Ver weg van het kille België werkte Sporting Charleroi aan wat de bevestiging van een uitstekend seizoen moet worden. Op bezoek bij de verrassende tweede uit het klassement.
Soms is de weg naar de rust korter dan verwacht. Eenmaal buiten de hectiek van de grootstad Valencia leidt een snelweg, met een diepe put tussen de beide rijvakken, in een halfuur naar hotel Parador El Saler aan de rand van het natuurpark Albufera. Hier geen luid getoeter van auto’s meer, maar wel het getjilp van vogels, die de kou in het noorden voor een aangenaam zonnetje inruilden en tal van ornitologen naar het park lokken.
Hier, in een imposant gebouw tussen strand en bos, verstoren de spelers van de nummer twee uit de Jupiler Pro League de rust van de Engelse gepensioneerden die bij een milde temperatuur genieten van de golfbaan met achttien holes. Met deze Spaanse stage willen de spelers van Karim Belhocine een stevige basis leggen voor een sterk competitieslot, dat moet resulteren in een Europees ticket, voor Charleroi alweer geleden van het seizoen 2015/16.
‘We hebben hier goed gewerkt’, vat de trainer van de Zebra’s laconiek zijn Spaanse werkweek samen. Alsof je daar veel anders had kunnen doen. In die mate dat, wanneer de spelers donderdag een vrije middag krijgen omdat ze ’s ochtends goed getraind hebben, slechts een paar stoutmoedigen de rit naar Valencia aandurven. De doelmannen wisselen van handschoenen en trekken naar het golfterrein, nog een aantal spelers toont zich zo ijverig dat ze opnieuw de fitnesszaal induiken.
De prijs om hier in alle rust te kunnen werken is dat je om een vriendschappelijke wedstrijd tegen FC Köln af te werken in Benidorm, anderhalf uur de weg op moet, en dat het later hard zoeken is naar een mogelijke tegenstander voor het tweede deel van de week. Onder de ploegen die snel uit de Spaanse beker, de Copa del Rey, gebonjourd zijn, is geen sparringpartner te vinden, zodat de enige manier om een paar tactische finesses aan te brengen met het oog op de komende wedstrijd in Eupen, is om op het enige trainingsveld van het complex een wedstrijdje elf tegen elf in drie helften van 30 minuten af te werken.
‘De grootste kracht van Charleroi is altijd een goeie kleedkamer geweest’, zegt Mehdi Bayat. De algemeen bestuurder van de club, tevens voorzitter van de KBVB, zit er ontspannen en met de glimlach bij, in de lobby van het hotel. Bayat is er zich bewust van dat er op sommige posities te veel spelers zijn, en dat er meer dan één mercato nodig zal zijn om de nodige sportieve correcties in de kern aan te brengen met het oog op een beter evenwicht, maar hij neigt tijdens deze mercato wél naar een behoud van de huidige kern, zonder veel vertrekkers. ‘Deze kern had het nodig om te horen dat niemand in januari weggaat of weg moet. Ze willen met zijn allen dit traject tot het einde afleggen.’
De bondsvoorzitter is een van de weinige bestuurders die geen moment de aandacht afhouden van wat er met de spelers gebeurt. Meestal staat hij aan de rand van het oefenveld, telefonerend, met een voet op een bal. Net omdat hij vaak afwezig was bij de vorige stages van zijn team, hield hij eraan om dit keer een ganse week de spelers en hun verrichtingen op de voet te volgen. Tussen de trainingssessies door maakt hij tijd om te praten met leden van de technische staf, of met de spelers. Een gewoonte die hij ook in België heeft, wanneer Nicolas Penneteau of Kaveh Rezaei opmerkingen hebben. De Iraanse spits is zo’n type dat wel eens zijn ervaring aanwendt om tips te geven die het dagelijks leven op de club kunnen ten goede komen.
