Het Noorse enigma spreekt voor het eerst sinds zijn ontslag bij AA Gent.
Trond Sollied heeft de pest aan “die typisch Belgische trieste, grijze hemel”, maar moet toegeven dat hij het voor de rest wel naar zijn zin heeft. En dat ondanks het feit dat hij eind oktober de laan werd uitgestuurd bij AA Gent. “Ik pak het er even van. Ik bekijk heel veel wedstrijden op televisie, ik ga naar de wedstrijden van mijn tienjarige zoontje – die bij een club uit de streek speelt – kijken, ik ga fietsen zodra het mooi weer is en ik ben weer beginnen te zwemmen. Ik ga soms ook in het stadion naar voetbalwedstrijden kijken omdat ik een sociaal dier ben dat nood heeft aan sociaal contact. Ik ben echt gelukkig.”
Het interview vindt plaats in de schaduw van wat de nieuwe thuishaven van de Buffalo’s moet worden.
De Noorse succescoach praat er voor het eerst over zijn ontslag. Zoals we dat van Sollied gewoon zijn houdt hij het bijwijlen raadselachtig en citeert hij zo nu en dan eens uit de bijbel. De heikele thema’s over zijn gedrag de laatste maanden gaat Sollied niet uit de weg, maar bij het nalezen van de tekst besluit hij toch om die passages te schrappen. Die vragen en antwoorden (of zijn werk de laatste maanden leed onder privéproblemen, dat hij weleens afwezig was op training, en dat hij de laatste tijd vaker op stap ging) verhuizen van de categorie ‘on the record’ naar ‘off the record.’
Had je verwacht dat je op een van de twee reservebanken zou zitten bij de inwijding van het nieuwe stadion?
Trond Sollied: “Het nieuwe stadion? Wacht eens even. Jullie kennen het spreekwoord ‘het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is’ toch? Het is hier nog steeds een bouwwerf, hoor.”
Was je niet van plan voor langere tijd bij AA Gent te blijven?
“Helemaal niet. Ik heb een contract voor twee seizoenen ondertekend. Dat liep dus sowieso op het einde van dit seizoen af en van een contractverlenging is nooit sprake geweest. Ik ben terug naar Gent gekomen om puur familiale redenen. Ik moest even wat tijd in België doorbrengen. Als dat niet zo was geweest, zou ik misschien geen werk in België aanvaard hebben. Ik was vrij en had de keuze: werken of niet werken. Nu verplicht mijn familiale situatie me niet langer om in België te blijven, dus ik kan zo weer naar het buitenland vertrekken.”
Waarom heb je sinds je ontslag niet meer met de pers gesproken?
“Ik heb tal van interviewaanvragen gekregen, maar ik had geen zin om mij te verdedigen. Het is nochtans simpel: ik ben ontslagen en iedereen kan zien hoe het de club sindsdien is vergaan. Het bestuur vond dat ik het niet goed meer deed en dacht dat een ander het beter zou doen? Mij goed.”
Gent stond op de zevende plaats toen je werd ontslagen. Zijn jouw twee opvolgers betere coaches?
“Het is niet aan mij om daarover te oordelen. Het Gentbestuur heeft zijn verantwoordelijkheid genomen. Als trainer weet je dat je op eender welk moment ontslagen kan worden en daar kan je maar best op voorbereid zijn. En dat was ik ook. Maar dat betekent uiteraard niet dat ik het ook eens ben met die beslissing.”
‘Een Europees ticket had gekund’
Het was al in de voorbereiding duidelijk dat Gent een moeilijk seizoen tegemoet zou gaan…
“Je moet weten dat dit mijn derde ambtstermijn bij AA Gent was en het was de eerste keer dat ik zo weinig invloed op de transferpolitiek had. Dat was echt een probleem voor mij. Ik ben het namelijk niet gewend om zo te werken. Ook ik wist uiteraard dat het moeilijk zou worden als er geen versterking voor enkele sleutelposities zou worden aangetrokken. Ik vroeg niet veel, gewoon wat extra ervaring.”
Je zag Tim Smolders, Elimane Coulibaly, Jesper Jørgensen, Yassine El Ghanassy en Zlatan Ljubijankic vertrekken. Dat is een gigantisch verlies!
“Sla er de statistieken van vorig seizoen maar eens op na om te zien welke spelers het vaakst gescoord hebben en wie de meeste assists gaf. Dat zegt al genoeg. Momenteel scoort AA Gent gemiddeld een keer per wedstrijd.”
De redenering van het bestuur was simpel: we kunnen niet én de bouw van een nieuw stadion financieren én het loon van goede spelers blijven betalen. Volg je hen daarin?
“Euhm… (denkt na) Ik stel vast dat ze al aan hun derde trainer toe zijn en dat er in januari zeven nieuwe spelers zijn aangetrokken. Deze kern is allang niet meer dezelfde als de spelerskern die ik ter beschikking kreeg. Ik had voor het seizoen nochtans gezegd dat het bestuur zich geen zorgen hoefde te maken want dat we enkele goede jeugdspelers hadden lopen die – met het nodige geduld – wel een goed niveau zouden halen. Ook met de drie nieuwe jongens die pas eind augustus kwamen, moesten we nog even geduld hebben. Verwachten dat we elke week zouden winnen, was gewoonweg niet realistisch.”
