Er zal dan wel een romantische ziel in mij schuilen, maar als ik overschouw wat er de voorbije twee decennia in het voetbal veranderd is, overvalt nostalgie me. Ooit was er immers een tijd…
Een tijd waarin alle voetballers met zwarte schoenen aantraden en geen enkele ploeg in een volledig zwarte uitrusting. Een tijd waarin de nationale bekerwinnaars (een beker kun je met enkel 0-0’s en penaltywinsten veroveren, het Russische Alania Vladikavkaz haalde zo de finale) niet in eenzelfde Europacup ingedeeld werden als de nummers twee, drie, vier, vijf of zes uit een liga (waarvoor je regelmatiger moet presteren). Een tijd waarin je niet midden in een seizoen in een Europabeker kon instromen (en hem winnen, zoals Porto in 2011 deed). Een tijd waarin je een landstitel of een Europabeker voor landskampioenen moest winnen om aan het kampioenenbal te mogen deelnemen – want de ‘Champions League’ is niet alleen geen ware liga, maar ook niet voorbehouden voor kampioenen: sinds niet-kampioenen in 1997 werden toegelaten, bereikte er veertien op de vijftien keer een de finale, waarvan zeven keer zelfs als winnaar. Een tijd waarin je niet bijna onvermijdelijk tig keer Barça-ManU, AC Milan-Bayern, Real Madrid-Lyon of Chelsea-Liverpool kreeg. Een tijd waarin de Europese topschutter nog gewoon degene was die de meeste goals in een Europese liga gemaakt had en waarin de ene competitie dus niet arbitrair hoger ingeschaald werd dan de andere.
Een tijd ook waarin Anderlecht de meeste van zijn competitiethuiswedstrijden op zaterdagavond om acht uur speelde en niet ’s zondags om halfdrie, zes uur of halfnegen, omdat één tv-zender dat interessanter vindt. Een tijd waarin er in de Belgische eerste klasse trouwens geen enkele wedstrijd na zondagnamiddag nog gespeeld werd en alle uitslagen dus keurig om kwart voor zes in ‘de nationale voetbaluitslagen’ op de radio kwamen. Een tijd waarin het eersteklassevoetbal niet op de VTM zat, die telkens op één arbitrair gekozen match voorbeschouwt met oude beelden, daarbij zeer haar best doend om alleen matchen uit 1994-2005 (toen VTM de rechten had) te tonen en bijna alleen matchen die het vroegere gesponsorde Club Brugge won. Een tijd waarin de RTBF nog geen verrassend onbelgicistische keuzes maakte door op zaterdagavond buitenlands voetbal vóór Belgisch voetbal op tv te tonen en op de radio confrontaties tussen Vlaamse ploegen links te laten liggen maar wel rechtstreekse flitsen van Franstalige lagereklassers te brengen. Een tijd waarin de volgers van het Belgische voetbal geen ondemocratisch ingevoerde en klassementswijzigende play-offs door de strot werden geduwd (Club Brugge had eigenlijk meer punten dan Gent in 2010, Anderlecht meer dan Standard in 2011, Gent meer dan Genk in 2012). Een tijd ook waarin er een billijke, gelijke afstand gold tussen winnen en gelijkspelen enerzijds, en gelijkspelen en verliezen anderzijds (het tweepuntensysteem).
Misschien past een citaat van Christoph Daum hierbij: “What kind of world are we living in?!”
Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be.
De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.
Jeroen Tanésy, Schiplaken