Uitzonderlijke lichting
‘De werkcultuur van Charleroi leren beheersen vind ik zeer belangrijk’, geeft de sterke man van de Zebra’s mee. In het verleden zette Mehdi al eens een punt achter transferbesprekingen omdat hij voelde dat de betrokken spelers niet vatbaar leken voor het enthousiasme dat bij zijn Charleroiproject hoort. Altijd wil hij graag zijn gesprekspartners inwijden in de kleinste details, en daarbij heeft hij een hekel aan degenen die niet luisteren of doen alsof. De negatieve ervaring die de club had met de getalenteerde maar wispelturige Sotiris Ninis sterkte hem in de overtuiging betreffende dat onderwerp. Charleroi moet, benadrukt Mehdi, zijn specifieke karakter en zijn menselijke warmte blijven koesteren. Het beste voorbeeld daarvan noemt de patron van de Zebra’s de verstandhouding tussen Shamar Nicholson en Mamadou Fall. ‘Hun relatie is ongelofelijk. De één verstaat niets van wat de ander vertelt, maar altijd hangen ze samen rond.’
Wanneer een Jamaicaan met zijn zangerig Engels en een Senegalees in het Frans zo goed met elkaar opschieten, duidt dat op een prima sfeer op de werkvloer. Dat is mee de verdienste van de slimme aanpak van Nicolas Penneteau, de menselijke warmte die Massimo Bruno uitstraalt en de eeuwige glimlach van Nurio, die op een prima sfeer in de kleedkamer wijzen. ‘Wat de onderlinge verstandhouding betreft, is dit een uitzonderlijk jaar’, vindt Bayat. Anderen binnen de club spreken hem op dat vlak niet tegen. ‘Ik zeg de spelers wel eens dat ik graag nog eens voetballer was geweest om van binnenuit zo’n groepsgevoel te beleven’, voegt trainer Karim Belhocine toe.
Soms hoort, wie goed de oren spitst, zelfs de stille Ryota Morioka lachen.
Zelfs de Iraniërs, nochtans maar een klein percentage binnen de kern, mengen zich vlot in een groep waar clanvorming niet aan de orde van de dag is. Eenmaal op het veld lijken alle spelers verbonden door één gemeenschappelijk doel: persoonlijk wraak nemen op een carrière waarin ze voorheen weinig cadeau hebben gekregen.
Vertrouwen
Eenieder heeft zijn eigen verhaal, maar als je die allemaal samen neemt, loopt er wel een rode draad doorheen. ‘Veel spelers zijn belust op succes, of op terugvechten en hun loopbaan weer op de rails krijgen’, vat Karim Belhocine samen, wanneer hem gevraagd wordt om een robotfoto van zijn selectie te schetsen. ‘Het zijn spelers die altijd alles tot de laatste minuut geven.’ Een speelstijl die ook gepromoot wordt door de nieuwe trainer, die nu voluit zijn kans krijgt in eerste klasse, na depannages in moeilijke omstandigheden bij KV Kortrijk en Anderlecht. ‘Karim maakt indruk met zijn totale overgave en zijn vaste wil om zich te bewijzen’, besluit Mehdi Bayat, die vandaag uitermate tevreden is met een trainerskeuze die een aantal maanden geleden niet zo evident leek.
In 21 speeldagen is de Frans-Algerijnse coach erin geslaagd alle spelers mee te krijgen in zijn voetbalverhaal. ‘Voor mij was een van de eerste punten dat ze zich bewust werden van hun eigen kwaliteiten, om hen ertoe te brengen dat ze vertrouwen krijgen in wat ze op het veld moesten uitvoeren als taak.’
Als dat lukt, haast de trainer zich om uit de schijnwerpers te blijven en de spelers voor het voetlicht te plaatsen. Een opmerkelijke koerswijziging in een club waar de trainer met de jaren een cultfiguur was geworden, dé hoofdrolspeler, in een verhaal waar Mazzu time een begrip was geworden en waar opvallende successen tegen topclubs werden gevierd.
Karim Belhocine gaf de macht terug aan de voeten van zijn spelers. Dat had hij hen ook expliciet gezegd voor Genk op bezoek kwam, voor wat een van de referentiewedstrijden voor de Carolo’s zou worden. De nieuwe trainer van Sporting wees zijn spelers er toen op dat de successen van de voorgaande jaren op zijn minst evenzeer die van hen waren als van hun vroegere trainer.
