Komend seizoen voetbalt Peter Van der Heyden voor FSV Mainz 05 in de tweede Bundesliga. De komst van Felix Magath betekende voor hem het einde bij VfL Wolfsburg. Het was pijnlijk, maar nood-zakelijk. ‘Magath’, beseft hij, ‘was de man die ik moest tegenkomen in mijn leven.’

Het is met de glimlach van de grote dagen dat Peter Van der Heyden ons binnenlaat in zijn woning in De Klokke-Noord, de verkaveling waar voorheen het stadion van Club Brugge lag. Hij is bevrijd van angst en spanning.

“Nooit eerder voelde ik mij zo goed als nu”, zegt hij. “Dat laatste seizoen bij Wolfsburg is het belangrijkste uit mijn carrière geweest. Puur sportief was het echt wel een schijtjaar, maar voor mijn ontwikkeling op menselijk vlak waren er heel veel positieve zaken uit te halen. Het kan raar klinken voor een profvoetballer, maar godzijdank ben ik ook nog mens.

“Bovendien ben ik heel blij met de kans die Mainz mij met een contract van twee jaar plus optie biedt. Tenslotte voetbalde ik een jaar niet en word ik volgende maand 32. Ik ben ook twee jaar na elkaar het seizoen begonnen met een blessure. Desondanks speelde ik alle andere wedstrijden in de Bundesliga ( 43, nvdr).

“Mainz is een mooie club met een zeer trouwe aanhang. Ze bouwen een nieuw stadion en willen zo snel mogelijk promoveren. Ze wilden mij er echt bij, zowel de nieuwe trainer ( de Noor Jörn Andersen, nvdr) als de vertrekkende ( Jürgen Klopp, die naar Borussia Dortmund gaat, nvdr), vernam ik. Ondanks het feit dat ik bij Wolfsburg door omstandigheden mijn spel niet ten volle heb kunnen ontwikkelen, weten ze blijkbaar wel wie ik ben en hoe ik speel.

“Mijn gevoel zegt mij dat ik een stap terugzet om er twee vooruit te kunnen zetten. Tegelijkertijd heb ik ook iets van: ik heb voor mezelf nog wel iets goed te maken. Mocht ik op het einde van mijn carrière vijf jaar in de Bundesliga gespeeld hebben, dan zou ik daar heel blij mee zijn.”

Trainer, wablief?!

Wat is er fout gegaan tussen jou en Felix Magath?

Peter Van der Heyden: “Ik moet toegeven dat toen bekend raakte dat hij trainer zou worden, ik het gevoel kreeg dat het tijdperk Wolfsburg voor mij en veel anderen snel voorbij zou zijn. Daar kon ik mij natuurlijk in vergissen, maar die anderen zaten blijkbaar met hetzelfde gevoel ( lacht). In elk geval was de club op dat moment van plan om mijn contract te verlengen.

“Ondanks pijnlijke buikspierproblemen was ik blijven spelen tot in de voorlaatste match op Aken het behoud verzekerd was. De medische staf zei dat rusten zou volstaan om de blessure te helen. Omdat ik twee weken later nog evenveel pijn had, ben ik de mening van Lieven Maesschalck ( gereputeerde Belgische revalidatietherapeut, nvdr) gaan vragen. Hij zei dat het naar alle waarschijnlijkheid zou genezen met de juiste oefeningen. Toen de pijn na een week nog niet verminderd was, raakte ik almaar meer gestresseerd en ben ik naar een specialist in Berlijn gereden. Hij adviseerde een operatie. Op 22 juni ben ik geopereerd.

“Ondertussen had ik wel een heel goed gesprek gehad met Felix Magath. Hij vertelde mij dat hij mij nog had willen kopen toen hij Stuttgart trainde, hij wou dat ik bij hem zou spelen zoals ik dat toen bij Club Brugge deed. Ik zei: ‘Trainer, eindelijk een trainer van wie ik mag voetballen zoals ik het wil.’ Want ik had bij Wolfsburg ook al in de mandekking gestaan en van Klaus Augenthaler mocht ik als linksback dan weer de middenlijn niet over.

