Anderlecht raast als een wervelwind door het eigen Constant Vanden Stockstadion. Na Neftchi Bakoe (5-0) en La Louvière (6-0) moet vanavond Slavia Praag voor de bijl. Het vertrouwen is groot : ‘Misschien kunnen we thuis al het verschil maken.’

“Als de supporters zien dat de wil aanwezig is, gaan ze achter de spelers staan. Ik heb heel veel steun gezien voor het team vandaag. We zullen in de toekomst nog wel wedstrijden winnen met slecht voetbal ook, maar thuis liefst zo weinig mogelijk.”

Aan zijn gelaatsuitdrukking viel het zoals gewoonlijk amper af te lezen, maar Frank Vercauteren had alle reden zaterdagavond om tevreden te zijn. In twee thuiswedstrijden, tegen Neftchi Bakoe en La Louvière, trakteerde Anderlecht zijn aanhang op elf doelpunten en stond er niet één toe. Tegen de Azeri’s gebeurde dat na een wervelende eerste helft. Die show ontbrak zaterdag aanvankelijk. Een agressief La Louvière, met een man meer op het middenveld, maakte Pär Zetterberg onzichtbaar en dwong Yves Vanderhaeghe tot slechte passes, zodat de Brusselse spitsen maar moeizaam in het stuk voorkwamen. Ook achterin leek de ploeg kwetsbaar. Wat drie dagen voordien in Bakoe al opviel, gebeurde ook tegen La Louvière : Nordin Jbari glipte door het hart van de verdediging, maar gelukkig voor Anderlecht haalde de lijnrechter hem terug.

Zo extreem zijn de krachtsverhoudingen in het Belgische voetbal dat het volstaat voor Anderlecht om rustig af te wachten tot de tegenstander in de fout gaat. Mbo Mpenza opende de score nadat een teruglegger van Bart Goor afweek op een Waals been, en Serhat Akin maakte de klus een kwartier later kinderlijk eenvoudig af toen hij over de rode loper op het doel van debutant Daniel Benoît mocht afgaan. Het vervolg was een trainingspartijtje, waarin de score niet hoger opliep dan 6-0 omdat vooral Nenad Jestrovic de kansen miste. De topscorer van vorig seizoen lachte, maar groen, en liet de ereronde op het einde aan zich voorbijgaan, tot verbazing van zijn trainer.

Vercauteren staat niet bekend als een romanticus. Beter dan wie ook weet hij dat mooi voetbal past bij de paars-witte traditie, maar aan zijn uitgangspunt tornt hij niet : het resultaat is heilig. Vercauteren wijkt niet af van wat vorig seizoen al als een rode draad door zijn beleid liep. In élke wedstrijd maakt hij maximaal gebruik van het hem toegestane aantal wissels en brengt drie verse krachten in. Bij een voorsprong zijn het steevast de aanvallers die hij na ongeveer een uur spel naar de kant begint te halen, meestal voor behoudender ingestelde spelers. Altijd beëindigt hij dan de partij met minder aanvallers dan hij ze begon. Tegen La Louvière ging Mpenza er na 62 minuten uit voor Laurent Delorge en werd de 3-4-3 omgebogen in een 4-4-2, met Jestrovic-Akin als spitsenduo.

Ook zijn tactiek in moeilijke uitwedstrijden is dezelfde gebleven. In Bakoe handhaafde Vercauteren op papier een 3-4-3, maar in de praktijk was het een 5-4-1. Logisch, want Marcin Zewlakow op links is meer een verdediger dan Goor en Goor minder een aanvaller dan Mpenza. Vooral de keuze voor Besnik Hasi naast Vanderhaeghe gaat ten koste van de aansluiting naar voren. Ook vorig seizoen offerde Vercauteren buitenshuis geregeld zijn favoriete spelwijze op aan een versterkt middenveld. Bakoe-uit was geen onverdeelde meevaller. Volgens de trainer was dat ingecalculeerd. Hij nam de verantwoordelijkheid op zich met als verklaring dat hij enkele spelers wilde sparen, maar ook iets wilde uitproberen met het oog op bepaalde uitwedstrijden later in de Champions League. “In België kijkt men daar raar van op”, leek hij zaterdagavond onbegrip te formuleren voor commentaar op het inbouwen van defensieve zekerheid.

Vercauteren lijkt verder vast te houden aan een startelftal met drie aanvallers. Met Akin als rechtsbuiten leverde dat een ander spelbeeld op dan met Christian Wilhelmsson. De Turk is minder onvoorspelbaar dan de Zweedse dribbelsensatie. Voor zijn ploegmaats is dat makkelijker voetballen. “Jestrovic moet centraal blijven, dat is de afspraak”, zei Vanderhaeghe. “Wilhelmsson is een zwerver. Als hij van flank verandert, doet hij dat spontaan. Het wordt niet van hem gevraagd, maar als hij er plezier in heeft, schuwt hij geen meter. Zijn volume is enorm, ik weet niet waar hij het blijft halen. Maar hij mag niet overdrijven. Ik ben alleszins geen voorstander van die positiewissels. Liever heb ik dat de flankaanvallers zich subtiel vrijlopen, bijvoorbeeld door een meter of vijf, zes af te haken en dan de bal te vragen, zoals Akin vaak deed. Ik dacht dat hij een scorer was, iemand die recht op doel afgaat, maar vandaag heeft hij bewezen dat hij vooral erg collectief denkt.”

Vercauteren hield de licht geblesseerde Wilhelmsson uit voorzorg op de bank tegen La Louvière. Zo kwam Akin in de ploeg op rechts, een positie die de van nature diepe spits nochtans alleen vorig seizoen bekleedde bij Fenerbahçe. Het hinderde hem niet. Akin ontpopte zich als een aanvaller die te allen tijde het overzicht bewaart. Of hij nu voor eigen succes ging of onbaatzuchtig voor de assist koos, in elke situatie maakte hij de juiste keuze. Technisch vaardig, snel, opvallend werklustig. Geen enkele keer wisselde hij van kant met Mpenza. “Dat was ook zo gevraagd”, zei Vercauteren. “Wilhelmsson overdrijft soms, zodat het wel eens gebeurt dat al onze aanvallers op dezelfde kant zitten. Op zulke momenten ligt onze rechterflank open. Dat zie ik liever niet.”

Geen dissonanten zaterdagavond bij Akin. De Turkse uitblinker praatte ontspannen over zijn prima prestatie, maar onthield zich van elk commentaar op de beslissing van Vercauteren. “Het is niet aan mij om te zeggen waar ik moet spelen. De ploeg telt. Als we spelen zoals vandaag, maken we een goede kans dat we de Champions League halen.”

“Je moet het toch maar doen, zo’n 6-0”, vond Vanderhaeghe. “Andere ploegen zullen nu wel met een beetje schrik naar hier komen. Als we woensdag op dezelfde manier spelen tegen Praag, kunnen we thuis misschien al het verschil maken.”

“Ik hoop dat we met de voeten op de grond blijven”, besloot Vercauteren. “Het is duidelijk dat we fier mogen zijn op deze prestatie, maar tegen Praag wacht ons een moeilijke wedstrijd. Daar moeten we ons op voorbereiden.”

Jan Hauspie

Akin ontpopte zich als een aanvaller die te allen tijde het overzicht bewaart.