De manier waarop Michel Preud’homme afgelopen vrijdag in Lokeren na het einde van de wedstrijd de bal weg stampte, is symptomatisch voor de stress die Standard steeds meer in zijn greep neemt: hoe dichter de titel naderbij komt, hoe moeilijker het wordt om met de haast ondraaglijke spanning om te gaan. Standard hoopt volgende zondag in de klassieker met Anderlecht de titel te pakken en zichzelf te bevrijden, ook al mag Club Brugge dan eerder op de avond niet winnen op AA Gent. De ontlading zal groot zijn in Luik, het volksfeest gigantisch.

De titel zal hoe dan ook een terechte bekroning zijn voor een ploeg die met de typische Luikse waarden werd geboetseerd: een granieten verdediging, een krachtig, inventief en perfect uitgebalanceerd middenveld en een doortastende aanval. Het team vertoont raakpunten met grote formaties uit het verleden. Met de ploeg die in 1983 de laatste titel binnenhaalde en die dezer dagen geregeld uit de archieven wordt gehaald. En zeker ook met gouden formatie die tussen 1969 en 1971 drie titels op rij pakte. Het waren ploegen in de stijl van het huis: hard en meedogenloos, sluw en slim, snel en opportunistisch, een symbiose van techniek en fysiek.

Net zoals Steven Defour nu een scharnier binnen het elftal is, werd Standard in die vergulde periode bezield door Wilfried Van Moer die haast iedere aanval parafeerde en met wie Defour vaak wordt vergeleken. Van Moer is de misschien wel meest veelzijdige middenvelder die het Belgische voetbal voortbracht: hij brak en bouwde, hij liep en scoorde, een geniale werkmier. Toen op het middenveld omringd door de rumoerige, moeilijk in een tactisch keurslijf te houden balkunstenaar Henri Depireux en de Luxemburger Louis Pilot, die grijnzend tegenstanders in de grond ramde en ze vervolgens hoffelijk weer overeind hielp. Dezelfde robuustheid was er ook bij de verdedigers Jacky Beurlet, Léon Jeck en Jean Thissen, drie authentieke krijgers die samen met de aristocratische Nico Dewalque het door Christian Piot gehoede doel letterlijk en figuurlijk afschermden. De huidige defensie is wel een stuk correcter: qua gemaakte overtredingen staat Standard in het midden van het klassement en bovendien kreeg de ploeg slechts één keer rood. Overeenkomsten zijn er dan wel weer met de slagvaardigheid van de aanval, zij het dat Standard 69-71 met drie spitsen speelde: Léon Semmeling, die de rol van buitenspeler een nieuwe definitie gaf en graag mee terugplooide, en dan Erwin Kostedde en Antal Nagy, twee killers, een Duitser en een Hongaar. Klasse en onverzettelijkheid: het kenmerkte ook de ploeg die in 1983 kampioen werd.

Standard staat bol van de nostalgische herinneringen, het is een mythe, een epos van 110 jaar, met vreugde en heldendaden, kracht en levensvreugde, drama’s en trauma’s, maar vooral met dat wat het voetbal zo mooi kan maken: de passie van de supporters.

Het zou tekenend zijn voor de machtsoverdracht als Standard zondag na de match tegen Anderlecht de titel kan vieren. Ook bij paars-wit wordt nog graag in het verleden gegraven en naar grote momenten gegrepen. In een eerste van een reeks van vijf verhalen, waarin we stilstaan bij het jubileum van door Belgische clubs gespeelde Europese finales, mijmert Gille Van Binst over de Europacup die paars-wit in 1978 won. Hij vertelt tussendoor dat Anderlecht toen titels verspeelde omdat het zich voor de zogenaamd gemakkelijker wedstrijden niet kon opladen.

Ook hier herhaalt de geschiedenis zich en zit er een overeenkomst met dit seizoen. Anderlecht verloor thuis tegen Sporting Charleroi, gooide punten te grabbel tegen Zulte Waregem, maakte een uitschuiver in Sint-Truiden en verspeelde twee punten op het veld van een toen nog naar het ritme van de eerste klasse zoekende Dender. Nadat de nodige correcties werden aangebracht, pakten de Brusselaars in de terugronde uit met een imponerende serie: 34 op 39. Wellicht te weinig om Standard nog te bedreigen. Wat resteert, is – na de beker – verder eerherstel. In die zin heeft de topper van zondag ook voor Anderlecht een geladen karakter. S

Anderlecht in de terugronde: 34 op 39.

door Jacques Sys