“Ik was zo tevreden, maar nadien kwam ik te weten dat die hele situatie met mijn buikspieren hem in het verkeerde keelgat was geschoten. Hij was ervan overtuigd dat ik het zo gepland had om zijn harde voorbereiding niet te moeten meemaken, hij was kwaad dat ik mij niet op het einde van het vorige seizoen had laten opereren. Toen was hij er nog niet en volgde ik het advies van de medische staf. Het verknoeide mijn hele jaar.

“Na zes weken stond ik weer op het veld. Ik kreeg nog een terugval van tien dagen, maar vanaf 22 augustus kon ik voluit met de groep trainen. Vanaf toen had ik het gevoel: nu begint zijn periode om mij te kloten zolang hij kan. Het is wel degelijk tot 31 mei geweest.

“Op een bepaald moment roept hij mij bij zich: ‘Peter, het is misschien beter om met de amateurs te trainen.’ Ik zeg: ‘Trainer, wablief?!’ ‘Ja,’ zegt hij, ‘wat moeten de mensen denken die rond het veld staan?’ Ik zeg: ‘Hoe bedoel je, trainer?’ ‘Ja,’ zegt hij, ‘je traint precies met de handrem op. Ik verwacht veel meer.’ Ik zeg: ‘Trainer, ik kom net uit blessure, ik heb nu die trainingen nodig om mezelf beter te maken.’ ‘Oké,’ zegt hij, ‘we zullen het proberen met individuele sprinttraining.’ Je moet weten dat je na een buikspieroperatie in het begin trager bent op de eerste meters. Die snedigheid is er niet meteen. Ik voelde geen belemmering, maar blijkbaar was ik trager. Ik had daar wel een beetje mijn twijfels bij, want ik was, vond ik, echt goed aan het trainen, hoor.

“Toen moest ik een week aan een stuk twee keer per dag anderhalf uur sprinten met de conditietrainer. Je moet ook weten dat die man revaliderende spelers zijn eigen opbouw niet mag geven, omdat Magath alleenheerser is op alle vlakken, en dat de dokters en de kinesitherapeuten zich ook zeer gedeisd houden uit schrik om ontslagen te worden.

“Magath liet ons op het oefenveld ooit in twee groepen drie kwartier aan een stuk diagonalen lopen, 85 na elkaar! De dag erna moest ik bij hem komen. Ik had te traag gelopen, vond hij. Ik zeg: ‘Trainer, hoe kan juist ik te traag gelopen hebben als ik de kop trok van de groep die als eerste aankwam?’ Dan zweeg hij en staarde hij voor zich uit, soms viel er dan een stilte van wel dertig seconden. Hij sprak zijn woorden en daar bleef het bij.

“Zo ging dat maar door, zo kan ik wel honderd voorbeelden geven.”

Het geld van Volkswagen

Halverwege november kreeg je dan toch een kans. Je mocht toen starten in de uitwedstrijd tegen Bayern München.

“Je bent blij en wil die kans sowieso grijpen, maar ik had daar een heel raar gevoel bij. Ik kan mij nog altijd niet van de indruk ontdoen dat het zo geprogrammeerd was. Veel anderen op de club zijn daar zelfs van overtuigd. In elk geval was het de moeilijkste wedstrijd van het seizoen en volgens mij speelden we niet in onze beste opstelling. De fout die ik bega bij de eerste goal van Bayern paste alleszins in zijn kraam, maar ik had het gevoel dat het anders ook wel definitief voorbij zou geweest zijn voor mij.

“Als je begint te trainen op 22 augustus en je mag voor het eerst meedoen op 17 november, dan weet je al lang dat je geen speler bent van wie hij wil dat je speelt. Had hij dat wel gewild, dan had hij mij al veel sneller in de ploeg gezet om mij naar een hoger niveau te krijgen.”

Wat maak je mee als je in zulke omstandigheden al meteen met balverlies aan de basis ligt van een tegendoelpunt?

“Dat is om door de grond te zakken. De bal wordt diep gespeeld, ik krijg hem in mijn voeten, wil hem breed leggen, Ribéry zit ertussen, bedient Klose en die scoort. Poenk-poenk-poenk. Verschrikkelijk. Dan besef je ook dat het volledig gedaan is.

