Barry Boubacar Copa is een held in het Waasland. De Beverse supporters droegen hem vier seizoenen lang op handen en bij buur Lokeren is hij voorlopig zelfs de minst gepasseerde doelman van de Jupiler League.
Onder de lat mag Copa (27) er dan een spectaculaire stijl op na houden, in interviews houdt hij het graag sober. Eigen lof stinkt tenslotte en dus is het pas na heel lang aandringen dat hij zijn persoonlijke aandeel in de nauwelijks te passeren Lokerse defensie wil erkennen. “Ik heb de voorbije wedstrijden misschien wel een paar goeie ballen gepakt, ja.” Straffere uitspraken wenst Copa daarover niet te doen. Wel prijst hij, zoals het hoort, vooral het collectieve werk van zijn teammaats. “Doelpunten voorkomen is een groepsopdracht. Ik vervul daarin mijn taak, zoals iedereen binnen het team dat doet. De samenwerking loopt momenteel goed, laat ons hopen dat het blijft duren.” Zelfs de wedstrijd in Anderlecht, waar Copa zich na een hele reeks uitstekende reddingen pas in de slotfase gewonnen gaf, ervaarde hij allerminst als een persoonlijke triomf. “Eerlijk waar, die reddingen hebben nergens toe geleid en dus was ik ontgoocheld. De sterke prestatie van het hele team heeft die avond geen resultaat opgeleverd.”
Toch wil Copa zijn verheerlijking van het collectief graag even onderbreken om de twee centrale verdedigers voor zijn neus in de bloemetjes te zetten : ” Olivier Doll, daar heb ik enorm veel respect voor. Hij is een buitengewone kapitein. En João Carlos, dat is natuurlijk een fantastische speler. Ik wist al van bij Beveren hoe goed hij was. Laat ons hopen dat hij het team de komende maanden evenveel kan bijbrengen als hij tot dusver deed.”
Een korte individuele lofzang, want vervolgens is het Lokerse groepsgevoel alweer aan de beurt : “We zijn een grote familie, een soort van broers eigenlijk. Er zijn geen vedetten. Het gaat niet om Boubacar Copa of om Patiyo Tambwe, neen, er is één grote groep. De verschillen in cultuur zijn groot, maar dat is een voordeel. Belgen, Afrikanen en Joegoslaven, allemaal kunnen we van elkaar leren. Voetbal is geen oorlog. Een stom voorbeeld : de Slavische spelers spreek ik aan met ‘brati’, hun woord voor ‘broer’. Je doet zoiets al lachend, maar het draagt bij tot een goeie sfeer.” Ivan Vukomanovic benadrukt de stelling van Copa even later door met een gespeeld misnoegde grimas het spelershome te verlaten. “Sorry, maar ik kan gewoon niet langer naar jouw praatjes luisteren.”
Ieder zijn bestemming
Door de goede sfeer en het uitstekende defensieve werk staat Lokeren mee in de subtop. Voor Copa is dat nochtans allerminst een verrassing. “Ik ben niet naar Lokeren gekomen om voor de zestiende plaats te spelen. De coach is uitstekend, eigenlijk is de hele omkadering van de club dat, dus het succes verrast me zeker niet.” De keuze voor een job in het Waasland was daarom weloverwogen, want er dienden zich in het tussenseizoen ook andere opties aan. Copa : “Ik kon tweede keeper worden in Auxerre, maar wat brengt dat me op ? Zo had ik wellicht mijn plaats onder de lat verloren bij de nationale ploeg. (zie kader) Ik ben zeker ambitieus, maar wil ook geen etappes overslaan. In België heb ik met AA Gent rond de tafel gezeten, maar dat is uiteindelijk op niks uitgedraaid. Zo gaat het soms in het voetbal. Misschien maak ik nog een transfer naar een grotere club, misschien niet. Ik bid elke dag tot God, niemand weet wat Hij nog voor mij in petto heeft. Als ik nu bij Lokeren zit, is het omdat Hij dat zo gewild heeft. Ieder zijn bestemming in het leven.”
Maar is het toch niet met een klein beetje afgunst dat hij zijn vroegere ploegmaats Arthur Boka, Emmanuel Ebouéen Yaya Touréin de Champions League ziet spelen ? Copa : “Absoluut niet. Wel integendeel, ik ben de eerste om de televisie aan te zetten. Dat ze dat hebben kunnen bereiken, chapeau ! Ik kan niet zeggen dat het me echt verbaast. We komen allemaal uit hetzelfde opleidingscentrum in Ivoorkust, al behoren zij wel tot een jongere generatie. Eigenlijk zijn het mijn kleine broertjes. Jaar na jaar heb ik ze progressie zien maken. Ik weet dus wat ze kunnen.”
Vier seizoenen geleden speelde Copa aan de zijde van al dat verzamelde talent zijn allereerste wedstrijden voor Beveren. Hij incasseerde in zijn eerste twee matchen meteen acht goals, eentje meer dus dan in tien wedstrijden met Sporting Lokeren. Copa herinnert zich zijn ongelukkige debuut nog goed, maar geeft aan dat hij ondertussen een andere doelman is geworden : “Ik was toen niet vertrouwd met de Belgische manier van voetballen, had ook veel kleine verdedigers en werd te vaak aan mijn lot overgelaten. Ik ben tevreden over het parcours dat ik sindsdien heb afgelegd als doelman, maar ben nog niet helemaal voldaan. Ik weet dat ik nog vooruitgang kan boeken. Ik denk vaak : ‘Als doelmannen als Daniel Zitka en Logan Bailly zo vaak de nul kunnen houden, waarom kan ik dat dan niet ?’ Thuis bekijk ik daarom videocassettes met wedstrijden van Anderlecht, precies om te kijken hoe Zitka speelt. Hoe stelt hij zich op, hoe anticipeert hij op bepaalde situaties ? Echt een hele goeie doelman.”
Supporter van Beveren
Toen Copa in het tussenseizoen wist dat hij voor Lokeren zou gaan spelen, wilde hij dat absoluut zelf aan de supporters van Beveren meedelen. Daarom riep hij inderhaast al zijn fans bij elkaar. “Ik wilde niet dat ze mijn vertrek in de kranten moesten lezen. Ik vertrok naar een club die min of meer een concurrent is, en dus wilde ik dat liever zelf zeggen. Ik heb altijd veel respect gekregen in Beveren en heb er de kans gehad om er met uitstekende coaches samen te werken. Vooral Edy De Bolle heeft me heel veel bijgebracht. Edy geloofde altijd in mij en praatte heel veel op mij in. Maar goed, de bladzijde Beveren is omgedraaid. Ik ben nu supporter van de ploeg geworden. In de mate van het mogelijke probeer ik hun wedstrijden bij te wonen. Ik hoop maar dat ze zich kunnen herpakken in de tweede klasse. Het is nu mijn taak om een goede ambassadeur van de club te zijn. De mensen van Beveren moeten straks fier zijn dat ik voor hun club heb gespeeld.” S
door jan-pieter de vlieger
