Ze noemen hem ‘een verleider’, maar ook ‘eerlijk als goud’. Hij heet ‘veeleisend’ te zijn, maar hij zorgt ook voor ‘een ontspannen sfeer’ in de kleedkamer. Hij heeft ‘het hart op de tong’ en is vooral ‘een joviaal persoon’. Wie is die man die in Charleroi door bijna iedereen op handen gedragen wordt?

Om te begrijpen wie Felice Mazzu is, moet je op zoek gaan naar zijn roots. Die liggen in Calabrië, de armste regio van Italië, in de verzengende en droge zuidwestelijke punt van de Laars. Calabrië was een belangrijk centrum van de Griekse beschaving en maakte later deel uit van het Romeinse Rijk om na de val hiervan onder de heerschappij van eerst het Byzantijnse Rijk en daarna de Noormannen terecht te komen. Kortom, Calabrië kende een botsing tussen verschillende culturen.

Pasquale en Anna Mazzu, de ouders van de huidige trainer van Charleroi, zijn afkomstig van de provincie Reggio Calabria, meer bepaald van Scido, een kleine gemeente met amper een duizendtal inwoners, en het iets grotere middeleeuwse dorp Gerace. In hun zoektocht naar professioneel en financieel geluk verhuisden ze naar België om er in de steenkoolmijnen te gaan werken. Die moed en volharding kenmerken de familie Mazzu. De drie kinderen – Antonino, professor filosofie aan de ULB (Université Libre de Bruxelles), Pasqualina, verantwoordelijk voor de kwaliteitscontrole bij een groot farmaceutisch bedrijf, en Felice, de nieuwe ‘koning’ van Sporting Charleroi – werden geboren in de schaduw van de mijnterrils.

Vastberaden

Hoe zit de succescoach van de Zebra’s in elkaar? We vroegen het aan de mensen die hem het best kennen. “Feli is altijd degene geweest die mij beschermde en met wie ik heel veel gemeen heb”, zegt zijn vijf jaar jongere zus Pasqualina. “Wij hebben het hart op de tong, terwijl het in ons gezin nochtans niet gebruikelijk was om over onze gevoelens te praten. Mijn vader vond het bijvoorbeeld absoluut niet nodig om met lieve woordjes te gooien. Hij deed het dan ook zelden. Feli en ik zitten anders in elkaar, we zijn veel extraverter. Mijn broer kan het niet verstoppen als hij boos is en je ziet het ook meteen aan zijn gezicht als hij zich gelukkig voelt. Hij is een warm persoon voor wie familie het allerbelangrijkste is in het leven.”

Antonino, wiens negentienjarige zoon musicus is, wijst op de moeilijkheden die hun ouders ondervonden toen ze zich in België vestigden. “Je moet de dingen zeggen zoals ze zijn: toen ze hier aankwamen in 1951 sprak mijn vader geen woord Frans, hij kon nauwelijks lezen of schrijven. Als hij nu zijn familienaam hoort op televisie of wanneer hij in de supermarkt is, dan beschouwt hij dat als een overwinning.”

Van zijn broer Felice bewondert Antonino vooral diens vastberadenheid. “Al heel snel wist hij wat hij wilde in zijn leven. We speelden samen voetbal in dezelfde wijk, maar voor mij was het maar een bezigheid als een andere, voor Felice echter… Vader kwam zelden kijken. Alleen als we op Daring voetbalden, zagen we hem. Dat veld lag immers op enkele passen van ons huis. Felice was anders dan de jongens met wie hij voetbalde. Hij had een heel analytische blik op het spel. Zonder het te weten bereidde hij toen al zijn toekomstige roeping voor. Hij dacht altijd na voor hij een actie ondernam.”

Dat de drie kinderen van het gezin allen een geslaagde professionele carrière uitbouwden, kan geen toeval meer zijn, meent Antonino. “Ik heb me die vraag al vaak gesteld en dan zeg ik inderdaad: drie op drie, cela ne peut pas être un hasard. We zijn alle drie goed terechtgekomen. Iets heeft ons vooruit gestuwd, denk ik. Misschien was het wel om de vernederende momenten uit te wissen die onze ouders meemaakten toen ze pas in België woonden. We hebben respect en zelfs bewondering afgedwongen voor hén.”