“Bij de rust vroeg de trainer: ‘Peter, wil je stoppen?’ Ik zeg: ‘Natuurlijk niet.’ De tweede helft was beter. Als je er vijfenhalve maand uit bent geweest, is het de eerste helft pompen. Die benen moeten mee.

“Ach, ik wist al heel snel dat hij met mij een psychologisch spel speelde om mij langzaam maar zeker af te maken en dat ik die strijd nooit kon winnen, maar dat belette mij niet om hem toch altijd op een beleefde manier te zeggen wat ik ervan vond. Daar hield hij niet van, maar wat had ik te verliezen? Vanaf Nieuwjaar moest ik met de amateurs trainen en mocht ik nog amper wedstrijden spelen. Het was niet goed voor mijn motivatie, maar ik was blij dat ik uit de gevangenis was.

“Ik ben 31 jaar en het is de eerste trainer met wie het niet klikte. Hij is mijn type niet en blijkbaar ben ik dat ook niet voor hem. We passen gewoon niet samen. Voor mij ontbrak bij Magath het menselijke aspect. Niet voor mij alleen. Driekwart van de groep wil daar zo snel mogelijk weg.”

Felix Magath is in Duitsland nochtans een trainer van hoog aanzien.

“Ja, hij wordt er zo ongeveer aanzien als de beste trainer aller tijden, kreeg ik soms de indruk. Dat komt omdat hij resultaten haalt.”

Ook nu weer. Na twee jaar degradatievoetbal kwam Felix Magath en eindigde Wolfsburg als vijfde.

“Ja, ten koste van het geld van Volkswagen. Hij koopt de beste spelers, want hij is trainer-manager-sportdirecteur. Anders komt hij niet. Ondertussen gaf hij al meer dan 40 miljoen euro uit aan een heel nieuwe ploeg. Hij bouwt zijn eigen club.

“Als trainer viel hij mij zwaar tegen, hij traint bijvoorbeeld nooit tactisch. Maar ik vind hem wel een topmanager, want hij is staalhard in het kopen en het onderhandelen.”

Hoe was jouw afscheid bij Wolfsburg?

“De andere manager van de club had naar aanleiding van de thuiswedstrijd tegen Stuttgart iets georganiseerd voor mij en enkele anderen die vertrekken. Daar was ik wel blij mee. Ik kwam heel goed overeen met hem. Alle spelers die hij haalde, moeten weg van Magath, snap je?”

Dankjewel Felix Magath

Bij het begin van dit interview zei je dat het voorbije schijtjaar het belangrijkste uit jouw carrière is geweest voor jouw ontwikkeling als mens. In welke zin?

“Mijn drang naar meer, is enorm verminderd, omdat ik ondervond dat het belangrijkste in mijn leven het welzijn van mijn familie is.

“Voetbal is voor mij altijd alles geweest, nu is het dat niet meer. Dat komt omdat het zo kapot gemaakt is geweest dat het aan mijn gezin te danken is dat … niet dat ik er nog altijd ben, maar wel dat ik nog normaal kan functioneren. Daarom is dat echt het belangrijkste dat ik in mijn leven al geleerd heb.

“Wat nu primeert is het sociale aspect, de gezelligheid, de gezondheid van de kinderen. Mij alleen maar focussen op voetbal en altijd maar meer willen op alle vlakken, was niet goed voor mij. Ik wist dat daar vroeg of laat op de een of andere manier een einde aan gesteld zou worden. Magath is de persoon die ik daarvoor moest tegenkomen in mijn leven. Ik vond hem een zeer ambetante vent, maar juist zijn aanpak maakte er mij van bewust wat voor mij echt belangrijk is. Ik moet hem daarvoor bedanken.”

Hoe beleefde je dat proces?

“Moeilijk in het begin, omdat je dan compleet op Magath en de uitzichtloze situatie bent gefocust. Je voelt vernedering, woede, ongeloof en je kunt het niet tonen, dus ben je onmachtig. Die emoties moeten er eerst uit, pas dan kan je relativeren en alles op een rijtje zetten. Ik sliep ook niet. Als het goed gaat, ben ik al een denker, kan je je voorstellen wat het is als het zo slecht gaat? Het heeft tijd nodig.

