Twee punten op twaalf in thuiswedstrijden tegen OH Leuven, STVV, Eupen en KV Oostende: als Union naast de titel grijpt, dan zal het door die matchen zijn waarin het niet bij machte bleek stugge defensies te ontmantelen. Geen neutrale voetballiefhebber in dit land anderzijds die de Brusselse club het kampioenschap niet zou gunnen. Union bracht kleur in de competitie, met fris en herkenbaar spel en het ademt een authentieke voetbalsfeer uit. Het Dudenpark is een haard van gezelligheid, een nostalgische arena vol weemoed. Zo hoort het te zijn. En het steekt schril af tegen de hier en daar opborrelende onvrede van supporters die op een gegeven moment tot een kwaal leek uit te groeien.
Antwerp dreigt zichzelf voorbij te lopen.
Maar juist dit stadion is een probleem voor Union als het straks Europees voetbal zou spelen. Dan moet er uitgeweken worden. België blijft qua voetbalinfrastructuur een onderontwikkeld land. Plannen over nieuwe stadions zijn er overal genoeg, maar ze blijven steken in besluiteloosheid en verzanden in vertragingsmanoeuvres. Club Brugge ontvouwde in … januari 2007 op een persconferentie voor het eerst zijn plannen voor een nieuwe arena, inmiddels hoor je er amper nog iets over. Niet alleen Club Brugge wordt daardoor in zijn expansie geremd. Ook andere verenigingen. Zoals Union, dat ook droomt van een nieuwe locatie. Intussen kan het amper sponsors ontvangen en is het niet in staat om zijn commerciële mogelijkheden te exploiteren.
Straks treedt deze competitie in een beslissende fase. De coronapandemie hing als een ballast over dit kampioenschap en verplichtte de clubs anders te denken. Maar corona toonde vooral dat er nood is aan interactie met de fans, met de aanhangers die voor sfeer zorgen en zich in het stadion volop kunnen identificeren met hun ploeg. Zonder supporters kan het voetbal nooit overleven, ze blijven het patrimonium voor iedere vereniging.
Voor bestuurders bleek het niet eenvoudig om in deze nieuwe realiteit aan een club te bouwen met beleidslijnen die ze zelf hebben uitgetekend. Met respect voor de clubcultuur. De stroom aan trainerswissels, met vaak een groteske stijlbreuk, toonde in deze competitie dat dit een ijdele hoop is en blijft. Waarbij het tot steeds vreemdere ingevingen kwam. Het aantrekken van Marc Overmars door Antwerp, als technisch directeur, is echt de schaamte voorbij. Natuurlijk verdient iedereen een tweede kans, maar het grensoverschrijdend gedrag van de Nederlandse ex-international laat diepe wonden na. Dan is het beter om die te laten helen en zelf nog wat in de luwte te blijven. En dan volstaat het niet om, zoals Overmars, te zeggen dat dit niet opnieuw zal gebeuren. In zijn oeverloze ambitie is Antwerp kennelijk zo ver gekomen dat er geen bepaalde waarden en normen meer bestaan. De club en voorzitter Paul Gheysens dreigen zichzelf voorbij te lopen.
Bestuurders en zelfkritiek, het gaat in de voetbalsport niet samen. Succesrijke zakenmensen die in het dagelijks leven getuigen van strategisch inzicht draaien mee in de mallemolen van de emotie en blijven opportunistisch handelen. Toen Sport/Voetbalmagazine in augustus vorig jaar schreef dat het bij Beerschot niet klikte tussen trainer Peter Maes en de spelersgroep ontstak voorzitter Francis Vrancken in woede. Hij noemde het verhaal riooljournalistiek. Goed drie weken later werd Maes ontslagen.
Inmiddels liet dezelfde Vrancken na de degradatie weten nu al uit te kijken naar volgend seizoen. Op die manier wordt de aandacht afgeleid. Want welke garantie is er dan dat, met dezelfde bestuurders, niet opnieuw dezelfde beleidsfouten worden gemaakt?
