Onze Man in Japan kreeg de wenk om er zich een vrouw te zoeken en gewoon te blijven. Humor, dacht hij, grabbelde zijn spullen bij elkaar en vertrok.
Maandag 24 juni
In het vakje onder het nachttafeltje op de hotelkamer ligt geen bijbel, maar een dik boek met spreuken van Boeddha. Zuid-Korea is geen fanatiek religieus land. Eén op twee Koreanen noemde zich in 1995 gelovig. Daarvan hing bijna de helft het Boeddhisme aan, terwijl de andere helft katholiek (13 procent) dan wel protestant (39 procent) was. De samenleving stoelt op de principes van de oude Chinese wijsgeer Confucius, die de menselijke verhoudingen onderling regelen (waardoor bijvoorbeeld ouderen traditioneel meer aanzien genieten, ook in de sport) en de nadruk leggen op opleiding en onderwijs. Ook de christelijke aanwezigheid valt op. Door het raam van Hotel Samjung in hartje Seoel zie je vier kerktorens aan de voorkant, evenveel aan de achterkant. Niet dat men er in de kerken trouwt. Daarvoor dienen de talloze, vaak kitscherige Wedding Halls die overal in de steden neergepoot zijn en waar vooral op zondag heel wat beweging is.
Heel wat beweging is er ook op de laatste training van Zuid-Korea. Massahysterie. Een gekkenhuis, schudt perschef Jan Roels het hoofd. Geniy Toulegenov, hoofdredacteur van Pro Sport uit Kazachstan, heeft een filmcamera mee. Om stiekem de training van Guus Hiddink te filmen. Die wordt, zo zegt hij trots, straks op de nationale zender getoond om kinderen de Westerse aanpak bij te brengen. Hij deed het al eens met een training van Hiddink bij Real Madrid, wat één van de meest gewaardeerde programma’s opleverde.
Ook heel wat beweging aan restaurant 24uur, dat de klok rond het meest verse rundsvlees in Seoel serveert. Op zondagavond hing er een enorm spandoek Welcome Mr.Hiddink. Vanavond blijkt waarom : na de terugkeer uit Gwangju, waar Zuid-Korea één dag eerder Spanje klopte, is de hele selectie hier komen aanschuiven. De trotse manager toont de foto’s die hij zal inkaderen tussen de andere beroemdheden die de muren sieren omdat ze hier ooit waren. “Iedereen die iets betekent, komt naar hier”, zegt hij trots. Dat klopt.
Dinsdag 25 juni
Op de trappen naar het metrostation aan het COEX-centrum, het kloppend hart van modern Seoel, organiseren bevallige dames een petitie om Guus Hiddink het Koreaanse equivalent van het ridderschap te bezorgen. De bladen op posterformaat worden snel volgepend. In de boekenzaak springt de stapel recente boeken over management in het oog. Hij bevat drie recente werken over Hiddink Leadership, een nieuw begrip in modern Koreaans management.
Wie niet in het rood gekleed loopt in Seoel, valt op. En iedereen lacht. Voetbal is een machtig iets. Talloze Koreanen namen of kregen een dag vrij, nu al staat vast dat ongeacht het resultaat van vanavond 1 juli een nationale feestdag wordt. Opmerkelijk, in een land waar iedereen op zaterdagochtend normaal werkt of school loopt.
Liefst zeven miljoen mensen verzamelen zich over heel het land rond reuzenschermen voor de wedstrijd Zuid-Korea-Duitsland. De metro naar het stadion zit stampvol, opvallend veel ouders met kinderen, helemaal in het rood. Rond het stadion zijn één miljoen mensen verzameld, maar ook na de nederlaag valt er geen incident te noteren. Koreanen willen op de foto met een paar Duitsers. Met vlaggen uit de autoramen rijden ze toeterend door het centrum. Zuid-Korea heeft vandaag verloren, maar de afgelopen weken veel gewonnen. Zelfvertrouwen, bijvoorbeeld, wat handig is in de rivaliteit met Japan en een opsteker temidden de corruptieschandalen die de actualiteit beheersen.
Woensdag 26 juni
Eoghan Sweeney is een Ier die al vier jaar in Zuid-Korea leeft. Sinds een paar jaar is hij chief football writer voor de Korea Times, naast de Korea Herald de enige Engelstalige krant in dit land. Een paar jaar geleden belde Sweeney als misnoegd lezer de krant op met de vraag waarom er op de sportpagina’s geen aandacht was voor het voetbal. Omdat de krant niemand had die de materie beheerste, luidde het antwoord. Toen Sweeney voorstelde in die lacune te voorzien, was daar geen geld voor. Toen het WK er aan kwam, werd plots veel mogelijk. Door het onverwachte succes van Zuid-Korea moet Sweeney nu bijna in zijn eentje de krant volschrijven, met een acuut slaapgebrek tot gevolg.
