mij is het dan ook belangrijk eerst te weten met wie ik te doen heb. Ik weet inmiddels al wel dat Martin thuis minder verlegen is (lacht). Eigenlijk wou ik geen voetballer, weet je, om redenen die ik liever voor mezelf hou. Maar uiteindelijk : als je iemand graag ziet, dan neem je dat hoe het komt, met de positieve en de negatieve kanten erbij. Een relatie baseert zich op vertrouwen, hé. Ik denk dat we beiden heel veel aan elkaar hebben.
“Martin heeft heel veel zin voor humor, we maken veel plezier samen. We zijn ook allebei nog jong, hé. Martin 20, ik 19. Hij is prettig gestoord, zeg ik altijd. Als hij iets graag eet, koekjes bijvoorbeeld, dan neemt hij in de supermarkt meteen heel de voorraad mee. Soms begint hij te golfen in het appartement en dan moet ik zien dat ik alles vasthoud. Met Kerstmis zijn we in Praag geweest. Het was min 10, min 15 graden en hij wou mij eens de stad laten zien. Maar ik heb gevraagd of we daarvoor niet eens in de zomer konden terugkeren (lacht). Hij is wel heel nuchter ook, hoor, heel streng voor zichzelf en een harde werker. Hij zou er alles voor geven om een grote voetballer te worden. Fier is hij ook wel. Op kledij is hij niet zo gesteld, maar wel op zijn lichaam. Veel mannen zien er goed uit geklééd, maar… hij weet wat het belangrijkste is (lacht).
“Het is ook niet allemaal rozengeur en maneschijn natuurlijk. Ik ben nog jong, ik ga graag eens iets drinken of een keer naar een discotheek, maar dat kan ook niet altijd met de matchen. Wat er gebeurt met Valentijn ? Match ! (Lacht.) Met een voetballer zit je ook wel eens vaker alleen. Stages, afzonderingen, Champions League. Het is misschien wel plezant, maar er zijn ook veel minder mooie kanten aan die je pas nadien leert kennen. Ze zijn bekend en de aandacht gaat altijd naar hen als je ergens komt. Je komt altijd op de tweede plaats. Het hoort bij zijn beroep, je moet ermee leren leven. Tenslotte heb ik ook mijn beroep. Voorlopig werk ik in The Green Park, maar ik deed mijn examens voor de politieschool. Ik voel mij daarvoor geroepen. Als ik ooit bij de politie ben, hopelijk, dan zal ik waarschijnlijk ook weekends en nachten moeten werken. Ik ben ook graag heel zelfstandig. Ik heb mijn leven en mijn beroep en mijn dingen die voor mij belangrijk zijn.
“Ik word niet graag aangesproken met mevrouw Kolar. Misschien over zes jaar, mochten we ooit getrouwd zijn, maar nu voel ik mij totaal niet klaar om daarover na te denken. We zijn beiden jong en er kan nog van alles gebeuren. Nu gaat alles goed, maar een nieuwe borstel veegt ook goed, hé (lacht). We zijn alle twee realistisch. Hij is 20, speelt bij Anderlecht en is zeer ambitieus. Ik denk niet dat hij in België zal blijven om mij een plezier te doen. Of ik dan meega, zullen we dán wel zien.” (CV)
CV
