Ze is de snelste vrouw op latten, olympisch kampioene afdaling en wereldrecordhoudster World Cuppunten. Maar tegen de mannen racen mag ze tot nader order niet.
tot nader order niet.
Ze mag altijd een verzoek indienen om de afdaling als forerunner te maken”, zo klonk het vorige week bij de internationale skifederatie FIS. Daarmee werd het verzoek van Lindsey Vonn om op 24 november deel te nemen aan de World Cupmanche voor mannen in Lake Louise afgewezen. Forerunner, een van de skiërs die vóór het officiële deelnemersveld de afdaling maken om de veiligheid en de zichtbaarheid op de piste te testen, meer zat er niet in. En daarmee moet de Amerikaanse skikampioene een van haar grote dromen nog wat langer opbergen. Die persoonlijke droom werd – hoewel dat niet Vonns bedoeling was – wel breed over de krantenpagina’s uitgesmeerd en daarmee kreeg het nieuwe skiseizoen alvast een flinke head start. De pers is wakker, de ski’s geslepen, de koebellen mogen klinken.
Recordjacht
Dat Lindsey Vonn precies Lake Louise had uitgekozen voor haar verzoek aan de FIS is geen toeval. De voorbije zeven jaar won ze de afdaling daar al acht keer en vorig seizoen zette ze er nog een hattrick neer: twee afdalingen en de super-G. Het is maar een van de reeks indrukwekkende cijfers en records achter haar naam. Ze is bijvoorbeeld een van de vijf vrouwen die ooit een wedstrijd wonnen in elke alpijnse discipline (afdaling, super-G, reuzenslalom, slalom en combiné). De World Cup afdaling won ze nu al vijf jaar op een rij, de World Cup super-G vier jaar en de World Cup combiné drie jaar. Maar ook in de slalom en de reuzenslalom, doorgaans voer voor specialisten, haalde ze al eens het eindpodium van de World Cup. In 2008, 2009, 2010 en 2012 waren die prestaties ook goed voor de overall World Cup, in 2011 moest ze de eindzege nipt aan haar Duitse leeftijdsgenote Maria Riesch laten. Overigens een apart duo die twee: ze kampen al van in de jeugdcategorieën tegen elkaar maar zijn toch goeie vriendinnen. Met ups en downs, dat wel – ze groeiden tenslotte bij de senioren uit tot de absolute top twee van de wereld – maar Vonn logeert geregeld bij het echtpaar Höfl-Riesch in hun thuishaven Garmisch en zelfs kerstavond brachten ze meermaals samen door. Toch wel bijzonder – we zien Serena Williams nog niet meteen de voeten onder tafel schuiven bij Maria Sjarapova.
Binnen die top twee is Vonn evenwel de onbetwiste nummer een. Ze domineert al jaren de snelheidsnummers bij de vrouwen. Het meest sprekende cijfer: Vonn behaalde al 53 overwinningen in World Cupwedstrijden. Daarmee moet ze alleen twee legendes laten voorgaan: de Oostenrijkse vedette van de jaren zeventig Annemarie Moser-Pröll (62 zeges) en de Zwitserse Vreni Schneider (55 zeges), die van de Winterspelen in Calgary ’88 tot die van Lillehammer ’94 iedereen naar huis skiede. En met haar 1980 World Cuppunten van vorig seizoen vestigde ze een wereldrecord bij de vrouwen. Dit seizoen wil ze zelfs door de magische grens van de 2000 punten breken, iets waar alleen nog maar een superman in is geslaagd: Hermann Maier, The Herminator.
In 2010 werd Vonn door NBC’s Universal Sports verkozen tot Atlete van het Decennium, de vrouwelijke evenknie dus van de winnaar bij de mannen, Usain Bolt.
Kort geheugen
Vonn werd op 18 oktober 1984 geboren in St. Paul (Minnesota) als Lindsey Caroline Kildow, maar nam na haar huwelijk met skiër Thomas Vonn in 2007 diens achternaam over. Dat zou binnenkort overigens weer kunnen omkeren, want eind 2011 ging het koppel uiteen en werd de echtscheidingsprocedure ingezet.
Van kleins af heeft Lindsey niets anders gekend dan skiën. Twee jaar is ze wanneer haar vader haar de latten onderbindt. Alan Lee Kildow was zelf skikampioen bij de junioren, maar moest al op zijn achttiende stoppen door een knieblessure. Zijn dochter moet zijn gemiste carrière invullen. Alan pusht Lindsey hard en stuurt haar als kind al naar een gereputeerde skiacademie.
Ski-DNA en -onderricht samen leveren topresultaten op. In 2002 maakt ze haar debuut op de Spelen in Salt Lake City, een jaar later wordt ze vicewereldkampioene bij de junioren. En toch ontbreekt er iets bij het zuiver op talent skiënde meisje. Wat dat ‘iets’ is, daar komt ze nog datzelfde jaar achter. Wanneer ze op bezoek gaat bij haar skimaatje Julia Mancuso in California, neemt Julia’s vader de beide vriendinnen mee op een fietstocht. Lindsey, weinig vertrouwd met de fiets maar vooral in lamentabele conditie, wordt er tot haar grote schaamte keer op keer afgereden door de Mancuso’s. Ze beseft meteen dat ze anders en harder zal moeten trainen om de absolute top te halen.
Het harde werk loont: in januari 2004 staat Vonn voor het eerst op het podium bij een World Cupmanche: ze wordt derde op de afdaling in Cortina d’Ampezzo. Diezelfde winter skiet ze nog vijf podiumplaatsen bij elkaar. In december 2004 haalt ze een eerste zege, niet toevallig in Lake Louise.