Op de afsluitende persconferentie van de Duitsers is hij daarom niet aanwezig. Overigens zijn de veiligheidsmaatregelen in en rond het Sheraton Walker Hill Hotel, waar de Duitsers logeren, meer dan afdoend. Als twee verdwaalde journalisten – een Belg en een Brit – hun weg zoeken naar de persconferentie en door een Engelsonkundige hostess naar boven worden gewezen, worden ze tegengehouden door gewapende politiemannen. Die vinden hun namen niet terug op het korte lijstje van vijf bezoekers die door de wegversperring mogen. Vriendelijk worden beide heren gesommeerd plaats te nemen in de limousine die beneden speler Marco Bode zal oppikken.
Vriendelijk is, samen met behulpzaam, het woord dat het hele verblijf in Zuid-Korea het best samenvat. Humor ontbreekt niet. Bij het vertrekt snapt de jonge hotelbediende niet waarom de journalist per se de tas met daarin zijn draagbare computer zelf wil vasthouden. Het argument : “Wat als het ding kapot gaat en er niet meer te werken valt hier ?”, countert hij gevat : “Dan zoek je een aardige Koreaanse vrouw en blijf je toch gewoon hier.”
Donderdag 27/vrijdag 28 juni
Net op tijd om na de vlucht van Seoel naar Japan de laatste trein van Tokio naar Yokohama (één uur verderop) te halen. Die zit ook op dit late uur vol uitgebluste en slapende kantoorbedienden in maatpak. De meesten zullen zeven uur later alweer terug naar hun werk gaan. Paul is een jonge kok uit Singapore, die volgende lente met de rugzak Oost-Europa wil bezoeken. Tijdens zijn vakantie komt hij zijn Japanse vrouw bezoeken die hier leeft. Hij maakt zich zorgen, want hij beloofde haar dat hij er voor middernacht zou zijn. Dat lukt niet. “Mijn vrouw is als de Japanse treinen : ontzettend stipt.”
In de metro is het bij de ticketautomaten gokken welke toets ingedrukt hoort te worden, maar geen nood : wie te weinig betaalde, kan dat in het station van aankomst corrigeren aan automaten die het verschil aangeven tussen de betaalde en de reële prijs. Ook de meeste Japanners nemen op goed gevoel een ticket en betalen achteraf het verschil, alsof het de doodnormaalste zaak van de wereld is.
Zaterdag 29/zondag 30 juni
Het regenseizoen is begonnen. Daardoor gaat havenstad Yokohama met zijn 3,4 miljoen inwoners nog meer op de betere wijken van Londen lijken. Auto’s rijden links op de smalle maar goed onderhouden wegen, bedienden in smetteloze maatpakken bepalen het straatbeeld, de grasperkjes liggen er kort geknipt bij. Hotels bieden plastic paraplu’s aan om de aanhoudende regen te trotseren.
Honger moet een mens hier niet lijden : Chinatown is een stad in de stad en één groot restaurant. Keuze zat ook aan Franse ontbijthuizen, trendy Italiaanse eetplaatsjes, zelfs een Grieks, Spaans, Russisch en Deens restaurant. In weerwil van de reputatie duur te zijn, zijn die zaken best betaalbaar. Zelfs de Italiaanse collega’s vinden de linguine en lasagne zo lekker als thuis. Bij het afrekenen blijkt waarom : de kok is een echte Napolitaan.
Wel valt op hoe het WK in Japan, anders dan in Zuid-Korea, naar de achtergrond is weggegleden. In het grootwarenhuis staan de WK-merchandisingproducten in de aanbieding. Er hangt een bordje boven : min 50 procent. Op de voorpagina van de Engelstalige Daily Yomiuri en de Japan Times staat er geen voetbal meer. Het vijf pagina’s dikke sportkatern van de Yomiuri opent zoals voorheen met baseball – voetbal volgt pas op de pagina’s vier en vijf. Ook op de ontbijttelevisie geen voetbalitems meer. Reuzenschermen, in Korea een trend, zijn hier door het organisatiecomité Jawoc verboden. Men is er bang voor samenscholingen, overlast en incidenten. Ook tv-winkels kregen daarom het verbod opgelegd om in hun etalage de voetbalwedstrijden te tonen.
Afgezien daarvan ook hier, net als in Korea, geen onvertogen woord over de organisatie. Het eerste WK in Azië verliep vlekkeloos, zonder incidenten en op een paar grimmige reacties van slechte verliezers na met de glimlach. Wel wordt het na dit WK allicht wennen aan een straatbeeld zonder extra politiebewaking en hotels waar je niet eerst langs de metaaldetector moet.
door Geert Foutré
