Tweede in Milaan-Sanremo, tweede in de E3-Prijs Harelbeke en tweede in de Ronde van Vlaanderen. Kan Tom Boonen zondag in Roubaix zijn eerste klassieker van het seizoen winnen? ‘Van stress heeft hij nooit last gehad.’

A ndré Boonen: “Op de ploegvoorstelling van de Kortrijkse Groeninge Spurters, Tom was amper 18 jaar, vroeg een VTM-journalist hem hoe hij de jaren erna met de druk zou omspringen. Zijn antwoord, heel laconiek: ‘Van druk wordt steenkool diamant…’ Tom ten voeten uit. ( lacht) Van druk en stress heeft hij weinig of geen last, nooit gehad trouwens. Hij is een levensgenieter, leeft van dag tot dag en is zelden slechtgemutst. Dat heeft hij van mij. Waarom je onnodig zorgen maken? Ik ben vertegenwoordiger bij fietsenfabrikant Ridley. Als ik morgen geen enkele fiets verkoop, zal dat mijn humeur niet verpesten. Net zoals Tom niet wakker zal liggen van een nederlaag. Ik ben er zeker van dat hij voor zijn tweede plaats in Milaan-Sanremo geen minuut slaap gelaten heeft. ‘ Freire was beter, ik heb geen enkele fout gemaakt, op naar het volgende doel.’ Dat is een van zijn grootste kwaliteiten als renner. Niet blijven stilstaan, maar vooruitkijken. Focussen, er alles voor doen en laten, maar toch kunnen relativeren. Het is maar koers.

“Tom is in al die jaren nog maar weinig veranderd. Nog altijd dezelfde vriendelijke gast als tien jaar geleden. Iets volwassener wel, maar dat is logisch zeker? Als negenentwintigjarige heb je sowieso een andere kijk op de wereld dan op je achttiende. Hij is wel minder spontaan geworden. Vroeger flapte hij er na de finish alles uit. Een Kempenaar, hé. Tom heeft daar zijn populariteit aan te danken, maar sommige journalisten hebben daar ook misbruik van gemaakt. Daarom wikt en weegt hij zijn woorden nu veel meer. Hij weet perfect wat hij mag en kan zeggen, zonder zichzelf in de zak te zetten. Jammer, maar het kan niet anders.”

Alle remmen los

“Toms grootste minpunt is zijn goedgelovigheid. Hij vertrouwt mensen te rap, is een beetje té sociaal. Het gevolg van zijn opvoeding. Hij had altijd veel vrienden, kende nooit familiale problemen, werd zelden geconfronteerd met de minder leuke kanten van het leven. Ook later, bij de profs, bleef alles meezitten. Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, wereldkampioen … De wereld lag aan zijn voeten. Maar succes trekt ook haaien en mee-eters aan. Mensen die eropuit zijn om van hem te profiteren. Hij leerde de verkeerde vrienden kennen en in een onbewaakt moment heeft hij zich laten verleiden tot die cocaïne. Zijn probleem is ook dat hij alle remmen loslaat als hij dronken is. Dan doe je rap stomme dingen.

“Ik werd knock-out geslagen door het nieuws. Ik had het er heel moeilijk mee, lag ’s nachts constant te piekeren: in welke maatschappij leven wij? Hoe is dit kunnen gebeuren? Hadden we dit kunnen voorkomen? Natuurlijk heb ik me kwaad gemaakt. Verdomme, Tom, zo kan het echt niet verder. Blijf daar af, dit kan het begin van het einde zijn … Niet makkelijk als er iemand voor je zit die het zich niets eens herinnert … Het was wel een geruststelling dat zijn prestaties er nooit onder geleden hebben. Mocht hij echt verslaafd geweest zijn, dan was hij veel meer tegen de lamp gelopen.

“Hij heeft hulp gezocht bij een psycholoog en lessen getrokken uit zijn fouten. Alcohol zul je hem niet veel meer zien drinken en in zijn vriendenkring heeft hij grote kuis gehouden. Alleen zijn échte maten, de jongens die hij kende voor de roem, blijven nog over. Veel uitgaan doet hij ook niet meer. Ik kan het weten. Ik zie als vertegenwoordiger zo veel mensen dat ik het meteen weet als hij ergens de bloemetjes buitengezet heeft. Pas op, hij maakt nog plezier, maar op een rustige manier. Met Lore en een paar vrienden iets gaan eten, een glaasje drinken en op tijd naar huis. Zoals een brave huisvader, zonder kinderen weliswaar. ( lacht)”

Geluk

“Het negatieve nieuws wordt te veel benadrukt, vind ik. Met die cocaïneaffaires hebben de kranten dagenlang tientallen bladzijden gevuld, terwijl er over zijn steun aan Move to Improve (een liefdadigheidsinstelling die kinderen met motorische problemen helpt, nvdr) nauwelijks iets verschenen is. Tom is daar echt mee bezig, brengt die kinderen geregeld een bezoekje. Het is voor hem heel confronterend. Hij kan hen wel een beetje helpen door met hen te praten en hen financieel te steunen, maar voor de rest is hij machteloos. Dat raakt hem enorm. Je ziet hem denken: waarom heb ik al dat geluk en die kinderen niet? Verdien ik dat wel? Niet dat hij zich schuldig voelt, maar het doet hem beseffen dat hij Onze-Lieve-Heer heel dankbaar moet zijn voor alles wat hij gekregen heeft. Daarom benadrukt hij ook steeds meer dat hij eigenlijk maar een simpele coureur is en dat er in het leven veel belangrijker zaken zijn dan een koers winnen. Zie je, weer dat relativeren.