Toekomstig topcoach

De voetballoopbaan van Felice Mazzu is eenvoudig samen te vatten. Lange tijd voetbalde hij bij de jeugd van Charleroi, tot het moment dat hij begreep dat hij het nooit tot profvoetballer zou schoppen. Vanaf toen speelde hij enkel nog voor het plezier. “Ik zat heel vaak op de bank en niemand gaf me uitleg waarom”, zegt hij er zelf over. “Dat frustreerde me mateloos. Toen al dacht ik: als ik ooit trainer word, dan zal ik me voor alle spelers van mijn ploeg interesseren. Zowel mijn kapitein als de vijfentwintigste speler verdient aandacht. Nooit iemand laten vallen is een belangrijk principe voor mij.”

Vriendschap geven, zich diep hechten aan mensen, het karakteriseert hem en onderscheidt hem van veel andere trainers. “De zaak van die gelekte sms’jes (tussen Mazzu en zijn agent Axel Lawarée en spelersmakelaar Alain De Nil in verband met vermeende interesse van/voor Standard, nvdr) heeft voor mij zijn trouw niet geschaad, wel integendeel”, zegt Jean-Paul Godeau. Begin jaren negentig was Godeau net als Mazzu jeugdtrainer bij Nijvel en sindsdien zijn beiden goed bevriend. “Zijn liefde voor Charleroi is onvoorwaardelijk. Hij ging niet naar Standard, hoewel hij een toekomstige topcoach is. Toen hij White Star Woluwe trainde, bleef hij ook al vastberaden op post omdat hij een uitstekende relatie had met zijn spelers en omdat hij er echt in geloofde dat hij met die groep naar eerste klasse kon promoveren. Drie maanden later ging WSW in vereffening. Zijn vriendelijkheid en trouw hebben hem toen een slechte dienst bewezen.”

Na zijn periode bij Nijvel kwam Felice Mazzu terecht bij zijn mentor Jacques Urbain in Marchienne, maar echt gelanceerd geraakte hij pas bij het Waals-Brabantse RCS Brainois. Jean-Louis Donnay, voormalig gewaardeerd sportjournalist bij Le Soir, was er in die tijd voorzitter. “Ik heb hem binnengehaald met een duidelijke missie: de jeugdspelers uit ons vormingscenter laten ontluiken”, vertelt Donnay. “Ons sportief ideaal – elf jonge topspelers opstellen – was een utopie, maar Felice deed het wel fantastisch. Uiteindelijk speelden we met zeven op de elf spelers die uit onze eigen jeugdopleiding kwamen. Volgens mij was wat Felice Mazzu realiseerde uniek op dat niveau. RCS Brainois speelde op dat moment in eerste provinciale.”

Donnay is bijzonder trots dat RCS Brainois de echte start van de carrière van Felice Mazzu was. “Het is zijn enorme verdienste dat hij zich telkens toegewijd inzette en geduldig werkte tot zijn kans kwam. Ik heb altijd geweten dat hij een uitzonderlijke gave bezat, maar vandaar naar revelatie van het trainersgild in de hoogste klasse is een grote stap. Voor een clubbestuurder was het niet altijd gemakkelijk om met hem te werken. Hij was erg ambitieus en dus ook erg veeleisend. Hij wist precies waar hij naartoe wilde en hoe hij dat doel wou bereiken. Niemand moest het wagen om zijn spelers aan te vallen, hij was de eerste om hen te verdedigen. In mijn carrière heb ik nooit een trainer gekend die zo’n hechte groep kon smeden.”

