Na Luc Van Lierde (1996 en 1999) won zijn poulain Frederik Van Lierde – geen familie – als tweede Belg de Ironman in Hawaï. “Triatlon heeft geen geheimen”, zei Frederik Van Lierde een paar weken geleden nog. Het was een van zijn laatste interviews, want een paar dagen erna vertrok hij naar Phoenix, waar hij een ultiem trainingsblok van twee weken zou afwerken. “Triatlon? Veel en hard trainen.” Klaar. Gemiddeld 25 uur per week, klonk het, maar sport hield hem 24 uur op 24 bezig, 7 dagen op 7. Zwemmen, fietsen, lopen, 180 dagen per jaar in het buitenland, bezoeken aan de osteopaat/kinesist/psycholoog/sponsors, trainingsschema’s schrijven voor zijn atleten, stuk voor stuk hobbyisten met een droom: ooit eens aan de start in Hawaï staan.
Frederik Van Lierde en Hawaï, het was nochtans geen onverdeeld succes. Bij zijn eerste deelname, in 2008, moest de triatleet na zestien kilometer in de marathon de wedstrijd verlaten. Vocht- en mineralentekort, het licht ging uit. In 2009 35e plaats, het jaar erna 14e, maar in 2011 liep het weer fout: met uitdrogingverschijnselen in een ambulance gesukkeld. Hij vertelde het kalm en rustig. Want, zo zei hij nuchter: “In Hawaï kan er altijd iets gebeuren. Die wedstrijd is zó onvoorspelbaar.” Ook daarom liet hij zich, na zijn verrassende derde plaats van vorig jaar, niet verleiden tot grootspraak. “Ik ben een van de vele kanshebbers en ik geloof dat het kán.” Meer niet. Geen voorspellingen, geen tijden.
De Menenaar vertelde liever over zijn eerste ontmoeting met Luc Van Lierde, de Bruggeling die hem sinds enkele jaren traint. Het was ergens in 1997, langs de schilderachtige boorden van de Leie, toen hij net met triatlon was begonnen. Cool Hand Luke had het jaar ervoor als eerste Europeaan de Ironman gewonnen en vroeg aan de 18-jarige Frederik, een beginnertje, om mee te koersen. “Lang heb ik het niet volgehouden. Luc was indrukwekkend.” En, voegde hij er nog aan toe: “Hij was een meester in het pieken naar wedstrijden.” Winnaar in 1996 – in een nieuwe recordtijd die vijftien jaar zou blijven staan – en 1999, tweede in 1998. Voor eeuwig en altijd in de geschiedenisboeken van de triatlonsport.
Frederik Van Lierde had drie keer de Ironman van Nice gewonnen, maar wie was híj? Een West-Vlaming uit Menen, 34 jaar, triatleet die op de loonlijst van Defensie staat, vader van twee kinderen. Maar alleen in Hawaï, besefte hij maar al te goed, wordt échte triatlongeschiedenis geschreven. “Mijn derde plaats van vorig jaar is mij meer waard dan mijn drie overwinningen in Nice.” Die drie titels wilde hij met plezier inleveren voor dat ene moment van glorie op Ali’i Drive.
En, voelde hij de voorbije weken: de 35e editie van de helletocht – 3,86 kilometer zwemmen in zee, 180 kilometer fietsen en een marathon – zou wel eens de zijne kunnen worden. Hij voelde zich dag na dag sterker worden, de stage in Phoenix was goed, de afsluitende week in Hawaï nog beter. Dat bleek. In het zwemmen mee met de kopgroep (50.02), verstandig gefietst (4.25.37) en als vierde aan de marathon (02: 51: 18) kunnen beginnen, waarna hij achtereenvolgens Andrew Starykowicz, Sebastien Kienle en Luke McKenzie oppeuzelde. 8 uur, 12 minuten en 29 seconden: zo lang duurt het om je leven definitief te zien veranderen. “Proficiat aan Frederik Van Lierde, onze Belgische Ironman! Hard werken loont!”, tweette Marc Wilmots. De nagel op de kop, maar dat wist hij al: “Er zijn geen geheimen.”
DOOR CHRIS TETAERT