Karims aanpak
‘In het begin van de competitie preekten we stabiliteit op sportief vlak’, blikt Mehdi Bayat terug. ‘Nieuw bloed hebben we dit keer in de technische staf in plaats van in de spelerskern gepompt.’ Nieuw zijn ook Cédric Berthelin, ooit doelman bij onder meer RAEC Mons, en Frank Defays, in een vorig leven een clublegende op de rechtsachter bij Charleroi. Snel hebben de Fransman en de man uit Namen hun plek gevonden, na een korte aanpassingsperiode aangezien Belhocine in de beginfase de zaken alleen aanpakte en alle lijnen uitzette. Op het veld is hij het nog altijd die het meest zijn stem verheft, die erg betrokken is bij de oefeningen die vaak gericht zijn op verticaal voetbal, het recept dat van Charleroi de best presterende ploeg op de tegenaanval maakte, een recept dat men nog wil verfijnen.
Zijn alomtegenwoordigheid op en naast het veld weerhoudt de trainer er niet van om goed te luisteren naar de aanbevelingen van zijn staf. Aangezien hij qua fysieke voorbereiding een fan is van de aanpak van Hein Vanhaezebrouck, maakte Belhocine altijd deel uit van de kopgroep wanneer het er als speler op aankwam om fysiek een tandje bij te zetten. Bij Standard liet hij ooit het gelach verstommen dat was aangeheven toen hij voor een fysieke test opdaagde met een paar Lacostes aan de voeten, om vervolgens de rest van de spelers er makkelijk af te lopen. Al schroomde hij zich ook niet om in El Saler onder de zon van Valencia de aanvankelijk voorziene intensiteit van de oefeningen te verlagen, op aangeven van fysiektrainer Philippe Simonin, in zijn vakgebied al een aantal jaar een erkende autoriteit.
‘Ik hou er niet van als men niet alles voor honderd procent doet’, voegt hij eraan toe. ‘Dat hoort bij mij. Ik was zo al als speler en ik heb graag dat mijn spelers ook zo zijn.’ Ook al geeft Ryota Morioka soms de indruk over het veld te wandelen, toch maakt de Japanner veel kilometers. Zijn gps-gegevens liegen niet.
De uitspraak die Nicolas Penneteau vorig seizoen deed, blijft overeind als leidmotiv bij de Zebra’s: ‘We moeten allemaal beseffen dat Charleroi zich in een match niet kan permitteren om maar negentig procent te geven, omdat we niet over de extra kwaliteiten beschikken waarmee je soms een match met een geniale ingeving beslist. Over die luxe en die manoeuvreerruimte beschikken wij niet. Wanneer we een beetje onder ons niveau presteren, kan het dat we tegen de degradatie moeten bikkelen. Maar wanneer we honderd procent zijn, kunnen we iedereen kloppen.’
Aandacht voor eigen jeugd
De stage is ook een ideaal moment om enkele sportieve vraagtekens te evalueren. Zo laat de coach Ken Nkuba niet los. Die 17-jarige buitenspeler mocht vorig seizoen onder Felice Mazzu met een invalbeurt voor Cristophe Diandy tijdens een uitwedstrijd op AA Gent debuteren, maar kwam na die 26 oktober 2018 enkel nog tegen Eupen een halfuur op het veld. Zelfs in de vorige fases van de Croky Cup was er geen plek voor het jonge talent,dat indruk maakt met zijn acties, maar die zelden tot een goed eind brengt en bij balverlies te laat reageert, nochtans hét stokpaardje van trainer Karim Belhocine.
Net als Malick Keita, die er evenmin in slaagde de blessure van Diandy, de schorsing van Marco Ilaimaharitra of het verminderde krediet van Gaëtan Hendrickx in zijn eigen voordeel aan te wenden om een kans af te dwingen, dreigt Nkuba voorbijgestoken te worden door Anthony Descotte, die in een paar maanden meteen de sprong van de U18 naar de winterstage met de profs mocht maken. De jongen afkomstig uit Luttre nabij Charleroi, geldt als een van de grote beloftes uit de eigen jeugd, nadat hij niet doorbrak bij Anderlecht. Bijna maakte hij net voor de winterstop zijn eersteklassedebuut op KV Oostende, amper zestien jaar oud. In het oog te houden, in elk geval, al is de concurrentie bij de Zebra’s groot op de flanken.
