Pol Van Den Driessche, politiek hoofdredacteur van VTM, wil als pers- en pr-verantwoordelijke van Cercle Brugge de wat oubollige vereniging beter verkopen. Het gaat er hem onder meer om een Brugs gevoel te creëren.
Weinig clubs in dit land die financieel zo gezond zijn als Cercle Brugge. Nuchterheid en voorzichtigheid zijn al sinds jaar en dag de credo’s van deze vereniging. Maar het ontwikkelingsproces van Cercle stagneert. De club spreekt niet echt aan en wordt op alle domeinen verpletterd door stadsgenoot Club. Tal van pogingen om meer op het voorplan te komen liepen spaak. Zo leek Cercle Brugge zich te wentelen in de anonimiteit.
Een paar weken geleden werd Pol Van Den Driessche (47) pers- en pr-verantwoordelijke van Cercle. Van Den Driessche, een rasechte Bruggeling, is sinds 2004 politiek hoofdredacteur van VTM en was in een vorig leven onder meer zes jaar lang gemeenteraadslid van Brugge en vier jaar hoofdredacteur van Het Nieuwsblad. Al van jongs af aan stroomt er groen-zwart bloed door zijn aderen. Van Den Driessche was in Brugge jaren de drijvende kracht van de Guldensporenmarathon. Toen hij daarmee kapte, kwam er een gaatje vrij in de drukke agenda. Sindsdien stort hij zich in zijn vrije tijd op Cercle. Het is een uitlaatklep voor de drukte en hectiek die zijn leven in de politiek kenmerken.
Pol Van Den Driessche : “Het is bekend dat Cercle in Brugge veel meer supporters telt dan Club. Ik schat dat dit er zeker twintigduizend zijn. Alleen : ze blijven bijna allemaal thuis. Dus moet je proberen middelen te vinden om ze naar het stadion te lokken. Door acties te organiseren, door de jeugd die naar Cercle komt achteraf iets te geven, door je als vereniging gewoon beter te verkopen. Daar gaat het tegenwoordig toch om : goed communiceren, duidelijk maken waarmee je bezig bent. Cercle Brugge staat model voor gezelligheid, het is een beetje ons handelsmerk. Naar de wedstrijd gaan, je uitleven, achteraf bijpraten, in alle rust, zonder agressie rond je. Juist aan gezelligheid is er nood in deze maatschappij. We leven in een tijd van vereenzaming en verzuring. Sport is een ideaal middel om dat tegen te gaan. Zeker een vereniging als Cercle Brugge straalt veel warmte uit. Alleen komt het erop aan je ook als dusdanig te profileren. Wat hoor je vaak als het over Cercle gaat ? Ze hebben geen volk. Die indruk ontstaat natuurlijk ook als je naar de televisie kijkt. De camera’s staan altijd gericht op een lege tribune. Terwijl de tribune aan de overkant vol zit. Dus moet je misschien eens met de televisie gaan praten om te vragen of het mogelijk is om de plaats van de camera’s te veranderen.”
Er zijn al veel mensen die hebben geprobeerd om het grijze imago van Cercle Brugge te breken.
“Dat is zo. Cercle heeft natuurlijk een grote handicap : er is geen geld. Dat merk je heel snel als je in deze vereniging zit. ( met pretoogjes) Weet je, op een bestuursvergadering duurt het anderhalf uur voor je iets te drinken krijgt. En dan nog maar als je op de een of andere manier duidelijk maakt dat je dorst hebt. Voor een Bourgondiër als ik was dat even wennen (lacht). Als er geen geld is, moet je creatief zijn. Ik ken heel veel mensen en sommigen zeggen me : als ik iets voor je kan doen, bel maar. Dat zal ik ook doen. Ik ben bezig aan een soort oriëntatieronde, ik wil nu vooral veel luisteren naar al wie met Cercle begaan is. Een droom van mij is bijvoorbeeld : organiseer na een lente- of zomerwedstrijd van Cercle een concert in het Jan Breydelstadion. Technisch is het perfect mogelijk om in dit stadion een concert te geven, daartoe werd het trouwens ook omgebouwd in 2002. Alleen, het is nog nooit gebeurd.”
