Waarom Brandon Mechele voor evenwicht zorgt in de verdediging van Club Brugge

© belgaimage
Guillaume Gautier
Guillaume Gautier Journalist bij Sport/Voetbalmagazine en Sport/Footmagazine.

Zijn verblijf bij Club Brugge leek in de loop van vorig seizoen volledig ten einde. Twee anekdotische wedstrijden in de Champions League na een 0 op 12 waarmee de campagne werd ingezet, enkel dat kreeg Brandon Mechele toebedeeld onder de hoede van Michel Preud’homme. Het kampioenschap van blauw-zwart ging aan hem voorbij, want de verdediger stond als laatste in de defensieve pikorde na Björn Engels, Stefano Denswil en Benoît Poulain. Het vervolg werd geschreven bij STVV, waar de voormalige jeugdinternational tijdelijk werd gestald sinds januari. Daar kruiste de West-Vlaming het pad van Ivan Leko.

Op Stayen wordt Mechele snel onmisbaar als centrale pion in het verdedigende compartiment. Hij keert samen met zijn Kroatische coach terug naar Brugge, waar hij direct een zekerheid wordt. In elke officiële wedstrijd verschijnt hij aan de aftrap en verlaat hij alleen het terrein bij het laatste fluitsignaal. Nochtans leiden zijn eerste optredens, vanaf rechts in de driemansverdediging, tot meer twijfels dan geglimlach. Aan de sterkere kant van de 3-4-3 bevindt hij zich in de buurt van aanvoerder Ruud Vormer en Lior Refaelov. Daar moet Mechele dikwijls de middenlijn overschrijden, als eerste ruimte creëren, zodat de Israëlische spelmaker in een goede positie wordt gebracht in de laatste 30 meter. Maar de kwaliteit van zijn passing, te zwak, komt daar sterk naar boven, wat een negatief effect heeft bij de opbouw van achteren uit. Een tekort dat sneller in het oog springt dan zijn uitstekende, maar minder telegenieke, defensieve spel. Er wordt dan ook snel gezegd dat Mechele vooral speelt omdat hij als vrijwel enige kernspeler het systeem-Leko beheerst, hetgeen voor zijn ploeggenoten heel moeilijk lijkt om onder de knie te krijgen.

Na het vertrek van Engels richting Olympiacos Piraeus en de komst van de Zwitser Saulo Decarli op het einde van de zomertransferperiode installeert Leko Mechele in het centrum van zijn driemansverdediging, om voor de nodige stabiliteit te zorgen voor zijn achterste lijn. In het buitenland hadden ze nochtans de gewoonte om de best uitvoetballende verdediger in het hart van de defensie te plaatsen. Antonio Conte deed het bij Juventus zo met Leonardo Bonucci, net zoals met David Luiz tegenwoordig bij Chelsea. Eerder achterspelers dan echte verdedigers, die nood hadden aan een dubbele veiligheid rond hen om hun wekelijkse fouten weg te vegen.

Mechele is volledig het omgekeerde. Hij is minder betrokken bij de offensieve inbreng, maar geldt vooral als verdedigende veiligheidsgordel in de rug van de vaak gewaagde ingevingen van Marvelous Nakamba. De Zimbabwaanse controlerende middenvelder blijkt nog avontuurlijk ingesteld om als enige buffer voor een klassieke verdediging te kunnen opereren. Mechele zorgt daar dus voor de garantie, dankzij zijn meer dan gemiddelde spelinzicht, waardoor hij een van de beste verdedigers wordt in ons kampioenschap als hij de bal niet aan de voet heeft. Zijn anticiperen is altijd goed getimed, zijn uitstekende positiespel vormt een interessante dekmantel voor de impact van Denswil. Zijn één-tegen-éénduels sluit Mechele ook meestal winnend af. Alles vindt anoniem plaats, want zijn stijl trekt geen camera’s aan. Maar de cijfers spreken ondertussen wel boekdelen. Club Brugge incasseerde in zeven wedstrijden amper zes tegentreffers, waardoor ze ruimschoots het klassement aanvoeren van beste verdedigingen.

Guillaume Gautier

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content