…wedstrijden
Vrijdag, zaterdag en zondag zijn voetbaldagen. De televisie draait overuren, het zitvlak van de zetel blijf op een constante temperatuur van 36 graden en het koffiezetapparaat perst gemiddeld 5 koffies door de capsules. Het vraagt een zekere overgave, waar ik regelmatig aan zondig. Het jonge leven valt moeilijk te bedwingen. Terugkijk-tv, een geschenk voor de millennial in mij, die twintig activiteiten in één dag dient te programmeren. Maar het wordt steeds moeilijker. De andere dagen lopen vol: maandag twee resterende wedstrijden van de Premier League, dinsdag en woensdag Champions League, donderdag Europa League en dan, dan zijn we weer vrijdag. Het weekend begint. Het ontstekingsgevoel van Kevin De Bruyne is voelbaar tot hier, tot in mijn lauwe zetel die wellicht sneller dan voorzien een vervanging aanvraagt.
De Bruyne heeft misschien wel gelijk: te veel van het goede maakt moe.
…doelpunten
Manchester United verliest thuis met 1-6 tegen het Tottenham van José Mourinho. Diezelfde dag verliest FC Liverpool met 7-2 tegen Aston Villa en de dag voordien kreeg de kijker al zes doelpunten te verwerken in het duel Chelsea vs. Southampton, 3-3 is de eindstand. Ook in eigen land. Promovendus Beerschot tegen KAA Gent, 5-1. Datzelfde Beerschot wint op de volgende speeldag met 6-3 tegen STVV en datzelfde KAA Gent verloor dan weer met 5-2 van Cercle Brugge. Volgt u nog?
De kijker is doorgaans tevreden. Met elke minuut kans op een nieuwe emotie is het hyperventileren nooit veraf. Analisten turven rustig verder en de eerste verklaringen worden op tafel gegooid. Weinig tot geen supporters en bijgevolg een slappe verdediging? Je reinste onzin. Speloptiek en strafschoppen!
Laat ons beginnen met speloptiek anno 2020. Uitvoetballen gebeurt niet meer 10 meter buiten maar binnen het strafschopgebied, inclusief een doelman (of -vrouw) die de Zidanebeweging niet schuwt. Het zijn durvers, die twee tellen later weleens tot schlemiel gedoopt kunnen worden. Het risico is heerlijk groot. De twee vleugelverdedigers zijn assistgevers, en bevinden zich vaak nét buiten de zestien meter… van de tegenstander. Met een spurt van 70 meter in het verschiet, dreig je wel eens op te geven of kom je nu en dan te laat. Aanval is de beste verdediging, naar de Chinese leider Mao Zedong, dát is het credo.
Over naar de strafschoppen. Of beter, VAR in combinatie met de nieuwe spelregels omtrent handsbal. De oksel vormt het nieuwe snijpunt tussen arm en romp. De steunarm telt niet mee, hij steunt namelijk, en het onnatuurlijk vergroten van het lichaam wordt afgestraft. Wat natuurlijk vergroot, juichen we toe.
Diezelfde armen maken ook trek- en duwfouten. De rechtspraak vindt plaats in dat busje, spelers en scheidsrechter wachten op het vonnis. In Engeland zijn we amper 6 speeldagen ver en heeft Vardy – net zoals Jorginho voor Chelsea – reeds 4 keer plaatsgenomen achter de penaltystip. Calvert-Lewin kan bij Everton maar beter gaan aankloppen bij Ancelotti: ‘ik trap ze vanaf nu’, want topschutter worden doe je dus vooral ook zo. Of moeten we strafschoppen aftrekken van de topschutterslijst en een nieuwe prijs uitreiken? Misschien zijn veel prijzen óók leuk.
…fouten
Een laatste keer veel. Veel fouten. Al dan niet gezien door de scheidsrechter en kompanen. Een trekfoutje hier, een tackle op de enkel daar of een elleboogje in de nek. Vaak onschuldig, soms zelfs bekroond met de lovende woorden: professionele fout. Nog voor de speler de grasmat raakt, worden de handen van de dader de lucht in gegooid. Onschuld. Wars van agressiviteit en valsspelerij, kan ik een zekere ondeugendheid op een voetbalveld wel appreciëren. Het hoort er soms bij. Niet het soort geklungel en onschuld waar Pickford zich onlangs nog achter schuilhield. Met lijf en leden een sprong richting Virgil van Dijk, de knie overleefde de aanslag niet.
Veel wedstrijden, veel doelpunten en veel fouten. Wat betreft die doelpunten, daar ben ik niet bedroefd om, integendeel. Blijft u na een brilscore toch op uw honger zitten, kijkt u even naar het vrouwenvoetbal. Verban spelers samen met hun horrorcharge voor enkele weken van het veld en ook dat wordt ‘minder veel’. Het punt is… wij zijn vaak blij met veel, we willen steeds meer. En onze maatschappij weet ‘steeds meer’ vaak consumentistisch in te vullen. Kortom, De Bruyne heeft misschien wel gelijk, te veel van het goede maakt moe.
De column van Imke Courtois verschijnt tweewekelijks.
