Komend weekend gaat Anderlecht op bezoek bij Sporting Charleroi. Hoe vergaat het de Karolingers, bijna anderhalf jaar na de overname?

Het is woensdagavond, er is drank (whisky-cola, bier) en er zijn hapjes (pistolets met ham) op het appartement van Gisèle en René-Pierre. Op de tiende verdieping in het flatgebouw in Charleroi wordt een verjaardag gevierd en kijkt men naar het panorama beneden, waar de Zebra’s het opnemen tegen KV Mechelen. De gedroomde businessseats! In de hoek van het appartement staat een flatscreen, goed voor het commentaar en de herhalingen. Een beter uitzicht kan men zich niet wensen.

Dat was een half jaar geleden wel even anders. Toen zagen Gisèle en René-Pierre niets van het veld, en kregen ze amper licht binnen. Sinds de afbraak van drie tribunedaken is dat, tenminste tot er nieuwe overdekkingen komen, anders. Soms schelden de betalende supporters de flatbewoners die live van de matchen genieten uit voor profiteurs, maar Gisèle en René voelen zich niet aangesproken. Ze huren hun appartement en maken geen deel uit van de eigenaars die in 1999 naar de rechtbank stapten om te klagen tegen de uitbouw van het stadion naar aanleiding van Euro 2000. Een uitbouw die gebeurde zonder de nodige vergunningen.

Weer een gewone club

Een paar dagen eerder zit de hoogste verdieping van het businessgebouw aan de overkant, aan de enige nog overdekte tribune, afgeladen vol. Volgens een persbericht zal er een stand van zaken gegeven worden over alle heikele dossiers van de club en de stad. Sommige kranten sturen drie verslaggevers: een voor het nationale nieuws, een voor de regio en een voor de sport.

De bestuurders van de club zijn in hun nopjes. Zo veel belangrijk volk hebben ze hier al een tijd niet meer gezien, en zeker niet samen. Burgemeester Paul Magnette leidt het debat, met enkele schepenen die toelichting geven bij de dossiers. In de zaal zitten bijna alle gemeenteraadsleden. Aan de andere kant van de tafel hebben de clubbestuurders plaatsgenomen: voorzitter Fabien Debecq, afgevaardigd bestuurder Mehdi Bayat en vicevoorzitter Alain Gaume. “Sinds Paul Magnette burgemeester is, heeft Charleroi zijn ziel teruggevonden”, zegt Fabien Debecq welwillend. “Ik hoop dat Sporting daartoe kan bijdragen.”

Een paar kilometer verderop leert een wandeling door het laag gelegen stadscentrum dat er wel wat beweegt, maar het beeld is momenteel dat van een halve spookstad, het resultaat van onteigeningen en verbouwingen. Veel leven op straat is er niet meer te zien. De bouwprojecten zijn aangevat maar zo te zien nog lang niet afgewerkt. Ook de voetbalclub, eind augustus 2012 overgenomen door het duo Debecq-Bayat, staat nog in de steigers. Dat geeft Mehdi Bayat ook onomwonden toe: “Maar we zijn wél een gewone club geworden. Het is nog geen succesverhaal, maar men zegt niet langer alleen slechte dingen over ons.”

Net als Paul Magnette op politiek vlak kiest Sporting Charleroi sinds een jaar voor een open communicatiebeleid, met de slogan ‘Carolos are back‘. Mehdi Bayat komt nu echt op dreef: “Carolo is een mentaliteit, vaak niet goed begrepen of negatief geïnterpreteerd. Men heeft het nog altijd over het zwarte land, de mijnwerkersregio, bevolkt door luie mensen, maar ik zie hier een enorm potentieel, een beetje zoals China en India. Vandaag moet de Carolo geen complexen meer hebben, hij mag stilaan trots zijn op zijn afkomst.”

De aanwezigheid van het voltallige schepencollege geeft aan dat er een eind gekomen is aan het vijf jaar oude conflict tussen stad en club. Voortaan betalen de Zebra’s 45.000 euro per jaar voor de huur van het stadion. In ruil moet Sporting zelf instaan voor het onderhoud van de accommodatie. De club kreeg ook voor dertig jaar de concessie van het jeugdcomplex in Marcinelle, maar moet daar wel geleidelijk de energiekosten zelf betalen.