Leve Cercle
Is het probleem van Cercle ook niet dat het nooit uit de schaduw van Club kan raken ?
“Dat is een realiteit die je niet kan veranderen. Je bent supporter van Cercle, doorgaans omdat ze dat thuis ook waren. Zo is het bij mij ook gegaan : ik ging als kleine jongen met mijn vader naar Cercle. En mijn zoon heeft vroeger ook bij de jeugd van Cercle gespeeld. Het gaat erom nieuwe supporters te rekruteren. In deze tijd draait het bij de topclubs alleen maar om het geld. Dat begint vele mensen te irriteren. Ook daar moet een vereniging als Cercle op inspelen. Ik zie trouwens in de Brugse binnenstad meer en meer groen-zwarte sjaals, vooral bij tieners en twintigers. Bijna als een statement. Daarom beweer ik ook dat je op de een of andere manier moet proberen een Brugs gevoel te scheppen. Wat is uiteindelijk het succes van RC Genk ? Dat er daar een Limburggevoel is. Natuurlijk zal Cercle nooit 22.000 abonnementen hebben zoals Club, dat zijn supporters uit het hele land haalt. Maar het moet wel voor een gemiddelde van tussen de zes- en zevenduizend mensen kunnen draaien. Wat is heel belangrijk ? Dat je als vereniging een sympathiek, lekker product bent. Cercle heeft bijvoorbeeld een strijdkreet die luidt Leve Cercle. Daar wordt soms wat lacherig over gedaan, terwijl zo’n slogan juist schitterend is. Ze roepen dat soms naar mij als ik ’s zaterdags op de markt loop, dat geeft een prettig gevoel, zoiets van : we kennen mekaar. Ze spreken ook altijd van Cercle-tje. Ook dat wordt dikwijls als misprijzend geïnterpreteerd. Terwijl je dat als een geuzennaam en een koosnaam moet aanzien, met een knipoogje erin. Kijk, ik heb heel veel van de politieke marketing geleerd. Neem nu bijvoorbeeld iemand als Steve Stevaert. Aanvankelijk was dat een halve stotteraar, iemand die de letter ’t’ inslikte, een Limburger. Op een gegeven moment heeft hij gezegd : ik zal tegenover dat Limburgs gevoel iets anders zetten. Hij pakte uit met originele ideeën. Mochten we dat eens met Cercle kunnen doen : de minder sterke kanten in positieve elementen omvormen.”
Cercle heeft een heel braaf imago, het glijdt geruisloos door het voetbal.
“Ik heb dat ook al gezegd : ze moeten zich in Brussel veel meer laten horen. Als onze Macedonische verdediger Igor Gjuzelov in het begin van het seizoen niet speelgerechtigd is omdat er op de fax kennelijk een lijntje al dan niet is doorstreept, dan moet je daar wel tegenin gaan in plaats van de beslissing van de bond braaf te ondergaan. Zo doen de topclubs het uiteindelijk ook. Het kan toch niet dat je een speler niet kan opstellen door zo’n futiliteit. Een ander voorbeeld is de zaak- Pinas tegen GBA : Cercle werd op die manier een kostbaar punt en dus een smak geld ontnomen. We moeten meer voor onszelf opkomen.
“Alleen is het natuurlijk typisch West-Vlaams om wat onderdanig te doen. Ik heb al eens eerder in jullie magazine gezegd dat Cercle Brugge vorig seizoen maar één keer met een volledige thuismatch op de televisie is gekomen, in die wedstrijden die de zondagavond om zes uur worden uitgezonden. En dat was in een derby tegen Club. Terwijl La Louvière vier keer op de buis kwam. Wij zijn zeker geen grotere pottenstampers dan La Louvière, kom nou.”
Anderzijds : als Cercle speelt, hangt er doorgaans een sfeer van kilte.
