Zijn ploeg had goed meegespeeld met Anderlecht, vond Marc Wilmots. Juiste woorden, want Sint-Truiden voetbalde met overgave en lef en leek beter dan Anderlecht te weten hoe het wilde voetballen. Bij balbezit werden de backs Sander Debroux en Thomas Caers middenvelders met als opdracht Christian Wilhelmsson en Mbo Mpenza op te houden, en schoven op de flanken Tamas Hajnal en Benjamin De Ceulaer op in steun van diepe spits Papy Kimoto. Dat leverde De Ceulaer ook de beste doelkans uit de eerste helft op. Bij balverlies stond er direct een vijfmansdefensie en plooide iedereen behalve Kimoto terug. De accordeon werkte prima, tot het Brusselse doelpunt viel direct na de pauze en STVV er daarna een tweede goal in cadeauverpakking bij deed. Dat Lassina Diabaté niet naliet Nicky Hayen daarvoor de levieten te lezen, illustreert de snelle integratie van de Afrikaanse import. Hayen beet overigens stevig van zich af.

“Anderlecht won verdiend,” besloot Wilmots, “maar ik heb een goed STVV gezien. Dit is een ploeg in opbouw, we boeken vooruitgang. Alleen missen we een aanvaller.” Die aanvaller is Samuel Ipoua, de sterke targetman op wie Wilmots’ geliefkoosde spel met opkomende flanken is afgestemd. Ipoua is geblesseerd en wordt speelklaar verwacht voor het duel over tien dagen tegen Beveren. Op Anderlecht deed de coach/TD het met Kimoto in zijn plaats, maar na de omschakeling bij de inbreng van Stiven Rivic bleek hoe zonder Ipoua een tweespitsensysteem in 4-4-2 wellicht de beste oplossing is. De hoge ballen waarin STVV in de slotfase zijn heil zocht, vonden immers geen afnemer bij de diepte zoekende aanvallers. Met Marlin Piana beschikt STVV wel over een tweede diepe spits, maar over zijn kwaliteiten is niet iedereen het eens. Wilmots hield hem negentig minuten op de bank.

Wilmots benadrukte in de voorbereiding dat hij spelers wil die zich op verschillende posities uit de slag trekken, omdat hij zich niet op één systeem wil vastpinnen. Soms lijkt het of hij maakt er een spel van, ten koste van het rendement. Tegen Anderlecht beëindigde Peter Delorge de wedstrijd als rechtsback, waar hij binnen de kortste keren op zijn adem trapte. Een week eerder stond daar Abdoulaye Diawara (niet speelgerechtigd wegens niet afgereisd naar de Olympische Spelen), maar hij is een centrale rol gewoon. Net als Hajnal, die tegen de zijlijn zijn creativiteit maar moeilijk kwijt kan. Hij mag, moét veel naar binnen zwenken van Wilmots en ruimte maken voor de oprukkende Caers, maar dat gaat ten koste van energie. Hij werd dan ook gewisseld.

Wilmots, de eeuwige optimist, hield zijn spelers voor dat ze een degelijke prestatie hadden geleverd tegen een ploeg die misschien wel Champions League speelt. Kop omhoog dus ! Tevredenheid zoemde door de kleedkamer en de bus, maar tot opgetogenheid liet niemand zich verleiden. Daarvoor is het besef te sterk dat met één op zes er snel punten moeten volgen. Anders dreigt het gedurfde project van de club al meteen onder druk te komen. “In Moeskroen moeten we iets gaan halen”, verwoordde een realistische Thomas Caers het gevoel in de spelersgroep, “en tegen Beveren daarna winnen. Zo simpel is het.” (

JH)

Wilmots wil zich niet op één systeem vastpinnen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content