Was het een utopie te denken dat je met dit Gent een Europees ticket kon bemachtigen?
“Helemaal niet! Dat had gekund. Toen men mij ontslagen heeft, stond AA Gent amper zes punten achter Anderlecht en Club Brugge. Dat is niets, het equivalent van twee overwinningen. Ik heb met Gent altijd een Europees ticket behaald en dat had ook nu weer gekund, zelfs met de kern die men mij in het begin van het seizoen had gegeven.”
Hoe frustrerend is het om te zien dat er in januari wel geld vrijgemaakt kon worden voor transfers terwijl dat in de zomer niet kon?
“Wie weet hebben ze het groot lot gewonnen… (lacht) Ik zou nochtans denken dat er in de zomer ook wel wat geld is binnengekomen aangezien er vijftien spelers zijn verkocht. In januari zijn er dan wel zeven nieuwe jongens binnengehaald, maar er zijn er ook nog eens tien vertrokken. Zo’n groot verloop is nooit goed. Kijk naar Anderlecht, Genk en Lokeren: die spelerskernen blijven nagenoeg dezelfde en die clubs doen het dan ook goed. Stabiliteit, dat is het allerbelangrijkste in voetbal. In andere sectoren ook trouwens. Stel je voor dat je steeds andere collega’s zou krijgen, dan zou het resultaat van je werk minder goed zijn.”
Emotioneel contract
Als je jouw drie periodes bij AA Gent een score op tien zou moeten geven wat geluk betreft…
“Dan zou ik drie keer 10 op 10 geven. Ik ben steeds met een glimlach op mijn gezicht naar de training gereden. Laugh-ing gives you positive energy. Overal waar ik gewerkt heb, zag ik erop toe dat mijn spelers zich amuseerden. Als er geen plezier wordt gemaakt, wordt een voetbalploeg al snel een bende losers.”
In welke mate is jouw band met het bestuur veranderd sinds jouw eerste dag bij de club?
“Vergelijk het met een huwelijk. Daarin beleef je ook goede en slechte tijden.”
Heb je er wel goed aan gedaan om nog een derde keer bij dezelfde club aan de slag te gaan?
“Natuurlijk wel. Het aanbod van AA Gent was op dat moment een mooie opportuniteit voor mij. Ik ondertekende een emotioneel contract.”
Hoe zit het nu met jouw gevoelens voor Gent?
“Ze hebben mijn contract ontbonden dus ik ben een vrij man. Als het gedaan is, denk ik er ook niet meer aan. Met mijn vrouw ben ik getrouwd, maar aan de club of dit bestuur was ik alleen maar gebonden door middel van een contract.”
Een vierde passage in Gent zal er dus nooit komen?
“Waarom niet? Ze hebben me nu wel op straat gezet, maar wie zegt dat ze me in de toekomst niet opnieuw zullen contacteren? Wie weet zeggen ze wel: ‘Sorry Trond, we hebben ons vergist.’ Dat gebeurt zo vaak in de voetballerij.”
Hoe heb je eigenlijk vernomen dat je aan de deur werd gezet? Via de telefoon? Of heeft men het jou persoonlijk verteld?
“Dat is interne keuken. Ik kan je geruststellen: ze hebben het me niet in de toiletten van het trainingscentrum meegedeeld.” (lacht)
Wat dacht je toen je het nieuws hoorde?
“Ik was verrast en teleurgesteld. Maar als trainer weet je dat je van het ene moment op het andere ontslagen kunt worden.”
Akkoord, maar het is toch beter als je niet wordt ontslagen…
“Dat weet ik nog zo niet.”
Denk je dat er trainers zijn die opgelucht zijn dat ze ontslagen worden?
“Ja.”
Was jij opgelucht?
“Dat heb ik niet gezegd…”
Wat dacht je op dat moment van de bestuursleden van AA Gent?
“Er is een toepasselijke passage uit de Bijbel die me nu net te binnen schiet: ‘Vergeef hen Heer, ze weten niet wat ze doen.’ Je moet de Bijbel eens lezen, er staan best wel wat interessante dingetjes in.”
Wist het bestuur niet wat het deed?
“Het zijn mijn zaken niet meer.”
Maar je respecteert hun beslissing wel?
“Ja, want het waren mijn bazen. Er is evenwel nog een groot verschil tussen respecteren en aanvaarden.”
Geen winstcultuur
Een maand voor je ontslag wonnen jullie tegen Standard en je mocht blijven. Voelde je toen al druk?
“Helemaal niet. Zij die iets moeten doen, winnen nooit. Zij die willen slagen, kunnen winnen.. .”
Je bedoelt dat een coach die door het bestuur onder druk wordt gezet serieus benadeeld is?