En de rest is geschiedenis… zegt men dan al te makkelijk. Maar in de sport krijg je niks cadeau, zeker niet in het skiën. Geregeld wordt Vonn in die beginjaren teruggeslagen. Zoals op haar eerste wereldkampioenschap in 2005. Na ‘slechts’ ereplaatsen in drie disciplines haalt ze het einde niet in de reuzenslalom. Ze wijt het aan het plots opduiken van haar vader net voor de wedstrijd, de relatie tussen beiden is gespannen.
En dan zijn er – onvermijdelijk in het alpijns skiën – nog de valpartijen en bijhorende blessures. En het telkens opnieuw op de latten gaan staan. “Als je afdalingen skiet, kun je maar beter een kort geheugen hebben”, zegt ze daarover. “Soms val je erg hard, soms wat minder. Maar angst heb ik nooit, ik vind het veel te fijn om met 130 per uur van een sneeuwhelling te sjezen.” Ze voegde al meermaals de daad bij het woord. In januari 2010, met de Spelen van Vancouver in zicht (waar ze goud zou winnen op de afdaling en brons in de super-G), won ze zelfs drie races met haar arm in een brace na een crash in december… Van wat inhouden was geen sprake. Dat kan inderdaad alleen aan een geheugenfout gelegen hebben, want haar vorige Spelen (Turijn 2006) gingen de mist in door een val op training. Ondanks een zwaar gekneusde heup en haast ondraaglijke pijn ging ze toen twee dagen later toch van start in de olympische afdaling. Ze werd achtste, maar verdiende door haar grinta wel de prestigieuze Amerikaanse Olympic Spirit Award.
Koeien kweken
De winnaar van die Award wordt verkozen door collega’s, oud-olympiërs en fans. Verdiend was die trofee natuurlijk, maar om de populariteit van de blonde skiester kun je ook niet heen. Ze heeft niet alleen haar looks mee (die mooi tot hun recht kwamen in onder meer een fotoshoot voor Sports Illustrated), ze is ook het spreekwoordelijke zonnetje in huis: goedlachs, vriendelijk en begaan met de fans. Daar besteedt ze extra aandacht aan, ze herinnert zich zelf nog goed een gebeurtenis toen ze negen was. Twee van haar idolen uit het US Ski Team zouden handtekeningen komen uitdelen in St. Paul. Op zaterdag haar grote voorbeeld Picabo Street. “Blijf je dromen najagen”, zei die en Lindsey was ondersteboven van die aanmoedigende woorden. Maar een dag later kwam haar ander idool – van wie ze de naam niet wil noemen – en die had op het einde van de signeersessie geen zin meer en stuurde Lindsey wandelen. Het meisje was ontdaan en moest door haar ouders getroost worden. “Dat moment is me mijn hele leven bijgebleven”, zegt ze.
Zelf tracht ze nu steeds wat tijd vrij te maken voor de fans, zelfs als ze moe is of er geen zin in heeft. “Natuurlijk gaat het me niet altijd even goed af, maar het is gemakkelijker en prettiger om je positief op te stellen dan negatief. Voor mij werkt dat.” En zo bezorgde ze een zestienjarige de avond van zijn leven. Parker, zoals de jongen heette, vroeg haar in het restaurant van de skiacademie beleefd maar enigszins stoutmoedig of ze de komende vrijdag niet zijn date wou zijn op de homecoming, het studentenbal. De vraag was zo ontwapenend dat ze ja zei en dus stond ze op vrijdag te dansen en plezier te maken op een bal dat ze in haar eigen studententijd had gemist omdat ze moest reizen en skiën.
Of nog zo’n verhaal. In 2005 won ze in Val d’Isère en kreeg ze als promotiestunt een koe cadeau, die ze na de ceremonie verondersteld werd om te ruilen voor een cheque. Maar Vonn wou de cheque niet, ze wilde de koe houden! Hoewel de organisatoren enigszins onthutst waren, kreeg Vonn haar koe. Ze noemde het dier Olympe en stalde haar in Kirchberg. Ondertussen heeft Olympe al enkele kalveren gekregen, en die op hun beurt ook weer. “Ik kweek koe na koe”, lacht Vonn. “Het lijkt wel of ik een fokkerij begonnen ben.” Sindsdien krijgt ze voortdurend vragen over de koeien en groeit haar populariteit in de Alpenlanden.
Ondertussen is Lindsey Vonn 28 (“Ik ben niet meer de jongste…”) en denkt ze stilaan na over het einde van haar carrière. Voor iemand die nooit wat anders heeft gekend dan skiën, wordt dat een zware dobber. Misschien kan ze gaan acteren, werd al eens gesuggereerd. Ze speelde in enkele reclamespotjes en mocht ook al een gastoptreden maken in haar favoriete tv-serie Law & Order. Maar eerst wil ze nog wat skiambities waarmaken. Zoals: eens deelnemen aan een mannenwedstrijd. Of de afdaling van Kitzbühel doen, die alleen op de kalender van de mannen staat en als zwaarste en gevaarlijkste ter wereld geldt. Ja, dat wil ze weleens proberen, “maar pas op het einde van mijn carrière, wanneer ik me geen zorgen moet maken om blessures. En dat zal niet voor 2015 zijn.”
DOOR PETER MANGELSCHOTS – BEELDEN: RED BULL IMAGES
Ze bezorgde een zestienjarige jongen de avond van zijn leven.
Lindsey Vonn domineert al jaren de snelheidsnummers bij de vrouwen.