” Annick praatte veel op mij in. Ze bood mij rust in deze woelige periode, ze hielp mij door dingen te relativeren en te tonen dat ons gezinsleven het belangrijkste is. Jade was toen nog niet geboren, maar Ty heeft er mij bovenop geholpen met zijn lach. Dat manneke lacht altijd en wat moet je meer hebben? Dan denk je: waar maak ik mij eigenlijk druk om, mijn kind blaakt van gezondheid? Als het eens niet blaakt van gezondheid weet je dat het belangrijkste is dat het wel blaakt van gezondheid. Als je dan je zoontje vastpakt en de tranen komen, dan laat je ze komen. Ik weet ook van waar ik kom: van innerlijke strijd, van alles van binnen te blokkeren en overal tegen te vechten. De emoties zaten heel diep, maar Ty bracht ze naar boven. Ik heb bij hem uitgehuild. Waarom niet? Als ouder is het mijn verantwoordelijkheid om de gezinssituatie niet te verpesten. Dus is het mijn plicht om wat ik meemaak hoe dan ook zo snel mogelijk te verwerken, zodat het geen reflectie kent op mijn gezin. Ty is mijn dokter, mijn therapeut geweest.

“Ik was nooit tevreden met wat ik had, nu ben ik dat wel. Nu is het niet meer zo dat alles moet wijken voor het voetbal. Ik ben er veel minder mee bezig, maar misschien zorgt die gemoedsrust er wel voor dat ik nog beter presteer.”

Wat met jouw fysieke gezondheid? Je werd al geopereerd aan de enkel, aan de knie, aan de adductoren en aan de buikspieren. Heb je niet het gevoel dat topsport jouw lichaam langzaam maar zeker aan het slopen is?

“Je lichaam wordt afgemat, dat is zeker, maar nu voel ik me goed. Hoe goed ik werkelijk ben, zal op het veld met Mainz moeten blijken. Mijn laatste seizoen bij Wolfsburg was eigenlijk het eerste dat ik geen last had van kleine fysieke ongemakken. Bijna twee jaar lang kon ik geen lange bal trappen van de pijn aan mijn linkerenkel. Nu voel ik mij vrij.”

Je hebt wel een heel seizoen niet meer op niveau gespeeld.

“Ik heb volgens mij wel een basis, maar ik moet trainen en wedstrijden spelen om dat gevoel terug te krijgen, fysiek en psychisch. Op dit moment is dat allemaal een beetje ver weg, maar ik heb er vertrouwen in dat het snel terugkomt.”

Wat kan er nog komen?

“Gelukkige jaren.”

Van bijvoorbeeld de Rode Duivels lig je niet meer wakker?

“Neen. Ik hoop er wel nog eens bij te zijn, maar ik zal niet spelen met het doel om in de nationale ploeg te geraken. Ik geloof erin, maar als ik nooit nog international word, zal ik niet ongelukkig zijn.

“Voor mij is dat een volledig nieuwe start in de sport. Ik ben erop gefocust, want ik wil nog wel, maar ik weet tegelijkertijd dat er andere dingen ook belangrijk zijn. Daarom had ik geen probleem om bij Mainz een contract te tekenen dat een stuk minder is dan dat bij Wolfsburg. Ik had maar één doelstelling: meer verdienen dan in België en dat is gelukt ( lacht). Ik verdien nu minder dan de voorbije drie jaar, so what? Het maakt mij niet ongelukkig. Dat is nu net het voordeel, de clou van heel het afgelopen seizoen: mocht ik dat vijf jaar geleden meegemaakt hebben, dan weet ik niet wat het resultaat geweest zou zijn.”

Heb je het gevoel dat je gestorven bent onder Felix Magath?

“Ja, fysiek, in trainingstermen, en psychologisch. Amai. Absoluut. Maar ik ben er beter uitgekomen, ik ben precies herboren ( lacht). Eindelijk heb ik innerlijke rust gevonden. Ik denk dat er mij nog maar weinig van slag kan brengen.” S

door christian vandenabeele – beeld michel gouverneur