Een volgend punt is de uitbouw van het huidige half afgebroken stadion. “We moeten nadenken over de functie van het stadion in de nieuwe stedelijke dynamiek”, poneert schepen van Infrastructuur Véronique Calvi. “Als we rondkijken, zien we goed wat hier nog gemist wordt.” Ze krijgt instemmend applaus.

“Het gaat maar om het creëren van een nieuw imago”, fluistert een andere schepen. “Bekend is dat Paul Magnette alles zet op cultuur en maar een klein beetje op sport. De uitstaande schuld van de club aan de stad komt toch neer op meer dan twee miljoen euro. Een mooi cadeau voor een stad die in haar budget in alle posten aan het snijden is en moet overgaan tot ontslagen.

“Alles inbegrepen kost zo’n stadion op jaarbasis toch zo’n 1,1 miljoen. Voortaan betaalt de club 45.000 euro per jaar. Het onderhoud kost 75.000 euro. Reken maar uit: de stad is de grote verliezer, als je alleen met de cijfers rekening houdt.”

Nieuwe supporters

Een paar dagen later zit het stadion voor de thuismatch tegen KV Mechelen (2-2) mooi vol met 10.407 aanwezigen, exclusief de niet-betalende kijkers uit de omliggende flats. Het is de beste coulisse van dit seizoen. Zelfs de zo gecontesteerde T2, waar de buurtbewoners dertien jaar tegen streden, zit volgepakt, terwijl daar de matchen ervoor geen kat zat. Niet dat KV Mechelen zo’n publiekstrekker is. De massale opkomst is het gevolg van een commerciële actie, opgezet met de plaatselijke krant La Nouvelle Gazette en enkele bedrijven. Dat blijkt uit de lange file voor het clubsecretariaat. Allemaal lezers die de krant van die dag inruilen voor een toegangsbewijs, zoals de actie beloofde.

Er zijn veel oudgedienden bij, die al lang geen voet meer op Mambour hebben gezet. De getrouwen bekijken het tafereel met een geamuseerde blik. Het blijft afwachten of dit succes zich ook de volgende matchen herhaalt. Want, zegt Amaury Otoul, woordvoerder van de supportersvereniging van Charleroi: “We zijn niet zeker dat wie afhaakte, ook terugkeert. Velen hebben de bladzijde voetbal omgedraaid en doen nu iets anders. De club moet een heel nieuwe generatie supporters rekruteren.”

Ook vanavond hebben de massaal opgekomen fans in tribunes 2, 3 en 4 geluk. Opnieuw blijft het droog. “Nog geen enkele keer zijn we natgeregend”, zegt Otoul. Dat verandert nog wel, wanneer de winter begint. Het ontbreken van daken op drie tribunes heeft de club wél een aantal abonnees gekost. Degenen die niet afhaakten, tonen begrip voor wie wegbleef. De sfeer is ook nog niet helemaal zoals in het verleden. Dat heeft met het ontbreken van de daken te maken, maar ook met de twijfel na wat voorafging. “We blijven wantrouwig na tien moeilijke jaren, we willen geen tweede keer bedrogen worden”, zegt Otoul. Ook de blijvende aanwezigheid van de naam Bayat in het cluborganigram leidt tot wantrouwen. “Ze hebben gewoon de neef in plaats van de oom gezet”, klinkt het schamper.

De schaduw van Mogi Bayat, aanwezig bij alle thuismatchen, blijft over de club hangen. Mehdi zucht: “Ik wil dat men me beoordeelt op mijn verdiensten en op mijn werk. Mijn broer blijft mijn broer. Ik denk er niet aan hem de toegang tot het stadion te ontzeggen om enkele mensen ter wille te zijn. Hij komt met mijn voetbalgekke neefje, ik vind het fijn hen hier allebei te zien.”