“Het Jan Breydelstadion is voor Cercle een verschrikking, dat moet je durven zeggen, zonder afbreuk te doen aan de grote inspanningen die de stad Brugge ter zake doet. Maar tegen de dertigduizend beschikbare plaatsen en ons gemiddelde van vijfduizend man in het stadion, vooral in de winter is dat erg. Cercle Brugge heeft nood aan een klein, gezellig stadion, een accommodatie zoals Westerlo die plaats biedt aan tien-, twaalfduizend. Maar dat stadion is er niet.”
Sterker zelfs : Club Brugge spreekt over een nieuw stadion, met meer plaatsen.
“Een nieuwe arena met vijftigduizend plaatsen, hoor ik. En geld voor een nieuw stadion heeft Cercle zeker niet. Dan blijven we nog beter in de huidige accommodatie.”
Godshuisje
U hebt als politiek journalist een drukke baan. Wat drijft u eigenlijk om de public relations van Cercle ter hand te nemen ?
“Ik wil en zal mijn job bij VTM volkomen gescheiden houden van mijn hobby en passie voor Cercle. Waarschijnlijk is het idealisme, dat wat belegen maar zo mooie begrip. Zoals in de hele vereniging ontzettend gedreven idealisten zitten, mensen die op vrijwillige basis heel hard werken en heel deskundig zijn. Dat is fantastisch en daar voel ik me bij thuis. Ik vind het eigenlijk fascinerend dat een club als Cercle met een budget dat zeven tot acht keer lager ligt dan dat van de topclubs, toch mooi meedraait in de eerste klasse. Ik zeg wel eens : wij leven in een fraai godshuisje naast het Hilton Hotel, maar bij ons is het knusser, gezelliger en prettiger wonen. Daarom vind ik ook dat we positief moeten doen. Ook de spelers en de hele sportieve leiding in interviews. Er wordt te gemakkelijk geklaagd en gezaagd. Terwijl iedereen zijn werkgever toch zou moeten verdedigen en met gezeur kom je nooit vooruit. Los daarvan : ik vind dit een heel zinrijke bezigheid. Voetbal is belangrijk voor de emotie en de spanning. Terecht zegt men van voetbal ook dat het de belangrijkste jeugdvereniging van het land is. De voetbalbond beseft dat nog altijd te weinig. Bij Cercle is het bovendien niet voldoende goed te kunnen sjotten. Lees er de missie van de vzw Cercle Brugge op na. Daar staan de streefdoelen zo fijn opgesomd : bovenop mooie resultaten halen, zijn dat gezelligheid, doorstroming van de eigen jongeren naar de top – vandaag met 9 op 24 in de A-kern – en de Cerclefamilie uitbouwen. Letterlijk wordt daarin ook gesteld dat we waarden als respect, eerlijkheid en sociale bewogenheid hoog in het vaandel voeren. Het gaat er ook om dat je je manieren houdt. Dat voelde ik erg goed toen mijn zoon Roeland in de jeugdploegjes meespeelde. Men leert zich gedragen, het is een opvoedingsproces. Tegenwoordig wordt assertiviteit vaak verward met brutaliteit. Voetbal kan ertoe bijdragen dat je die gevoelens leert beheersen. Sport is ook heel belangrijk voor mijn emotie, dat merk ik heel goed. Ik zit in een heel hectische wereld, veel stress, veel spanning, altijd bezig zijn, in de politieke wereld mag je de rol nooit lossen. Dan is het goed dat je je emotioneel kan ontladen. Sport is emotie. En sport is groepsgevoel, het groepsgevoel dat zoveel mensen missen.”
Doet de overheid genoeg voor sport ?
