Als het winterweer niet opnieuw de spelbreker is, speelt Zulte Waregem vandaag in de achtste finale van de Belgische beker tegen Cercle. Zich voorbereiden deed Essevee aan de Belgische kust. Francky Dury: ‘Ik wil discipline, hard werken op training én een goede sfeer.’

Het is nog vroeg in de ochtend als een paar frisse voetballers door de straten van Koksijde-dorp stappen. Ludwin Van Nieuwenhuyze en enkele wakkere ploegmaats blazen wolkjes in de ijskoude lucht, op weg naar de krantenwinkel. Nog voor het ontbijt maakt de kapitein van Zulte Waregem graag een kleine dauwtrip. Thuis haalt hij meestal tussen zes en zeven ’s ochtends zijn dagelijkse krant. Een gewoonte die Van Nieuwenhuyze overhoudt aan zijn periode als zelfstandig vloerder, een beroep dat hij tot vier jaar terug uitoefende. Ook op stage is Lutte steevast als een van de eersten uit de veren. “Ik ben er intussen in geslaagd om een aantal spelers te overtuigen om met mij mee te gaan op mijn ochtendwandelingetje”, vertelt de aanvoerder. “Niet iedereen natuurlijk. Als het ontbijtbuffet loopt tot halfnegen, dan zul je er altijd hebben die hier om twintig over acht opduiken.” ( lacht)

‘Hier’, dat is hotelschool Ter Duinen in Koksijde, waar het team van Francky Dury nu al zeven jaar komt logeren tijdens zijn oefenstages. Dury: “We hebben hier alles wat we nodig hebben. De spelers liggen per twee op de kamer en we krijgen drie keer per dag een verzorgde maaltijd geserveerd. De mensen van de hotelschool stellen ons ook lokalen ter beschikking waar we samen kunnen zitten voor een mentale training of voor iets ontspannends.”

Minibusjes

In het verleden logeerden ook Anderlecht en Club Brugge in Ter Duinen: in de vitrine aan het onthaal liggen naast een boek met oud-leerlingen zoals Geert Van Hecke, Peter Goossens en Jeroen Meus, ook gehandtekende voetballen van de twee topclubs te pronken. De ligging van de hotelschool is ideaal: wie de straat oversteekt, komt meteen aan de velden van derdeklasser Coxyde en ook het nagelnieuwe zwembad ligt binnen een straal van honderd meter. Er is slechts één probleem: het veld van de lokale voetbalclub ligt er op dit moment bevroren en onbespeelbaar bij.

Het is echter niet meteen de stijl van Zulte Waregem om iets aan het toeval over te laten. De spelers proppen zich dus op de parking van het hotel in vier minibusjes. Die busjes, normaal gebruikt om jeugdspelers van en naar de training te brengen, zetten koers naar het kunstgras van Nieuwpoort, zo’n tien kilometer verderop. Aan het stuur? Leden van de technische staf en materiaalmannen, een pak goedkoper dan het inhuren van een autocar met chauffeur, dat spreekt. De spelers wurmen zich bij aankomst een voor een uit de aangedampte busjes en verdwijnen snel in de kleedkamers van voetbalclub SV Nieuwpoort.

De club uit derde provinciale heeft een verrassend modern en goed uitgerust complex. Prompt krijgen we een rondleiding door de voorzitter van de club, duidelijk vereerd met het bezoek van een eersteklasser. Glimmend van trots vertelt hij over de nieuwe tribune met zitjes, de bescheiden vipzaal en de zes kleedkamers, waarvan twee met verlaagde zitbanken, speciaal voor de jeugd!

Maar voor hij het vergeet: de belangrijkste vernieuwing is uiteraard het hoofdterrein in kunstgras. “Een unicum in derde provinciale”, zo leren we van de Nieuwpoortpreses. De perfecte oplossing ook voor Zulte Waregem, want het mag vriezen en sneeuwen wat het wil, een synthetisch veld is in principe altijd bespeelbaar. Bijkomend pluspunt: er staat ook een gloednieuwe verlichtingsinstallatie rond het veld. “Ik wil twee keer per dag trainen, maar er moet wel een periode van vier vuur tussen de twee trainingen zitten”, aldus Dury. “Hier kunnen we ook trainen in de late namiddag, als het al donker is. Perfect dus.”

Een potje kaarten

Voordat de eerste oefensessie van de dag echt begint, verzamelt Dury zijn manschappen in een cirkel. Of iedereen vanmorgen wel ontbeten heeft? De vraag stellen, is ze beantwoorden. De coach vraagt zoiets niet zomaar, hij weet al perfect wie die ochtend wél en wie niet aan de ontbijttafel is verschenen. De twee spelers die blijkbaar verkozen om nog wat langer te blijven liggen, worden door Dury voor de voltallige groep de mantel uitgeveegd. De trainer pakt het aan op zijn typische manier: strengheid gemixt met humor. De training is vrij gevarieerd: stabilisatie, balcontrole, snelheid en het goed inspelen van diepe ballen, komen aan bod. Dury grijpt regelmatig in. Als er een vrije trap genomen wordt, dan stapt hij zelf de negen meter af zodat de muur op de exacte afstand staat.