“Ik krijg dikwijls de vraag: hoe heb jij van Tom zo’n goeie coureur gemaakt? Ik antwoord altijd hetzelfde: als het aan mij had gelegen, reden er nu twee Boonens bij Quick-Step. Toms broers Sven is zijn evenbeeld, je ziet nauwelijks een verschil. Toch kan de ene veel rapper fietsen dan de andere, terwijl Sven net dezelfde opvoeding gekregen heeft, al die jaren hetzelfde gegeten heeft en bovendien veel kon opsteken van de ervaringen van zijn oudere broer. De conclusie was simpel: te weinig talent. Tijdens Toms jeugdjaren reden er renners rond van wie ik dacht: als die geen grote wordt, word ik pastoor. Maar nu zijn dat gewone coureurs, terwijl Tom al jaren aan de top staat. De verklaring? Toms liefde voor de fiets. De wil om zijn talent ten volle te benutten. Veel renners zijn gemakzuchtig. ‘Het regent, ik blijf binnen. ‘ Maar in het wielrennen moet je net de moeilijkste weg kiezen. Dat heeft Tom altijd gedaan.”

Geen twijfelaar

“Tom is een rappe beslisser, twijfelt nooit. Als hij iets in zijn kop heeft, gaat hij ervoor. Niemand kan hem op andere gedachten brengen. Soms zegt hij: heb je die auto gezien? Dan weet ik al dat hij hem zal kopen. (lacht) Dan mag ik nog tien keer zeggen dat hij te duur is en te veel ver-bruikt … Het mooiste voorbeeld is zijn vertrek bij US Postal. ‘Ik heb daar niks te zoeken. Dat is een ploeg voor de Tour. Ik wil naar Quick-Step.’ 22 jaar en je contract verbreken bij de ploeg van Lance Armstrong, je moet maar durven, hé. We hebben daar veel over gediscussieerd, maar zijn beslissing stond vast. Hij werd als een arrogante snotaap omschreven, maar uiteindelijk blijkt dat hij de juiste keuze gemaakt heeft. Eigenlijk heeft hij nog maar heel zelden moeten toegeven: pa, je hebt gelijk.

“De rol van mijn vrouw en ik in zijn leven is steeds kleiner geworden. De tijd dat hij met open vragen afkwam, is voorbij. Hij beslist veel dingen zélf, zonder daar met ons over te praten, maar daar hebben wij absoluut geen problemen mee. Tom is een volwassen kerel. Wij moeten zijn handje niet meer vasthouden. Nood aan bevestiging heeft hij al helemaal niet. Hij zal mij niet opbellen om te zeggen dat hij zeven uur getraind heeft. Alleen als dat toevallig ter sprake komt, zullen we daarover babbelen.”

Accidentje

“Tom heeft een mooi leven, maar ik zou hem meer rust willen gunnen. Meer tijd voor zichzelf en vooral voor zijn familie. Maar zijn job en zijn sterrenstatus brengen nu eenmaal verplichtingen met zich mee. Hij is voortdurend op weg en als hij eens in België vertoeft, is hij altijd wel met iets bezig – training, massage, interviews – waardoor hij ons en ook zijn broer niet zo vaak kan zien als hij zou willen. Op zijn gemak bij ons thuis een koffietje drinken en praten over de dingen des levens, al is het maar een halfuurtje, ik wéét dat hij dat mist. Net als de familiefeesten. De dag voor de Ronde hebben we met de hele familie de verjaardag van mijn moeder gevierd. Zonder Tom. De koers gaat voor, hé.

“Wij hebben wel dagelijks contact – mijn vrouw vult zijn whereabouts in – maar dat is niet hetzelfde. Tot het weekend van de E3 Prijs en Gent-Wevelgem heb ik hem in drie weken niet gezien. Voor en na een wedstrijd wil ik hem ook niet te veel lastigvallen. Vroeger ging ik wel eens naar het hotel, maar dan voelde ik me altijd een beetje een indringer. Ofwel werd Tom gemasseerd, of hij was aan het eten, of er was net een tactische bespreking …

“Toch hebben we altijd een heel nauwe band gehad. Tom is heel dankbaar voor de opofferingen die we tijdens zijn jeugd gebracht hebben. Mijn vrouw en ik hebben dat altijd met plezier gedaan, maar het was niet altijd gemakkelijk. Dat beseft hij heel goed. Niet dat hij ieder jaar voor mijn verjaardag een Porsche moet kopen, hé. Het mooiste cadeau dat hij mij al gegeven heeft, is de manier waarop hij zijn broer in zijn succes laat delen. Sven rijdt nu bijvoorbeeld met de fiets waarmee Tom wereldkampioen geworden is en mocht vorige winter een tijdje Toms auto lenen toen hij een accidentje had gehad. Soms gaan ze zelfs samen shoppen. Kleine dingen misschien, maar zoiets doet me veel plezier. Zeker ook omdat er van jaloezie absoluut geen sprake is. Sven zou zelfs niet wíllen wisselen met Tom. Druk en aandacht, daar vlucht hij van weg.

“Ik merk dat beiden een beetje bang zijn om aan kinderen te beginnen. Ik plaag hen wel eens: allee mannekes, moet ik het voordoen misschien? Maar dan zegt Tom vlakaf: dat is voor na mijn carrière. Hij wil zijn kinderen dezelfde goede opvoeding geven als hij gehad heeft, maar daarvoor moet hij wel iedere dag thuis zijn. Dus wil hij nog wat wachten. Typisch, als hij voor iets gaat, dan wil hij het goed doen. Dat is de rode draad doorheen het leven van Tom.”

door jonas creteur

Hij heeft grote kuis gehouden. Alleen zijn échte maten blijven nog over.