“Nee. Het is duidelijk dat de politieke overheid de sport onvoldoende belangrijk vindt. Als je nu dat dispuut ziet tussen de voetbalbond en de minister van Sport, Bert Anciaux, dat moet toch zo snel mogelijk geklaard worden. Kijk, er zullen bij de voetbalbond best heel bekwame mensen zitten, maar de voetbalbond mag zich niet boven de wet stellen. Tot nader order is er beslist dat sport voor een aantal zaken een regionale materie is, een zaak dus van Vlaanderen en van de Franse Gemeenschap. Die wet is goedgekeurd door een meerderheid in het parlement. Als abortus door het parlement werd toegestaan, dan moest ook de katholieke kerk zich daarbij neerleggen, hoezeer dat ook tegen haar zin was en is. De bond is zeker niet belangrijker dan de katholieke kerk, of toch ? Als de meerderheid in het parlement heeft beslist dat sport een regionale materie is, dan is het de regionale minister in de deelstaten die het moet gaan doen. Als je je daartegen verzet, dan verzet je je tegen een wettelijke regeling. Dat is zeer arrogant. Ik weet wel dat er andere belangen spelen, dat men probeert de Belgische winkel te redden. Ik wil me niet mengen in de discussie of de bond nu moet gesplitst worden, maar de wet is de wet en geldt voor iedereen. Daarom begrijp ik ook niet dat de nieuwe voorzitter, François De Keersmaeker, bij een van zijn eerste verklaringen zegt dat hij niet akkoord ging met een aantal politieke beslissingen die zijn genomen. Ik vind dat de bond zich voorts niet alleen moet focussen op de topclubs, maar dat je ook de jeugdwerking van de andere clubs moet ondersteunen.”
Zoals Bert Anciaux dat suggereerde : geef een opleidingsvergoeding om de jeugdwerking te stimuleren. Alleen zei De Keersmaeker dan terecht : dat is niet wettelijk.
“Het is aan de minister om daar een wettelijk kader voor te scheppen. Ik vind het in ieder geval goed om voor een zekere opleidingsverantwoordelijkheid te zorgen.”
Een merknaam
Sport wordt binnen de regering stiefmoederlijk behandeld. Kent Bert Anciaux voldoende van sport om dit departement te leiden.
“Ik ken Anciaux uit een vorig leven, ik weet dat hij zeer gedreven is en het goed meent, al vraag ik me wel eens af of hij goed is omringd. Maar van sport kent hij mogelijk nog minder dan ik. Sport is een metier. En voor sportbeleid heb je al helemaal een crack nodig. Ik weet niet of Bert dat kent. Maar bij de bedeling van de ministerschappen vraagt men nooit : kent die minister dat wel ? Men vraagt niet aan de minister van Financiën of hij kan rekenen of tellen. Een minister van Sport zou eigenlijk een deskundige op het vlak van sportbeleid moeten zijn. Anciaux is daar gewoon ingegooid. Net zoals hij bij een volgende gelegenheid ergens anders wordt ingegooid.”
Terug naar Cercle : waar moeten de klemtonen in de toekomst liggen ?
“Heel simpel : we moeten het verhaal van Cercle beter vertellen. Ik zal me niet uitspreken over het puur sportieve beleid, dat is een zaak voor de trainer en de sportieve directie. Ook met het commerciële laat ik me niet in, maar ik weet dat we nog meer sponsors zullen overtuigen als zij weten dat er in onze vereniging een toffe sfeer hangt, als je op dat Brugse gevoel, dat zeker bestaat, kan inwerken. Dan zijn er veel mogelijkheden. Bruggelingen zijn fier op hun stad. Daarom heb ik hier al tegen de overheid gezegd : je moet Club en Cercle koesteren, want zij zijn de beste ambassadeurs van en voor onze mooie stad. Overal waar je in de wereld gaat, associeert men Brugge ook met voetbal en echt niet alleen met blauw-zwart. Je moet Cercle anders aankleden, een fandag moet een heus feest en dus gratis zijn en misschien moet je een grote volksreceptie organiseren, rond de jaarwisseling. Ik heb daar nog geen al te concrete ideeën over, maar samen met de andere Cerclebestuurders vinden we wel leuke dingen. Ik herhaal het : je moet een ambiance scheppen, van Cercle een merknaam maken en vervolgens ook de hele merchandising op poten zetten. Een vergelijking ? Wat ben je met een prachtige loungebar als er geen mooie vrouwen zitten en swingende muziek speelt ? Er moet iets te beleven zijn ! Zo is het in het voetbal toch ook, denk ik.”
JACQUES SYS