Vier Zulte Waregemmedewerkers, mannen tussen de 35 en de 65, zoeken omwille van de warmte de kantine op en installeren zich aan een tafeltje bij het raam. Lekker een potje kaarten, terwijl de training zijn volle gang gaat. Als ze merken dat het buiten op zijn laatste benen loopt, wordt het kaartspel meteen opgeborgen. Nergens liggen professionalisme en gemoedelijkheid zo dicht bij elkaar als bij Zulte Waregem.

De goocheltruc van Sadik

’s Middags keert de hele groep terug naar Koksijde. Terwijl leerlingen van de hotelschool – verplicht uitgedost in pak – zorgen dat niemand aan tafel iets te kort komt, benadrukt Dury nog eens dat de stage aan de Belgische kust een doordachte keuze is. “Waarom veel geld steken in een dure stage in het buitenland, als je hier even goed kunt trainen? Wij verliezen amper tijd aan verplaatsingen, moeten ons geen zorgen maken over het eten of over de accommodatie en kunnen het uitgespaarde geld goed gebruiken om op andere vlakken te investeren in de ploeg.

“Ik stel maar twee voorwaarden aan mijn spelers: discipline en ik wil hen ook hard zien werken op training. Voor de rest is de sfeer eigenlijk wat losser dan op een normale werkdag, je bent tenslotte dag en nacht samen met de groep. Maar ik kom wel nooit op hun kamer of zo, ik respecteer hun privacy.” Dat van die discipline lijkt in ieder geval te kloppen want midden in de lunch komt een speler ietwat bedeesd vragen aan de tafel van de technische staf of hij snel even naar het toilet zou mogen …

Maar ook van de ‘iets lossere sfeer’ krijgen we meteen een illustratie. De nieuwelingen in de A-kern moeten blijkbaar traditiegetrouw een liedje zingen. Hilariteit alom wanneer Niels Peers de spits afbijt met een eerder verlegen versie van ‘Dromen zijn bedrog’ van Marco Borsato. Kevin Roelandts en Bart Buysse verkneukelen zich en krijgen ook Maxime Delbaere (‘Het is een nacht ‘) zover om het beste van zichzelf te geven. Eric Yopa, een jonge Kameroener, brengt een traditioneel voetballied uit zijn vaderland waarbij iedereen ritmisch meeklapt. Iedereen, behalve Yopa’s landgenoot Ernest Nfor, die valt bijna van zijn stoel van het lachen.

De sfeer zit er nu goed in en dan ziet Kevin Goeman zijn moment schoon. De jonge Franse doelman staat recht en danst door de eetzaal op de tonen van zijn zelfgezongen ‘Alexandrie Alexandra’ van Claude François. Alleen de Fin Berat Sadik heeft nu zijn plichten als nieuwkomer nog niet vervuld, al wordt zijn naam gescandeerd door treiterende ploegmaats. Kapitein Van Nieuwenhuyze lost het diplomatisch op. “Trainer, Berat zou vanavond een goocheltruc willen brengen, is dat ook goed?” Dury is een goede verstaander en stuurt iedereen in opperbeste stemming van tafel.

Clubterritorium

In de namiddag geen tijd meer voor geintjes, want terug in Nieuwpoort legt Dury er stevig de zweep op. Er wordt in een klein afgebakend terrein geoefend op een vlotte balcirculatie en balbezit onder druk, twee ploegen tegen elkaar. “Ik wil een goede positionering en een perfecte timing zien,” drukt de trainer zijn troepen op het hart, “en gebruik jullie techniek, want anders kun je hier bij Zulte Waregem niets komen doen.” De nieuwkomers in de kern – Delbaere, Peers en Yopa – hebben het een paar keer moeilijk en worden niet gespaard.

Om 17 uur begint het al te schemeren in Nieuwpoort. Opnieuw vormt een wedstrijdje de afsluiter van een training. Aan de zijkant van het veld dagen steeds meer kinderen op: binnen een halfuurtje trainen enkele Nieuwpoortse jeugdploegen. Slechts één iemand heeft pen en papier bijeengezocht om een handtekening te vragen, die van Franck Berrier. De andere voetballertjes willen vooral zelf zo snel mogelijk het veld op.

Zo relatief is de roem van een profvoetballer in België. De kust, dat is het territorium van Club Brugge, daar doet Zulte Waregem weinig kinderharten sneller slaan. Toch legt een opgeschoten puber aan zijn broertje uit dat de ploeg die daar aan het trainen is, toch wel op de vijfde plaats staat in de rangschikking. “We moeten proberen om in de matchen na de winterstop dat resultaat vast te houden”, kijkt Dury vooruit. “We hebben onze nek uitgestoken. Voor het seizoen durfden we wel al te dromen van play-off 1, maar die ambitie ook waarmaken, zou fantastisch zijn voor deze club.”

door bregt vermeulen beelden: christophe vander eecken (reporters)

Slechts één jongetje komt om een handtekening vragen, die van Franck Berrier.