Latino-avond

Tijdens de laatste jaren van het bewind van Abbas Bayat liep de roze zaal, in de jaren negentig de plaats bij uitstek voor feestjes na de match, vijf minuten na affluiten al leeg. Beetje bij beetje keert het volk terug, en worden weer extra vaten bier aangesleept. Nog een verdieping hoger is te zien wat het Sporting Charleroi new look beoogt. Het is drummen in de businessseats. Om klanten te winnen wordt extra animatie geprogrammeerd. Vanavond is dat een latinoavond. Er is een mojitobar, er wordt een salsademonstratie gehouden en de genodigden blijven hangen. Vincent Baio geniet. De verantwoordelijke van bouwbedrijf Immo Contact is al zes jaar sponsor en voelt weer sfeer. Tegen KV Mechelen serveerde Charleroi driehonderd maaltijden, vijftig meer dan tegen Lokeren. “Tegen Standard en Anderlecht rekenen we op zeshonderd eters”, zegt de nieuwe commerciële directeur Walter Chardon trots.

Tijdens het laatste seizoen in eerste klasse onder Abbas Bayat waren er tegen Club Brugge slechts achttien eters. Vincent Baio was een van hen. Vandaag keren de bedrijfsleiders uit de regio langzaam terug. “We zijn na de overname niet van nul maar van min tien herbegonnen”, zegt Chardon. “Er was veel werk, méér dan ik voorzien had. Ik werkte zeven dagen op zeven, tot zestien uur per dag, ging slapen om middernacht en stond om twee uur op om een e-mail te versturen. Na een paar maanden merkten we dat de eerste bedrijven terugkeerden. Al moesten we uitleggen dat dit een project is waarvan je de vruchten niet in een-twee-drie zal zien.”

In november 2012 nodigde Sporting Charleroi alle spelers uit de regio (pers, politiek, bedrijven) uit. Een maand later had de club een nieuwe vicevoorzitter: zakenman Alain Gaume. Andere bedrijven volgden. “Mambour moet weer the place to be worden”, zegt Chardon vastberaden. Op een jaar tijd zijn de inkomsten uit sponsoring alvast verdrievoudigd.

Multifunctioneel stadion

1 november. Zo’n tien fans volgen de training in Marcinelle, tussen de terrils van de intussen lang gesloten steenkoolmijn van het Bois du Cazier, waar op 8 augustus 1956 liefst 262 kompels omkwamen. De voetbalinstallaties zijn in de loop der jaren niet veel veranderd, maar in het oog springt wel een perfecte grasmat. “Dit zo houden wordt toch moeilijk, gezien het barre winterweer”, zegt de voltijdse terreinverzorger die de club dit jaar in dienst nam. Na de training geven de spelers een paar handtekeningen, anderen halen de trainingsballen die zoek zijn geraakt. “Een verloren bal kost toch negentig euro”, zegt hulptrainer sinds jaar en dag, Mario Notaro.

Aan de andere kant van het trainingscentrum staat het nieuwe gebouw voor de jeugd. Er zou een gymzaal in zitten, en douches (al dan niet met warm water). Binnenkort wordt het complex geopend. In principe mogen de profs er van de stad gebruik van maken, maar dat wil Mehdi Bayat dan weer niet. Hij droomt van een nieuw trainingscentrum voor het fanionteam, dat over drie tot vijf jaar geopend kan worden. Hij ging al op prospectie en heeft twee sites aangekaart, een in Fleurus en een in Gilly.

Verderop ligt wat overblijft van de overdekte trainingsballon. Drie jaar geleden scheurde het plastic dat over het synthetisch terrein lag. Al die tijd is er niets aan gebeurd. Na een paar jaar in weer en wind is het veld onbruikbaar. Omdat Sporting de site voor de komende dertig jaar in eigen beheer heeft, wordt ook dat probleem aangepakt. Het houdt niet op, stelt Mehdi Bayat vast. “Zodra we een dossier afsluiten, beginnen we aan een nieuw. Werk genoeg.”

Op termijn droomt hij van een multifunctioneel stadion dat van zijn unieke ligging – midden in de grootste stad van Wallonië – moet profiteren om meer dan twee evenementen per maand (de thuismatchen van Sporting) te organiseren. Hij denkt na en vraagt: “Waarom zou een optreden van pakweg Beyoncé hier niet kunnen plaatsvinden…?” Hoop doet leven, ook in Charleroi.

DOOR STEPHANE VANDE VELDE EN GUY VERSTRAETEN

Het laatste jaar in eerste onder Abbas Bayat waren er tegen Club Brugge slechts achttien eters.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content