verdediger

Belg, geboren op 12 maart 1982 in Veurne. 1,84 meter – 75 kilo. Profiel: de Trendslezer.

Vincent Euvrard: “Ik vind mezelf een rustig en nuchter leiderstype. Geen volger. Ik ben een vlotte prater, maar geen hoogdravende flapuit. In een groep stel ik me niet constant prominent op. Tijdens de opleiding communicatiemanagement die ik volg, leerden we al over de soorten managersstijlen. Ik heb voeling met de manager die tussen zijn werknemers staat om te luisteren naar wat er leeft, maar die toch zijn verantwoordelijkheid niet ontloopt. Als beslissingen genomen moeten worden, treed ik op de voorgrond. Dat heb ik van mijn vader. Die voetbalde ook en was altijd kapitein. Yannick, mijn jongere broer, zal eerder anderen knopen laten doorhakken. Hij speelt bij zijn ploeg op de rechterflank, ik sta centraal achterin. Dat is geen toeval. Ik ben niet bang van belangrijke beslissingen. Fouten maak je sowieso. Dat geeft niet, iedereen doet het. Hoe je er daarna mee omgaat, dát telt. Leer je eruit, dan groei je. Een fout is soms het beste wat een mens kan overkomen. Angst hebben is veel gevaarlijker dan beslissingen nemen. Als je twijfelt en je teruggetrokken opstelt, trek je fouten aan.

“In mijn opvoeding stond hard werken voorop. Pa gaf me altijd een vrij hoog percentage mee naar school dat ik moest halen. Zijn motto was: doe iets met je mogelijkheden. Ik volgde Latijnse. Als ik een slecht rapport had, ging ik bang naar huis. Pa was strikt op dat vlak, een perfectionist. Ik nam dat over, zij het enkel op professioneel gebied.

“Na mijn vijfde middelbaar verhuisde ik naar de topsportschool van Meulebeke. Daar ging een oorlogje aan vooraf. In Meulebeke moest je heel je laatste graad in dezelfde richting zitten, maar ginder bestond geen Latijnse. Naar daar gaan betekende: mijn vijfde jaar overdoen. Dat was compleet overbodig. De directeur van de topsportschool raadde me de overstap dan ook af en pa was ertegen. Maar ik bleef zo voet bij stuk houden dat mijn ouders voelden dat ze me moesten laten gaan. Op de topsportschool boekte ik prima resultaten. Ik denk dat ma en pa toen veel respect voor me hebben gekregen. Ik liet hen voelen dat ik iets deed met de verantwoordelijkheid die ze me hadden gegeven. Ik zie nog zo het gezicht van mijn pa op het moment dat ik werd uitgeroepen tot beste leerling van het zesde jaar.

“Voortstuderen deed ik aanvankelijk niet. Maar toen ik bij United een beenbreuk opliep, besefte ik dat een voetbalcarrière snel afgelopen kan zijn. Daarom trok ik op mijn 23e toch terug naar school. Inmiddels staat mijn studie weer op stand-by. Ik blijf bij door marketingsites te volgen en door Trends te lezen, maar leg mezelf dat niet op als een verplichting. Ik focus graag op één ding waar ik het maximum wil uithalen.

“Als ik voor iets ga, zoals nu voor mijn voetbalcarrière, raak ik daar soms wel zo in verzeild dat mensen rond mij daar negatieve gevolgen van ondervinden. Mijn ma en mijn vriendin verwijten me dat weleens. Gelukkig betert het. Vroeger was ik nog meer een maniak. Toen had ik enkel mijn weg, van zijstraatjes was geen sprake. Nu wijk ik al eens af van mijn pad als dat de mensen rond mij gelukkiger kan maken.”

door kristof de ryck

“Een fout is soms het beste wat een mens kan overkomen.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content