“Het bestuur benadeelt daarmee vooral zichzelf, mij niet. Er zijn veel bestuursleden die nog nooit een prijs hebben gepakt en dan ook niet weten wat dat betekent. Als men mij zegt dat ik moet winnen, kijk ik wie dat tegen me zegt en vraag ik me af of die persoon zelf al eens iets heeft gewonnen. In dit geval was het antwoord duidelijk: neen! (AA Gent won in 2010 wel de beker, nvdr)”
Heb je een andere band met een voorzitter die al prijzen heeft gepakt dan met een voorzitter zonder rijkgevuld palmares?
“Nee, die band is niet noodzakelijk anders, maar ik weet wat winnen is. Ik heb bijna overal prijzen gewonnen, als speler en als trainer.”
Ontbreekt er bij Gent een winstcultuur?
“AA Gent heeft geen traditie van successen. Als je een grote club wilt worden, heb je mensen nodig die al wat gewonnen hebben in hun carrière. Als ik een kern samenstel, ga ik altijd op zoek naar een paar spelers met een aardig gevuld palmares. Op die jongens spits ik mij dan ook toe.”
Had je verwacht dat Bob Peeters de boel snel zou kunnen omkeren na jouw ontslag?
“Ik heb niets meer te maken met AA Gent en Bob Peeters… Ik heb het allemaal zo niet gevolgd eigenlijk.”
Voelde je dat het na jouw vertrek nog minder goed zou gaan?
“Daar geef ik geen commentaar op. Ik neem aan dat iedereen zijn uiterste best heeft gedaan.”
Had je dit keer geen te jonge spelersgroep voor jouw manier van coachen. Je staat erom bekend dat je qua discipline op de spelers zelf rekent…
“De nodige discipline aan de dag kunnen leggen is geen kwestie van leeftijd. Er waren jonge spelers die zeer goed trainden, heel serieus en op hoog niveau.”
Denk je niet dat die ietwat lakse aanpak zich ooit al tegen jou heeft gekeerd?
“Neen. Wat is dat trouwens, echte discipline? In het leger heerst er echte discipline. Daar werd je tegen de grond gegooid en moest je meteen weer rechtstaan. Je mag er zelfs niet zelf nadenken. Je moet gewoon doen wat men jou zegt dat je moet doen. Allemaal goed en wel, maar die aanpak gaan we toch niet in het voetbal invoeren?”
Sollied en het leger, was dat een goede combinatie?
“Ik ben daar anderhalf jaar heel gelukkig geweest. Ik ben als jongen in het leger gegaan en ik ben er als man van teruggekeerd. Ik heb er ook geleerd wat het leger jou in de eerste plaats moet zien bij te brengen: doden. Als een gewapende man op je afkomt, moet je weten hoe je je moet verdedigen…”
Muziek en motivatie
Michel Louwagie zegt dat hij bij je derde passage bij AA Gent niet dezelfde Sollied gezien heeft als bij de vorige twee passages.
“Dat is zijn mening. Hij heeft het recht om dat te denken maar ik ben niet verplicht om akkoord te gaan. Mijn motivatie en mijn manier van werken zijn al dertig jaar dezelfde. Daar heb ik prijzen mee gewonnen in vier landen. Als ik geen efficiënte methode zou hebben, zouden spelers van een zeer hoog niveau zoals Rivaldo en Yaya Touré, die ik bij Olympiacos heb gehad, mijn werk dan geapprecieerd hebben? Ik zeg vaak dat concrete feiten elk oordeel tenietdoen dat mensen van de buitenwacht kunnen hebben. Ik kan mindere dagen hebben, zoals elke trainer, maar ik weet dat mijn methode overal werkt.”
Naar het schijnt stond de muziek in jullie kleedkamer nog heel luid tot een kwartier voor de wedstrijd.
“Niet overdrijven, hé. Ja, er was muziek in de kleedkamer, maar die stond niet superhard en die werd een kwartier voor de opwarming afgezet. Tussen de muziek afzetten voor de opwarming en net voor het begin van de wedstrijd is er een verschil. Vraag aan voetballers wat ze willen voor een wedstrijd en er zullen er een heleboel ‘muziek’ antwoorden. Zo gaat dat in de topclubs ook, hoor. Muziek kan je in de juiste stemming brengen. Tal van atleten bereiden zich voor met muziek in de oren. Zowel in voetbal als in muziek heb je ritme nodig. Er zijn heel wat gemeenschappelijke punten tussen die twee activiteiten, en ik gebruik dus muziek in het voetbal.”
Michel Louwagie vindt wel nog steeds dat een gemotiveerde Sollied een absolute toptrainer is…
“Thank you very much.” ?
DOOR PIERRE DANVOYE
“Ik was voorbereid op mijn ontslag, maar dat betekent niet dat ik het ook eens ben met die beslissing.”
“Ik ben terug naar Gent gekomen om puur familiale redenen.”
“Zij die iets moeten doen, winnen nooit. Zij die willen slagen, kunnen winnen…”
