Nederland – Italië: 3-0. De Oranjegekte is weer losgebarsten. Het was tot dusver de mooiste wedstrijd op het EK voetbal in de Alpenlanden. Voetbal blijft een uitzonderlijke sport. Het groepsgevoel, de saamhorigheid, het “één voor allen, allen voor één”, … dat alles maakt voetbal toch uniek. Allicht trekt dat jongeren aan om te beginnen voetballen. Het speelde alleszins mee voor mij toen ik als jeugdspeler voetbalde voor Cercle Brugge. De fierheid om deel uit te maken van zo’n collectief doet een voetballer boven zijn niveau uitstijgen. Door mijn gedrevenheid kon ik toch ook even proeven van het hoogste niveau, namelijk in de A-kern van Cercle.

Groepsgevoel, saamhorigheid, het “één voor allen, allen voor één”, … Het is niet iets wat je associeert met de Belgische nationale ploeg. Als er op de Heizel de jongste jaren nog eens supporterslegioenen opdagen, dan komen die om de tegenstanders van de Rode Duivels vocaal te ondersteunen. Dat zijn of haar ploeg verliest, zal een supporter niet doen afhaken. RFC Antwerp probeert nu al jaren tevergeefs opnieuw naar de eerste klasse te stijgen. Zonder succes, maar het neemt niet weg dat 12.000 supporters The Great Old kwamen aanmoedigen tijdens de eindronde. Uit clubliefde, nog zo’n emotie.

Waarom dan wel die complete desinteresse voor de Rode Duivels? Waarom is zo’n Oranjegevoel onmogelijk in dit landje? Ik denk dat sportjournalist Carl Huybrechts het treffend formuleerde in De Standaard van vorige week zaterdag: “Een echt nationaal gevoel zal bij ons pas ontstaan als ons land tot zijn normale proporties herleid is, als Vlaanderen een aparte entiteit is in Europa. Achter een Vlaamse en een Waalse ploeg kan je gaan staan, maar achter een allegaartje? Niemand weet waarom sommige spelers mogen meedoen: is het omdat ze goed zijn of spelen communautaire overwegingen mee? Laat ook daarom dit land ophouden te bestaan. Dat is het verschil tussen een staat en een natie. Wij zijn een echte staat.”

Huybrechts vertelt gewoon wat hij ziet. En wat Vincent Kompany al eerder meldde: “Ik ben misschien te lang afwezig geweest om de precieze problemen aan te kaarten, maar ik ben van mening dat de slechte resultaten er niet alleen zijn door een gebrek aan kwaliteit. Er is geen eenheid tussen Vlamingen en Walen. In de nationale ploeg is er een communautair probleem. We trekken niet aan hetzelfde zeel.” (Gazet van Antwerpen 15/8/2007). Tja, zegt men dan, maar Vlaanderen kan toch geen eigen na-tionaal voetbalelftal afvaardigen. Neen? En waarom niet? Wales, Engeland en Schotland zijn geen onafhankelijke staten en zij hebben wel een eigen nationaal elftal. Trouwens, als u nu denkt dat Vlaanderen met een roep naar een eigen nationale ploeg alleen zou staan in Europa, dan slaat – of liever: sjot – u de bal helemaal mis. In Catalonië en het Baskenland wordt de vraag naar eigen nationale voetbalploegen zeer breed gedragen door de bevolking.

Er bestaan officieuze nationale teams van Catalonië en Baskenland, die telkens door tienduizenden fans worden aangemoedigd. En als u dacht dat die officieuze teams opgevuld werden met wat amateurs, dan denkt u best snel iets anders. De jongste jaren traden onder meer volgende spelers aan uit de stal van FC Barcelona: Puyol, Belenguer, Xavi en Guardiola. Verder speelden ook mee: Fàbregas (Arsenal), Prieto (Real Sociedad), Mendieta (FC Middles-borough) en Etxeberria (Athletic Bilbao). Ook zij steunen de vraag naar erkenning voor Baskische en Catalaanse nationale voetbalploegen.

Mogen we zelf ook dromen van een Vlaams elftal op een volgende EK?

GINO DE CRAEMER, VLAAMS VOLKSVERTEGENWOORDIGER N-VA

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content