George Clooney

Zijn jeugdvrienden herinneren zich Felice Mazzu als een goede leerling, een brave jongen die nooit herrie schopte. Een verleider ook. Het hoeft niet te verbazen dat hij bij de clubs in en rond de hoofdstad de bijnaam George Clooney kreeg met zijn zwarte haren altijd netjes in de plooi. Tiziano Antenucci getuigt: “Felice en ik groeiden op in dezelfde wijk in het noorden van Charleroi en we liepen allebei school in het atheneum van Gilly. In plaats van de bus te nemen, gingen we te voet naar school. Dat gaf ons meer tijd om te babbelen, vooral over voetbal. Felice was ook getuige bij mijn huwelijk. Hij is het type vriend dat je, zelfs als je elkaar een jaar niet gezien hebt, bijzonder hartelijk begroet of ontvangt wanneer je elkaar weer tegen het lijf loopt. Ik ben echt blij dat het hem zo voor de wind gaat. Zoals ik hem ken, is hij nog het meest trots omdat hij zijn ouders gelukkig maakt. Zijn succes in het voetbal en zijn erkenning in de stad vormen zijn manier om zijn ouders te bedanken voor alles wat ze hem gegeven hebben.”

Bij de familie Mazzu kwam je niet buiten zonder je buik vol te eten, weet Felice’s vriend Eddy Vanderlinden: “Als we langskwamen, zette zijn mama meteen een bord antipasta voor onze neus. Daarna schotelde ze ons een heerlijke lasagne voor waarmee we al ruimschoots voldoende gegeten hadden. We mochten echter niet vertrekken alvorens nog een hapje kalfsvlees alla Milanese te proeven. (lacht) Ik heb me altijd geweldig thuis gevoeld bij die mensen.”

Vanderlinden en Mazzu volgden samen de opleiding tot leerkracht lichamelijke opvoeding. “En we deden tegelijkertijd onze legerdienst. Felice trok daarvoor naar het Duitse Wenden, in de buurt van Keulen. Gelukkig maakten we allebei deel uit van de sportploeg, waardoor we nog geregeld afspraken.”

Persoonlijk drama

Felice Mazzu kreeg in zijn leven ook een persoonlijk drama te verwerken. Samen met zijn vrouw Julia verloor hij ooit hun pasgeboren baby. De tijd en de geboorte van hun twee kinderen Nando en Luna hebben de pijn wat weten te verzachten, maar het blijft uiteraard een wonde die nooit helemaal zal helen.

Miro Linari, getuige bij het huwelijk van Felice en Julia, was Mazzu’s assistent bij RSC Brainois. “Felice regeerde als trainer altijd met zachte hand, maar dat neemt niet weg dat hij extreem ambitieus was. Gezond ambitieus dan. Sommige mensen gaan over lijken om hun doel te bereiken, maar zo zit Felice niet in elkaar. Hij is eerlijk als goud.” Net als Jean-Paul Godeau komt ook Linari even terug op sms-gate. “Felice heeft het niet verdiend om al die merde over zich heen te krijgen. De supporters van Charleroi beseffen dat en steunen hem voor honderd procent. Ik ben er ook van overtuigd dat hij er sterker zal uitkomen.”

Linari kent Mazzu al jaren en dat geldt zeker voor Laurent Gall, die zich in 1982 net als Mazzu inschreef in een cursus voor speelpleinmonitoren. “Felice speelde op dat moment bij de provinciale scholieren van Sporting Charleroi en ik in dezelfde categorie bij RACS Couillet, maar voetbal was niet het enige wat ons bond. We gingen vaak samen naar studentenfeestjes en nu vieren we al meer dan twintig jaar lang samen oudejaarsavond met een groep vrienden. Ondanks zijn succes blijft hij bescheiden en toegankelijk. Door hard te werken slaagde hij bij Charleroi en volgens mij heeft hij zijn top als trainer nog lang niet bereikt.”

Dat gelooft ook Mazzu’s zus Pasqualina, die besluit: “Wanneer hij ooit aan de slag gaat in het buitenland of als coach van een topclub in België, zal niemand vergeten wat hij verwezenlijkt heeft bij Charleroi. Feli zal nooit vergeten waar hij vandaan komt. Hij beseft welke opofferingen onze ouders zich hebben getroost. Mijn vader stuurde geld op naar zijn familie in Italië opdat ze zou rondkomen. Voor ons, arbeiderskinderen, was succes niet vanzelfsprekend. Daarom schatten we het zo naar waarde.”

DOOR DAVID DUPONT

“Als hij ooit aan de slag gaat in het buitenland of bij een Belgische topclub, zal niemand vergeten wat hij verwezenlijkt heeft bij Charleroi.” Pasqualina Mazzu